[267] cena-ostatniego-piasku

Adres: cena-ostatniego-piasku

Oceniająca: Melodia

Autorka: Lily Novisaren

Ocena poza konkursem. Byłam w trakcie pisania już przed nim. 

Pierwsze wrażenie (9/10):

      Huhu! Po wejściu na bloga aż mnie zimny dreszcz przeszedł. Wszędzie pełno czerni i czerwieni, co w obecnej sytuacji kojarzy mi się z krwią. Zwłaszcza, że mam przed sobą ten lekko przerażający nagłówek. Ale o tym nie teraz. Adres bloga brzmi: cena-ostatniego-piasku. Podoba mi się. Na pewno jest oryginalny, a to u mnie wysoko punktuje. Hm... Piasek kojarzy mi się z czymś nieskończonym. Wszędzie jest go mnóstwo i raczej prędko nie zniknie, więc połączenie go z przymiotnikiem nieskończony jest moim zdaniem... intrygujące. Napis na belce brzmi tak samo jak adres – za to odejmę Ci jeden punkt. Powinnaś postawić na coś innego, równie ciekawego. Poszłaś na łatwiznę. Rozumiem Cię, bo na jednym blogu sama tak zrobiłam, ale wiem, że muszę to poprawić.
 
     Ogólne wrażenie jest świetne. Mam ochotę iść do kuchni po coś gorącego do picia (zwłaszcza, że jest teraz tak strasznie zimno!), owinąć się w kocyk i zagłębić w Twoją historię. Przeczuwam, że będzie naprawdę fajna przygoda.

Wygląd (4/6):

     Nagłówek może nie jest jakimś fenomenem graficznym, lecz w swojej prostocie i przekazie jak najbardziej do mnie przemawia. Znajdują się na nim ręce podtrzymywane przez sznurki, jak u marionetki. Najbardziej urzekły mnie nożyce, które przecinają te linki. W chwili obecnej jestem na ósmym rozdziale Twojego opowiadania i z tej perspektywy mogę powiedzieć, że z nagłówkiem trafiłaś w dziesiątkę: oddaje on w pełni sytuację głównej bohaterki, jej dążenie do wyrwania się spod złych wpływów, ale o tym więcej w punkcie kolejnym.

    Szablon jako taki prezentuję się trochę gorzej, wszystko psuje czcionka: raz jest duża, raz mała. Irytujący jest też brak polskich znaków. W stronach literki są strasznie ściśnięte, a efekt pochylenia jeszcze to nasila. Podoba mi się pomieszanie czerni z czerwienią, aczkolwiek gryzie się to z tłem i trzeba wysilić wzrok, aby cokolwiek przeczytać. Niszczy to przejrzystość, także radziłabym to poprawić; zastanów się też nad ujednoliceniem czcionki i zastosowaniem trochę większego jej rozmiaru.

    Ogólnie nie jest źle. Nagłówek przysłania mi wszystkie niedoskonałości, ale musisz koniecznie zrobić coś z tą czcionką, by wszystko nie tylko wyglądało schludniej, ale i by komfort czytania był większy.

Treść (45/45):

    Uch, od 30 kwietnia br. na Twoim blogu pojawiło się czterdzieści rozdziałów. Piękna sumka, gratuluję :), zwłaszcza, że posty nie są wcale jakoś szczególnie krótkie. Przeczytałam wszystkie i początkowo chciałam rozpisać się proporcjonalnie do bogactwa treści Twojego bloga, jednak stwierdziłam, że ten podpunkt potraktuję standardowo: krótko, zwięźle i na temat. Gdybym miała się rozdrabniać, jeszcze z tydzień zajęłoby mi pisanie i mogłoby się zdarzyć tak, że zamiast czytelnego elaboratu, zmuszona byłabyś zapoznawać się z jakimś alogicznym bełkotem – tyle słowem wstępu, przystępuję do meritum.

    Akcja rozgrywa się w Regnum, wymyślonym przez Ciebie fikcyjnym państwie, w roku 2069. Postawiłaś na rozegranie wydarzeń w przyszłości, co bardzo mi się podoba, to motywuje do solidniejszej pracy z własną wyobraźnią no i jest miłą odmianą przy o wiele częstszych obecnie opowiadaniach  traktujących o świecie współczesnym.
    Z tego, co zrozumiałam, Regnum dzieli się na trzy takie jakby frakcje: władzę, robotników i wykluczonych. Ci pierwsi żyją najwygodniej i najlepiej, sprawują władzę nad całym państwem. Ci drudzy bardzo ciężko pracują, niekoniecznie w dobrych warunkach. Najgorszy żywot wiodą ci trzeci: przymierają głodem, śpią na ulicach, bo nie mają swojego kąta, nie mają możliwości uczciwie na siebie zapracować.
Główną bohaterką jest Lily Novisaren, szeregowa odziałów Regnum. Dziewczyna nie chce poddawać się ścisłym zasadom panującym w państwie. Jedna z nich brzmi: Zabij albo bądź zabity. Lily nie potrafi zabijać i nie chce się do tego posuwać. Dowódca jej oddziału, sierżant Glee, uważa ją za osobę słabą fizycznie i psychiczne, potrafi pobić ją za byle co, ale nawet wtedy ona się nie ugina – i za to ją podziwiam, za tę odwagę, chociaż sama Lily uważa się za słabeusza. W prologu opowiadasz o pewnym zdarzeniu, które nęka główną bohaterkę jako koszmar senny. W koszmarze tym, mały, bezbronny, szarooki chłopiec jest świadkiem śmierci swojego ojca (oprawcą okazuje się być jego matka, ale o tym dowiadujemy się dużo później).
Lily natyka się w pewnym momencie na Charlesa Passmore'a, przywodcę ruchu rebeliantów, którzy chcą obalić władze Regnum. Chłopak od początku chce mieć Twoją bohaterkę w swoich szeregach, lecz rzeczywiście dochodzi do tego dopiero po wielu ciekawych zwrotach akcji, podczas których oboje zbliżają się do siebie...
   
    Wątków mamy kilka: walka Lily ze swoimi słabościami, ruch rebeliantów, jej narastające uczucie do Charlesa.
 
    Opisy? Opisy są cudowne. Jestem nimi autentycznie zachwycona. Wszystkie czterdzieści rozdziałów pochłaniałam z zapartym tchem. Tak genialnie potrafisz opisać miejsca, otoczenie i wydarzenia, że człowiek sam czuje się, jakby był na miejscu Lily.
Bardzo, bardzo, bardzo podoba mi się postać Charlesa. Chłopak jest arogancki, niebezpieczny i oschły, ale za tą skorupą negatywnych uczuć kryje się cały wachlarz pozytywnych cech, takich jak wrażliwość czy nieśmiałość. Świetnie dobrałaś przymiotnik, którym zaczepnie określał Lily: "Śliczna" brzmiało tak pociagająco w jego ustach, że i mi chwilami robiło się gorąco. :) Czuję, że jestem w nim ciężko zakochana...

    Twoje słownictwo jest bardzo bogate. Nie spotkałam się z żadnym powtórzeniem. Używasz prostych słów, ale w połączeniu z fenomalnymi napisami wychodzi z tego wszystkiego świetna historia.
   
    Twój styl mnie zachwycił. Jest taki lekki i przyjemny, że mogłabym czytać te Twoje twory i czytać. Naprawdę jestem oczarowana, zwłaszcza, że oryginalność wali na kolana. Wszystko jest cudownie, pięknie wymyślone przez Ciebie. Opowiadanie sprawia wrażenie zaplanowanego i przemyślanego. Brawo, naprawdę jestem zachwycona – a mi niełatwo dogodzić :D.

    Ogólne wrażenie jest świetne. Pisz tak dalej, a na pewno zajdziesz daleko. Będziesz jeszcze lepsza (o ile to możliwe), a kiedyś mam nadzieję przeczytać książkę Twojego autorstwa – zwłaszcza taką pod tytułem Cena ostatniego piasku.

Błędy (10/10):

   Może jestem ślepa, ale żadnych błędów u Ciebie nie zauważyłam. Kilka razy trafiły się literówki, ale to raczej przez nieuwagę. Pamiętaj jeszcze, że liczby w opowiadaniach zapisuje się słownie.
   
Ramki (7/7):

   Ramki na Twoim blogu przedstawiają się następująco:

Strona główna

O blogu

Kontakt

Liebster Awards

O mnie

Linki

Reklamy w Regnum 

   Myślę, że to wystarczający zestaw. Bohaterów pięknie opisałaś w rozdziałach, więc zakładka o nich jest niepotrzebna. Błędów nie znalazłam.

Dodatkowe punkty (2/3)

+1 – za oryginalność;

+1 – za świetnie wykreowaną postać Passmore'a.

Suma: 77 [bardzo dobry +]

     Ojejku! Zabrakło Ci punkta do szóstki. Kurczę, teoretycznie zawsze mogłabym Ci go dopisać, ale nie – żebyś mi tu nie spoczęła na laurach! Pracuj dalej, a ten punkcik sam do Ciebie przyjdzie. Ponieważ treść już i tak jest właściwie bez zarzutu, radziłabym skupić się trochę na pozostałych elementach bloga – tych związanych z jego walorami estetycznymi (czcionka!).

   Mam nadzieję, że ta ocena będzie dla Ciebie motywacją, aby napisać kolejny rozdział, bo od trzech tygodni żaden się nie pojawił. Czekam niecierpliwie, pisz szybciutko. :)

Pozdrawiam!