[185] sowiecki-szpieg

Adres bloga: sowiecki-szpieg.blogspot.com
Oceniająca: Nessa
Autor: sowiecki szpieg

Pierwsze wrażenie

Adres bloga brzmiący „sowiecki szpieg” przypomniał mi niestety o pewnym opowiadaniu wojennym, którego wolałabym nie pamiętać. Mimo wszystko na swój sposób urzekł mnie na tyle, że pomyślałam, iż podołam w wystawieniu tej oceny, bowiem nigdy nie spotkałam się z opowiadaniem o pierwszej wojnie światowej (jak łatwo się domyślić – czytałam historię o drugiej wojnie światowej).

Od początku wiemy, że w opowiadaniu będzie występował „sowiecki szpieg”, jednak na belce wyczytałam „Zapiski sowieckiego szpiega”, więc może będzie to opowiadanie pisane w formie dziennika? A może – patrząc na Twój nick – to opowiadanie z kategorii „gdybym żył kiedy indziej...”.

Muszę powiedzieć, że nigdy nie spotkałam się z adresem, który – mimo że nie w moich klimatach – zaciekawił mnie. Jestem także pełna podziwu dla autora opowiadania, ponieważ bardzo mało pisarzy-blogerów decyduje się na opisywanie czasów wojennych czy powojennych – wolą raczej pisać fanfiction czy opowiadania fantastyczne, a przynajmniej takie są moje spostrzeżenia. Aby opisywać to, co było, trzeba mieć niemało wiedzy o świecie i ludziach w tamtych czasach. Od początku więc podziwiam autora za taką... odwagę.

10/10
Adres bloga "sowiecki szpieg" to po prostu Twój nick. Czy więc będzie to blog o Tobie? Nie. Mam do czynienia ze zbiorem opowiadań... nie tylko tych o wojnie - bo sowieci, jak wiemy, byli związani z pierwszą wojną światową.
Belka nie jest wielką oryginalnością - "Zapiski sowieckiego szpiega" nadal nie mówią mi o opowiadaniach, które będę miała okazję przeczytać. Ja wstawiłabym jakiś cytat, pasujący do Twoich opowiadaniach. Może coś o psychologii?
Gdyby Twój blog był o wojnie, na pewno byłby bardzo oryginalny, jednak pod względem zbioru opowiadań - średnio. Mimo wszystko psychologiczne historie są bardzo rzadko spotykane w blogowym świecie.
Dwa punkty odjęłam za: belkę, która powinna przyciągać czytelnika, a na razie zwyczajnie mnie odrzuca - bo wiem, że to zbiór opowiadań i adres, który jest niezgodny z treścią bloga.
8/10

        Wygląd

Nagłówkowy misz-masz uwielbiam i zawsze będę. Dziwne, zatarte i przenikające się napisy oraz dwa tygrysy – jedne z najpiękniejszych stworzeń za Ziemi – wzbudzają aurę tajemniczości. Oczywiście zaraz zaczęłam zastanawiać się, co te zwierzęta mają wspólnego ze szpiegostwem. Może autorowi kojarzyło się ono właśnie z kocią gracją i zwinnością, a także umiejętnością cichego „polowania”? Można to także odebrać w taki sposób, że kotowate są jakby odcięte od świata zewnętrznego, są samotnikami i chodzą własnymi drogami, a szpieg taki jest? Możliwe jest także, że autor utożsamia się z tygrysami.

Szablon jest dość minimalistyczny, jednak mi bardzo się podoba. Razem z nagłówkiem pasują do siebie i pięknie ze sobą współgrają. Jest jeszcze taki „myk”, przy którym się rozpływam – kiedy najadę myszką na stronę, ona tak magicznie się przesuwa.

Czcionka na moim komputerze jest dość czytelna, jednak mimo wszystko musiałam odrobinę „powiększyć” sobie Twój blog, inaczej siedziałabym nosem w monitorze.

Przejrzystość, z racji tego, że wszystko masz w zakładkach, jest duża i pozwala nacieszyć się pięknem szablonu. Masz także wyjustowany tekst, a to dodatkowy plus, ponieważ wielu blogerów zapomina o tym.

Ogółem wygląd bardzo mi się podoba – szczególnie ten misz-masz na nagłówku. Widać, że bardzo starasz się, aby wygląd mówił: „przeczytaj choć jedną notkę”. Nawet gdybym nie oceniała, na pewno skusiłabym się.

Punkt odjęłam za czerwono-czarny baner na samym dole, który psuje harmonię szablonu i w ogóle do niego nie pasuje.

5/6

         Treść

         Gold and diamond (I) i (II)

Pierwsze opowiadanie, jakie rzuciło mi się w oczy to historia sensacyjna z fandomu „Skyfall”, więc to ją pierwszą ocenię.

Bohaterowie to Silva, czyli jakiś mafioza. Dla mnie owiany nutką tajemnicy, ponieważ nie oglądałam filmu ani nie jestem fanką Jamesa Bonda. A może on po prostu taki jest? Lubię tajemnicze postaci.

Q jest za to przedstawiony jako... Uke. Bo kocha Silvę i dla niego się naraża... Ostatnie kilka akapitów dzieje się lata po ich ostatnim spotkaniu. Wtedy Q jest już bardziej... Ogarnięty. Ale i tak „czegoś” szuka.

W tym opowiadaniu zestawiłeś delikatny, trochę ciapowaty charakter Q z mocnym charakterem Silvy tworząc mieszankę wybuchową i, mimo że nie jestem fanką sensacji ani przygód agenta 007, to spodobało mi się to.

Czas i miejsce akcji zaraz na początku trochę mnie zaskoczyły, ponieważ byłam przygotowana na opowiadanie wojenne, a tu wyskakuje mi w tekście „komórka” czy „Internet”... Miejsca akcji są różne: trochę Londynu, trochę Chin, a po drodze wyspa Silvy.

Wątki to miłość Silvy i Q, a także usiłowanie zmienienia charakteru tego pierwszego przez młodszego chłopaka. Jednak chyba nic z tego nie wyjdzie, bowiem Silva jest zbyt uparty i pochłonięty chęcią zemsty.

Opisów wyglądu zewnętrznego bohaterów raczej nie ma, bo przede wszystkim skupiasz się na ich psychice, ich przemyśleniach, co także jest rzadko spotykane w sferze blogowych opowiadań, szczególnie w przypadku tej pierwszej opcji.

Fabuła może nie jest rozbudowana i nie wszystkim może się spodobać psychologiczne podejście do człowieka w opowiadaniach, jednak mnie urzekło i doprowadziło do chwili konsternacji nad samą sobą.

Ogólnie historia, jak pisałam, podoba mi się. Pokazuje, jak nieprzewidywalna potrafi być miłość i może dopaść każdego. Nawet – wydawałoby się – mafiozów bez serca.

Rozjedź wszystkie kury

Czytając to opowiadanie, a konkretniej scenę, w której Robert prawie sam sprowadził na siebie śmierć, zaczęłam nucić sobie piosenkę The Gazette – The Suicide Circus, która w sam raz do niej pasowała.

A więc mamy Roberta – grafika, który jest kaleką i nie ma zamiaru się z tym pogodzić. Przeprowadził się z obskurnego domu z Warszawy na wieś.

Eryk – sąsiad i, jak się później okazuje, ktoś w rodzaju anioła stróża Roberta.

Marta – gospodyni Roberta, która pomagała mu w podstawowych czynnościach. Odeszła, kiedy o mało co nie dostała zawału przez wypadek swojego pracodawcy.

Wydarzenia dzieją się we współczesności, w Polsce, co mnie zdziwiło, bo rzadko który blogowy pisarz decyduje się na „stare śmiecie”.

Wątek jest jeden: tajemnica Łomianek i ludzi w nich mieszkających. Wszystko bardzo powoli idzie naprzód. Na tyle powoli, że w którymś momencie zaczynało mi się nudzić.

W tym opowiadaniu również skupiasz się na opisach psychologii. Oczywiście nie tylko, bo pojawiają się u Ciebie także opisy miejsc. Chcesz zmusić czytelnika, aby odrobinę pomyślał nad tym, co napisałeś.

Ja pomyślałam i wyciągnęłam wnioski: nie można rozumieć dosłownie „przejechanych kur”, trzeba głęboko zastanowić się nad tym, co chciałeś przekazać, a także docenić, ile pracy musiało to kosztować.

Fabuła miejscami stawała się dla mnie... jakby zatrzymana, a to wszystko przez przemyślenia bohatera, bowiem nie czytuję dramatów psychologicznych i nie jestem do nich „przyzwyczajona”. Jednak – na szczęście – po kilku akapitach się rozkręcało.

To opowiadanie, szczerze mówiąc, odrobinę mnie przeraziło. Do końca nie wiem, jak powinnam rozumieć „rozjechane kury”, które mogą być symbolem... Roberta? Przecież właśnie jego o mało co nie potrąciła ciężarówka. Było coś także o grze, w której rozjeżdżasz kury wymijając dziury, a na końcu, jeśli wygrasz, zostajesz rozjechany przez ciężarówkę. Chyba całą noc będę o tym myśleć, bo na razie nic błyskotliwego nie przychodzi mi na myśl.

Trupy rowne

Nazwa od początku skojarzyła mi się z dzieckiem. Zaraz zaczęłam się zastanawiać, co to może oznaczać. Dziecko, które zobaczyło jakiegoś martwego pijaczynę leżącego w rowie? Jednak to było zbyt proste...

Agnieszka – mała dziewczynka żyjąca w nieświadomości tego, że na świecie trwa wojna; której życie legło w gruzach, kiedy zobaczyła prawie martwego Niemca w rowie.

Mama Agnieszki – silna kobieta próbująca ze wszystkich sił odciąć córkę od zła wojny. Bo ile trzeba mieć siły, aby przez tyle lat udawać przed córką, że wojny nie ma? Lecz nie da się uciekać bez końca – matka wyprowadza z domu Agnieszkę, a ta zderza się z brutalną rzeczywistością.

Na opowiadanie umiejscowione w czasach wojennych czekałam i – wreszcie – doczekałam się. Zgaduję, że rzecz dzieje się w Polsce, ponieważ występują polskie imiona.

To opowiadanie zupełnie rozwaliło mi psychikę. Nie jest w zupełności lekkie i przyjemne, lecz zmuszające do popatrzenia daleko wstecz, kiedy była wojna, a dzieci próbowano przed nią chronić ze wszystkich sił... I nie zawsze wychodziło im to na dobre – według mnie.

Cave me

Zacznijmy od bohaterów. Jednym z nich jest Erik, żołnierz, który przeżył wojnę. Ma doszczętnie rozwaloną psychikę, czemu trudno się dziwić.

Jego żoną jest Rosa, po wojnie stała się cyniczna i znieczulona na wszystko, co ją otacza.

Miejsce akcji to dom Erika. Wydarzenia dzieją się sześć lat po wojnie.

Skupiłeś się na psychice Erika po wojnie. O tym, że psychologowie starali mu się pomóc, ale on ich ignorował, o czyhającej na niego śmierci, aż wreszcie – na niej samej.

Opisy, jak zwykle, tylko psychiki, plus akapit o zmianie charakteru Erika i Rosy. Ale nie potrzeba więcej.

To opowiadanie ze wszystkich chyba podobało mi się najbardziej... Nie wiem, dlaczego. Być może dlatego, że wreszcie doczekałam się dramatu wojennego (a raczej powojennego)?

Ogólnie

Oryginalność to Twój plus. Nigdy, ale to przenigdy nie spotkałam się z wątkami psychologicznymi na blogu. Trochę opisów przeżyć, ale bardzo rzadko. I do tego opisywanie wojny...

Dialogi to nie samo „ple, ple” trzy po trzy, ale wiele wnoszące do przemyśleń, zachowań, odczuć i fabuły słowa.

Słownictwo masz bardzo bogate, ale nie używasz wymyślnych frazesów. Twoje opowiadania bardzo dobrze się czytało, potrafisz dobrze opisać myśli bohaterów w taki sposób, że mogłam bez problemu się wczuć w każdą z nich. Coś takiego chyba można nazwać talentem.

Podsumowując: mimo że nie jestem fanką psychologicznych historii, Twoje podobają mi się. Nie moje klimaty, ale ja tego lepiej bym nie napisała. Plus za czarne poczucie humoru w „Rozjedź wszystkie kury” – tak rzadko przeze mnie spotykane, a tak lubiane.

Chociaż, szczerze mówiąc, myślałam, że całe opowiadanie będzie o czasach wojennych i szpiegostwie, więc jestem trochę zawiedziona.

Musiałam się nieźle namyślić, ile punktów Ci dać, jednak zdecydowałam „zabrać” tylko jeden – za chwilowy zastój fabuły w "Rozjedź wszystkie kury".

44/45

Błędy

Gold and diamond (I)

„[…] Skoncentrował się długich […]” – na długich.

„[…] W jednej krótkiej chwili pozwolił sobie na rozmyślanie, pomyślał […]” – według mnie między „w” a „jednej” powinno być „tej”. Wyrzucając również „pomyślał” i wstawiając to, na co sobie pozwolił przez tę krótką chwilę rozmyślania, nie wyszłoby dziwne masło maślane.

„[…] >> Nie, nie mogę zrobić << […]” – po pierwszym „nie” powinien być przecinek.

„[…] jednak głos jego rozsądku w jego umyśle i tak przypominał drażniący głos jego matki […]” – niepotrzebne „jego”.

„[…] poczym […]” – po czym.

„[…] jeśli byśmy spacerowali za trzymając się za ręce […]” – niepotrzebne „za”.

„[…] uwieziony […]” – uwięziony.

Gold and diamond (II)

„[…] tą prywatną wyspę […]” – tę.

„[…] Uczynić do szczęśliwym […]” – go.

„[…] Ten opuści wtedy wzrok […]” – opuścił. Piszesz w czasie przeszłym.

„[…]  Silva wziął je bez słowa, gdy Q wrócił, i zniknął w toalecie […]” – mimo że przed „i” nie stawia się przecinków, „gdy Q wrócił” to wtrącenie, więc powinno być nimi opatulone z dwóch stron.

Rozjedź wszystkie kury

„[…] jest to tandeta droga […]’ – tandetna.

„[…] Oczekiwaliśmy na was […]” – „na” jest tutaj zbędne. Oczekuje się kogoś, nie „na kogoś”.

 „[…] Mężczyzna czuł jednak głównie irytacje […]” – irytację.

„[…] Jeśli ktoś będąc na skraju przepaści, wątpi że […]” – przecinek powinien być po „wątpi”, nie przed.

„[…] kawałek jedni […]” – jezdni.

„[…] Tak grupa była czymś […]” – do kontekstu pasowałoby raczej „ta”.

„[…] pytanie, które zadał w myślał […]” – myślach.

Trupy rowne

Brak błędów.

Cave me

„[…] Powinieneś przestać brać te cholerstwo […]” – to.

Czasami zdarzają Ci się literówki, więc po prostu czytaj uważnie to, co napisałeś, a pozwoli Ci to wyeliminować błędy. Możesz także dać do sprawdzenia mamie, tacie, siostrze, bratu...

Zabieram dwa punkty za te nieszczęsne literówki, których jednak trochę było.

8/10

Ramki

         Strona główna – wiadomo.

Opowiadania – inaczej spis treści.

Napisałeś nazwę strony drukowanymi literami, więc zapewne chciałeś wyróżnić ją, aby rzucała się szybko w oczy czytelnika. Ciekawy zabieg i można szybko znaleźć to, czego się szuka, jednak mnie to – nie wiadomo dlaczego – drażni.

Autor – opisujesz siebie. Jednak zbyt krótko. Nawet nie wiem, czy mam się zwracać do Ciebie na „ty” czy „Pan” lub „Pani”...

Linki – zbiór linków ocenialni, na jakie się zgłosiłeś.

Spam – miejsce na reklamy itp.

Szablon – link do szablonarni.

Minus jeden punkt za to, że nie wiem właściwie, kim jesteś. Mogłeś chociaż napisać, jakiej jesteś płci i czy jesteś nastolatkiem – byłoby mi o wiele łatwiej pisać tę ocenę. Bo ja do tej pory nie wiem, jak się do Ciebie zwracać.

6/7

Dodatkowe punkty

·         Dam Ci jeden za to, że zmusiłeś mnie do pomyślenia o tym, co przeczytałam.

·         Jeden za oryginalność.

·         I jeden za Twoje (chyba) nieskończone pomysły na opowiadania.

Tylko niech Ci sodówka nie uderzy do głowy...

3/3

Zdobyłeś 74 punktów, co daje ocenę bardzo dobrą. Oczywiście jak najbardziej zasłużoną. Nie mam pojęcia, co Ci poradzić... Może to, żebyś pisał więcej, a, mimo że nie przepadam za czytaniem o psychice człowieka i o tym, jak myśli, zdecydowałabym się kupić Twoją książkę, jeśli wiedziałabym, że wyszła ona spod Twojego pióra. Życzę powodzenia w dalszym pisaniu oraz mnóstwa weny.