piątek, 3 października 2014

[247] 76-hunger-games-sectus

Autorka bloga: Priori Incantatem (wcześniej Sectum Sempra, Ella Nightmare)
Autorka oceny: Marta

Pierwsze wrażenie: 9/10 pkt
 
Adres, belka, ogólnie.
 
Przede wszystkim, witam Cię ponownie :)
Tym razem, oceniam Twoje fan fiction związane z Igrzyskami Śmierci, adres sugeruje mi, że będziesz pisała o tych, które wydarzyły się rok po pamiętnym zwycięstwie Katniss i Peety, dwójki głównych bohaterów kanwy. Spodziewam się czegoś intrygującego. Muszę też powiedzieć, iż niezwykle podobał mi się klimat i minimalistyczny wygląd bloga, który mogłam podziwiać jeszcze parę dni temu, choć przyznaję, że ten obecny też ma w sobie jakąś moc. Wracając jeszcze do adresu, należy wspomnieć, że nawiązuje dokładnie do tematu oraz, jak się domyślam i mam nadzieję, że robię to słusznie – do Twojego poprzedniego nicka. Sprytne, choć wprowadzające odrobinę chaosu: pomijając już, że od paru dni podpisujesz się jako Priori Incantatem, to wcześniej i tak w gros przypadków podpisywałaś się jako Sectum Sempra, nie Sectus. Myślę, że powinnaś zdecydować się na jeden nick, którego konsekwentnie będziesz się trzymać.
Na belce umieściłaś napis: Pod skrzydłami Kosogłosa. Zasadniczo, nie jest przychylnie traktowane tworzenie adresów i napisów na belkach bloga w różnych językach, jednakże moim zdaniem, w wypadku Twojego bloga, jest to jak najbardziej wskazane; nie mam zastrzeżeń, może tylko poza tym, że adres jest troszkę długi (ale gdy próbowałam wymyślić coś krótszego i mającego równie jasny przekaz – zmuszona byłam się poddać).
Podsumowując, moje pierwsze wrażenie było całkiem pozytywne. Zobaczymy, co będzie dalej.

Wygląd: 5/6 pkt

Nagłówek, szablon, czcionka, przejrzystość, ogólnie.
 
Przyznam szczerze, że wygląd Twojego bloga przed zmianą, o której wspominałaś na Ostrzu Krytyki, był naprawdę świetny: odpowiednio kontrastowa i doskonale dobrana kolorystyka (czerń, granat i srebro), minimalizm; na nagłówku rzucała się w oczy lśniąca broszka z kosogłosem, po prawej stronie – gif z kłaniającą się Katniss oraz fraza: Pomyślnych Igrzysk i niechaj los zawsze wam sprzyja!. Nie mogłam oczu oderwać, więc informację o tym, że planujesz zmienić szablon, przyjęłam z większym niepokojem niż ciekawością. Na szczęście, tak, jak wspominałam już wyżej, mogę powiedzieć, że obecny wygląd bloga również ma w sobie przekaz, który mnie porusza i przyciąga, przekaz, który zachęca do ponownej wizyty. Tym razem, królują u Ciebie, zakrapiane czernią i bielą, kolory iście ogniste (pomarańcz, czerwień) sporo ognia, blasku i piór jest też na nagłówku. Pozostała fraza o pomyślnych igrzyskach i Katniss, jest napis: miłość, która niosła śmierć. Nic dodać, nic ująć, Moja Droga.
Wyrazy uznania za bardzo czytelny układ elementów szablonu oraz ogólną przejrzystość wpisów i system oryginalnie nazwanych ramek. Jedyne, do czego mogłabym się przyczepić, to relacja tła do czcionki wpisów: jak dla mnie, za mały kontrast plus ten pomarańcz jest ciut zbyt rażący.
Całość wygląda schludnie. Obiektywnie muszę przyznać, że blog w obu omawianych odsłonach mi się podobał i choć odpowiadała mi bardziej jego dawna wersja, to aktualnej też nie mam zbyt wiele do zarzucenia.

Treść: 38/45 pkt

Fabuła, ogólne odczucia. Świat przedstawiony: bohaterowie, czas i miejsce akcji, wątki i opisy.

Zacząć muszę od tego, że koncepcja, jaką przyjęłaś w swoim opowiadaniu, jest koncepcją, która jest się w stanie bardzo mocno obronić, jako oryginalna, ciekawa i przemyślana, tworząca spore pole do popisu dla Autorki, pragnącej zbudować kolosalne napięcie i omotać (w sensie pozytywnym) Czytelnika siecią wątków. Postawiłaś parę radykalnych kroków, które mogłyby Cię zgubić, lecz już dostrzegam, że tak się raczej nie stanie. Dopiero zaczynasz przygodę z ocenianym niniejszym opowiadaniem, lecz ten początek uważam za świetny.
Twoja wizja jest taka: po egzekucji rebeliantów, w tym Katniss i Peety, prezydent Snow organizuje 76 Igrzyska Głodowe, w których obowiązek mają wziąć udział dzieci rebeliantów, w tym szesnastoletni Bove i osiemnastoletnia Anee, dzieci Katniss i Peety oraz osiemnastoletni Fen, syn Finnicka i Annie. Wiadomo, że tym razem zwycięzca musi być tylko jeden... aż mi ciarki po plecach chodzą, takaż to szatańska (a więc w Twoim stylu) fabuła! Na razie opublikowałaś prolog i trzy rozdziały, ale w każdym z nich już kipi od emocji.
Potrafisz korzystać z wizji świata przedstawionego, jaki znalazł się w kanwie i jej ekranizacjach. Miejsca,  w których osadzasz swoją akcję, opisujesz w sposób wystarczająco szczegółowy i barwny.
Dobry zarys kreacji bohaterów, którzy dotąd zdążyli się w opowiadaniu pojawić; brawa szczególnie za to, że nie ma tu przerostu formy nad treścią, wszystko jest odpowiednio wyważone i starasz się trzymać z dala od wszelkich schematów i stereotypowych rozwiązań, nie robisz z Anee, Bove'a i Fena Dzieci Które Przeżyły (vel Które Muszą Przeżyć), bardzo mi się to podoba.
Gorzej jest z szeroko pojętym czasem akcji: dostrzegłam pewne rozbieżności. W ramce dotyczącej tego bloga napisałaś, że po kilkuletnim procesie, jaki miał miejsce po stłumieniu rebelii, między innymi Katniss i Peeta oraz Finnick oraz Annie zostają straceni, a parę lat później, ich osierocone dzieci zostają wywołane na Trybutów legendarnej Trzynastki – dystryktu, w którym od jakiegoś czasu mieszkają; z ramki o bohaterach wynika też, że Annie ma 18 lat, zaś Bove jest od niej o dwa lata młodszy. Co innego wynika jednakże z treści opowiadania: po pierwsze, że Igrzyska zostały ogłoszone tego samego dnia, w którym odbyła się egzekucja rebeliantów (co kłóci się z informacją w ramkach, że wydarzenia te powinno dzielić parę lat); po drugie – że Bove był o rok młodszy od Anee (co kłóci się z informacją o wieku w ramkach, wskazującą na różnicę między tym dwojgiem wynoszącą dwa lata); po trzecie i ostatnie wreszcie – że w chwili egzekucji i ogłoszenia Igrzysk, Anee ma 18 lat, zaś Bove – 17 lat (hello, jak to się ma do Twoich założeń, że Katniss i Peeta zostali straceni około kilka lat po narodzinach ich syna? Gdyby przyjąć to założenie, ich dzieci powinny mieć teraz poniżej dziesięciu lat każde...). To rozbieżności, które zdecydowanie wymagają wyjaśnienia i skorygowania, bowiem wprowadzają niepotrzebny zamęt. Moim zdaniem, wersja, jaką opisałaś w opowiadaniu (egzekucja + ogłoszenie Igrzysk tego samego dnia, Anee ma 18 lat, a Bove 17), jest wersją prawdopodobną i ku niej najbardziej bym się skłaniała.
Wspominałam, że Twój pomysł zapowiada masę ciekawych wątków. Z racji wczesnego etapu opowiadania, nie ujawniłaś jeszcze znaczącej ich większości, lecz te, które już się pojawiły, są fajne i dobrze poprowadzone.

Styl. 

Styl wymaga dopracowania, ale jesteś na dobrej drodze ku temu. Stawiasz przede wszystkim na emocje – i wychodzi Ci to realistycznie i zadowalająco. Pisz i czytaj jak najwięcej, obserwuj świat i nie wahaj się przed zapisaniem refleksji, jakie przyjdą Ci do głowy, a które uznasz za jakkolwiek istotne. Masz w sobie coś takiego, co sprawia, że mam przeczucie, iż zrealizujesz swój pomysł na Pod skrzydłami Kosogłosa w sposób niezwykły.

Słownictwo. 

Stosujesz słownictwo dopasowane do opowiadania oraz wieku bohaterów, to bardzo dobre i istotne. Czasem wpadki stylistyczne – ale wierzę, że jesteś w stanie skutecznie popracować nad ich eliminacją ze swojej twórczości. 

Dialogi.

Dialogi, to część Twojej twórczości, która wymaga solidnej pracy. Są nie do końca naturalne, a zapis techniczny zawiera błędy.

Błędy: 7,5/10 pkt

Ocenie szczegółowej pod tym kątem poddałam rozdział I.

1/
Razem z Bove'em i Fenem wróciliśmy do naszego domu. Właściwie do do mojego i Bove'a, ale Fen też nie chciał zostać teraz sam. Zresztą, dobrze go rozumiałam. Też nie chciałabym być w takiej chwili sama.

Zapewne pierwsze z do miało być to? Powtórzenie określenia sam – moim zdaniem, mogłaś napisać: zresztą, dobrze go rozumiałam, bo koszmar, który przeżywaliśmy, przypadł w udziale całej naszej trójce. Zła odmiana imienia Bove: imiona obce męskie zakończone na -e w narzędniku odmienia się bez powtarzania -e i bez apostrofu, tj., w przypadku imienia Bove – N. Bovem.

2/
Finnick Odair umarł rozszarpany przez zmiechy zanim Fen się urodził, ale ze starych fotografii można było zobaczyć jak bardzo podobny był do ojca.

Mam wrażenie, że logika tego zdania jest nieco zaburzona, stylistyce też mam co nieco do zarzucenia. Proponowałabym zapis prostszy i jaśniejszy zarazem: Finnick Odair umarł rozszarpany przez zmiechy dwa miesiące przed narodzinami syna, ale wystarczyło spojrzeć na Fena i na jedną ze starszych fotografii przedstawiających Finnicka, by dostrzec między nimi jednoznaczne, uderzające podobieństwo.

3/
A matka, no cóż, Fen tylko w niej miał oparcie i to dość słabe, bo jak było wiadomo, po zwycięstwie w Igrzyskach Annie oszalała i bardzo ciężko było się z nią porozumieć mimo to, po urodzeniu Fena, stała się trochę bardziej...Normalna?

Właściwie, to samo, co wyżej. Nie uciekaj w skrótowość, bo łatwo się w niej gubisz. Propozycja poprawki: A matka... no, cóż. Była jedynym oparciem dla Fena i to oparciem dość kruchym, bo, jak było powszechnie wiadomo, po zwycięstwie w Igrzyskach Annie oszalała, a wszelkie próby porozumienia się z nią z góry skazane były na niepowodzenie. Narodziny syna spowodowały w niej pewną przemianę, lecz nie trwała ona wiecznie i teraz znów Annie miewała okresy, w ciągu których nikt nie mógł być pewien, co zrobi. Fen nie miał łatwego dzieciństwa...

4/
Przyglądając się smutnym minom chłopaków do głowy wpadła mi pewna myśl.

Powszechny błąd: pomieszanie podmiotów w przypadku zastosowania imiesłowu przysłówkowego (w razie gdybyś nie wiedziała, takim imiesłowem w omawianym zdaniu jest przyglądając – jest to przykład imiesłowu przysłówkowego współczesnego, oprócz współczesnych, są też uprzednie, przybierają one formy np.: zobaczywszy, spojrzawszy, uśmiechnąwszy). Twoje zdanie brzmi tak, jakby to myśl pod wpływem przyglądania się smutnm minom chłopaków wpadła do głowy Anee – a sądzę, że chodziło Ci raczej o to, iż bohaterka, przyglądając się, wymyśliła coś. Moim zdaniem, omawiane zdanie brzmiałoby lepiej w takiej wersji: Gdy tak patrzyłam na smutne miny chłopaków, do głowy wpadła mi pewna myśl.

5/
Przecież gdy rebelia mamy została stłumiona, ta była już w szóstym miesiącu ciąży z Bove'em. Przecież Snow jak to w jego zwyczaju mógł zabić ją i jej dziecko w brzuchu, by potem zabić mnie i tatę. [...] Czuła to. Niegodziwość Snowa jeszcze wyjdzie na wierzch. Bo przecież nie zatrzyma nas przy życiu na znak swojego miłosierdzia. [...] Utrzymanie się przy życiu z naszym nazwiskiem, było po prostu niemożliwe.

Powtórzenie przecież, ponownie niepoprawna odmiana imienia Bove w narzędniku, literówka czuła miast czułam, ostatnie zdanie – zmieniłabym szyk na: Z naszym nazwiskiem utrzymanie się przy życiu – było po prostu niemożliwe. Abstrahując od błędów, zastanawia mnie kolejność, jaką przyjęła bohaterka w swoich rozważaniach na temat uśmiercania rodziny Mellarków: jej zdaniem, Snow powinien był najpierw zabić ciężarną Katniss, a dopiero potem – Anee i Peetę? Zaciekawiło mnie to... czy, jako Autorka, przyjęłaś taką kolejność ze względu na to, że gdyby nie Katniss, to rebelii nie byłoby w ogóle, że to ona mimo wszystko była dominującą w parze głównych bohaterów?

6/
Opadłam na kanapę pomiędzy bratem, a przyjacielem i pustym wzrokiem wgapiałam się tak jak oni w ścianę na przeciwko. Mój wzrok jednak żył własnym życiem i wbrew mej woli powędrował do obrazu powieszonego na starej, pozdzieranej z tapety ściany.

Niepotrzebny przecinek przed a, ortografia: naprzeciwko pisze się łącznie, nie rozłącznie, niepoprawna odmiana rzeczownika ściana: w swoim zdaniu zastosowałaś odmianę w dopełniaczu /kogo, czego/, podczas gdy z całego brzmienia zdania wynika, że powinnaś była zastosować odmianę w miejscowniku /kim, czym/: obrazu powieszonego na /kim, czym, NIE kogo, czego/ ścianie. Myślę też, że zwrot wzrok żył własnym życiem jest zabawny, ale stylistycznie – nie do zaakceptowania przeze mnie.

7/
Na rodzinny obraz. Byłam na nim ja w wieku jedenastu lat, w trochę za dużych ogrodniczkach i dwóch warkoczach spiętych kokardkami i szerokim usmiechem na twarzy. Byłam obejmowana przez ojca. Jego lśniące blond włosy przecinało kilka siwych włosów, a na twarzy, mimo iż widniał uśmiech to jednak można w niej było dostrzec ból.
 
Powtórzenia: byłam, i. Literówka: usmiechem miast uśmiechem. Mam zastrzeżenia stylistycznie do zwrotów: warkocze spięte kokardkami i włosy przecinało kilka siwych włosów oraz gramatyczne – do końcówki, w której pomieszałaś podmioty. Całość proponowałabym poprawić następująco: Na rodzinny obraz. Byłam na nim ja, w wieku jedenastu lat, w trochę za dużych ogrodniczkach i z dwoma przewiązanymi kokardkami warkoczami. Na mojej twarzy widniał szeroki uśmiech. Obejmował mnie ojciec. W jego lśniących blond włosach dostrzec można było kilka siwych pasm, zaś na jego twarzy skryty pod maską uśmiechniętego tatki ból.
 
8/
Obok niego stała matka, ona się nie uśmiechała. Jej mina była całkowicie poważna. Długi brązowy warkocz opadał jej na ramię, a do starej myśliwskiej kurtki dziadka przyczepiona była broszka z Kosogłosem. Nie umiała okazywać emocji nawet na zdjęciach.
 
Zamiast przecinka w pierwszym zdaniu – dałabym myślnik albo nawet kropkę. Powtórzyłaś jej plus widzę błąd logiczny: mam wrażenie, że zdanie Nie umiała okazywać emocji nawet na zdjęciach dotyczy odczucia Anee odnośnie omawianego... no, właśnie, napisałaś wcześniej, że rodzinnego obrazu, a tu piszesz o zdjęciu. Jedynym powodem, dla którego mogłabym zostawić to zdanie, jest to, że chciałaś przez nie powiedzieć, że Katniss nie umiała okazywać emocji w życiu codziennym, nawet na zdjęciach, gdy choć raz mogła zmusić się do szczerego uśmiechu, a co dopiero – na portrecie, który jest czymś trwalszym i mającym większe znaczenie dla przyszłych pokoleń niż zdjęcie.
 
9/
Wystrugał mu go wujek Haymitch na dziesiąte urodziny, a Fen zawsze nosząc go przy sobie, zachowywał się, jak był on jakimś wielkim skarbem. Dla niego może był. Ja tego tak nie rozumiałam.
 
 Interpunkcja + stylistyka: napisałabym raczej albo ja tego i tak nie rozumiałam albo ja tego nie rozumiałam, albo będąc na jego miejscu, ja bym tego tak nie odbierała, albo dla mnie nie było to zrozumiałe. Propozycja zmiany: Wystrugał mu go wujek Haymitch na dziesiąte urodziny, a Fen, od tamtej pory zawsze noszący samolot przy sobie, zachowywał się tak, jakby był on jakimś wielkim skarbem. Dla niego może i był; dla mnie nie było to zrozumiałe. 
 
10/
Mnie i Fena zawsze dzieliła spora przepaść doświadczenia. Ja w jego wieku rozumiałam już całą sytuację roztaczającą się wokół nas i uczyłam się polowań, by po śmierci rodziców, utrzymać Fena przy życiu, a on widział wtedy zwykłą rodzinę, w ogóle nie zdając sobie sprawy z tego w co jesteś zamieszani.
 
Oj, stylistycznie, Priori, w tym fragmencie zrobiłaś z Anee nastolatkę o wiekowym doświadczeniu i percepcji świata – przyhamuj z tym trochę, tym bardziej, że, o ile dobrze rozumiem, Anee i Fen byli równolatkami... czy naprawdę sądzisz, że osoby w tym samym wieku (powiedzmy, że w chwili, gdy obie miały po trzynaście / czternaście lat) może dzielić spora przepaść doświadczenia? W gruncie rzeczy, sytuacje dzieci Katniss i dzieci Finnicka nie były tak diametralnie zróżnicowane i wydaje mi się, że, mimo wszystko, cała trójka zmuszona była szybciej dorosnąć i nie miała na tyle sielankowego dzieciństwa, by móc o którymkolwiek z nich rzec, że widziało wokół siebie raj a tuż przy boku – zwykłą, szczęśliwą rodzinę. Musisz bardziej myśleć nad tym, co chcesz napisać.
Drugie zdanie zawiera sporo różnorakich błędów: gramatycznych, stylistycznych, interpunkcyjnych. Propozycja poprawki: W dzieciństwie sytuację, w której znajdowali się nasi rodzice, rozumiałam lepiej od niego i uczyłam się polowań, by, w wypadku ich śmierci, móc utrzymać przy życiu nas wszystkich bo Fen był od zawsze lekkoduszny i nie zachowywał się tak, jakby choć trochę zdawał sobie sprawę z tego, jakie tarapaty może nam przynieść każdy kolejny dzień. 
 
11/
Szybko wstałam z kanapy i zaparzyłam herbaty odwracając się do chłopaków tyłem. Nie chciałam, żeby wiedzieli jak płaczę. I tak już wystarczająco cierpieli nie chcę dokładać im swoich zmartwień. Zaparzyłam herbatę i postawiłam ją na stole.
 
Brak przecinka przed frazą z imiesłowem przysłówkowym (przed odwracając się do chłopaków tyłem), literówka wiedzieli miast widzieli, brak przecinka przed jak, po którym nastąpił czasownik, brak przecinka przed zdaniem składowym nie chcę dokładać [...], powtórzenie czasownika zaparzyć.
 
12/
Chyba chciałam po prostu odwrócić uwagę chłopców od moich łez, bo własnie okazało się, że w ogóle nie mam ochoty na herbatę.
 
Literówka właśnie zamiast właśnie. Stylistycznie: po co kolejne zdanie poświęcasz temu, że Anee chciała ukryć swoje cierpienie przed Bovem i Fenem, skoro wcześniej już to dokładne wyjaśniłaś?
 
13/
- Nie oszukujmy się, chłopaki. Byliśmy doskonale przygotowani na ich śmierć i zdawaliśmy sobie z tego sprawę- wyrzuciłam z siebie jednym tchem, a Bove i Fan spojrzeli na mnie niezrozumiałym dla mnie wzrokiem.
 
Dywizy (-) zamiast myślników (–), literówka Fan zamiast Fen i po z tego sprawę zabrakło mi czegoś w stylu że może to spaść na nas w każdej chwili.
 
14/
To tak jakby rozdrapywać rany. [...]
- Rozumiem- skłamałam i przez chwilę myślałam nad jakimś zajęciem dla siebie, żeby w tej ciszy nie oszaleć. Niestety dom był wysprzątany idealnie, więc mój plan legł w gruzach. Siedząc w ciszy jednak długo nie wytrzymałam.

Brak przecinka przed jakby rozdrapywać rany, dom, długo nie wytrzymałam. Dywizy miast myślników. Ostatnie zdanie ma trochę nieskładny szyk; ja napisałabym raczej tak: Jednakże, siedząc w tym przytłaczającym milczeniu, długo nie wytrzymałam.

15/
[...] zapytał mnie Bove, na co ja prychnęłam i zabierając moją czarną kurtkę, w której kieszeni spoczywała broszka z Kosogłosem wyszłam z domu.
Nie miałam pojęcia gdzie iść. Oprócz Fena i Bove'a nie miałam nigdy żadnych przyjaciół czy przyjaciółek. Więc po prostu szłam brudnymi ulicami Trzynastki.Wszystko było tu brudne, ale nie tak jak w Dwunastce, od węgla.

Brak przecinka przed frazą z imiesłowem przysłówkowym zabierając moją czarną kurtkę, po wtrąceniu w której kieszeni spoczywała broszka z Kosogłosem (tutaj też zmieniłabym szyk na w kieszeni której...), przed gdzie iść; przecinek przed od węgla zamieniłabym na myślnik. Nie nabieraj nawyku zaczynania zdań od więc, choć nie jest to do końca błędne; najczęściej, po prostu, nie brzmi to zbyt dobrze.

16/
Ten dystrykt został zbombardowany i od zewnątrz i os środka. Bunkry, które kiedyś były pod ziemią teraz były zawalone. [...] Nawet terenów nienaruszonych bombami lasów było mało. Nawet tlenu było mało, bo bomby, które zbombardowały ten dystrykt wydzieliły cząsteczki jądrowe, które zatruwały tlen i podobno były rakotwórcze.

Brak przecinka przed drugim i (przecinki przed tego typu spójnikami stawia się w przypadku ich wielokrotnego użycia, przed drugim i każdym z kolejnych użyciem)+ literówka os zamiast od. Brak przecinka po które kiedyś były pod ziemią. Zdanie trzecie stylistycznie jest zbyt zagmatwane – prościej byłoby napisać: Nawet lasów nienaruszonych bombami było mało. Powtórzenie nawet, brak przecinka po które zbombardowały ten dystrykt.

17/
No i kolejna różnica dzieląca nas i Dwunastkę było to, że tu ogrodzenia wręcz kipiały napełniającym je prądem. [...] Byli tu tylko ujawnieni członkowie powstania i ich rodziny, więc w gruncie rzeczy około tysiąca osób. [...] Byliśmy, więc dystryktem od niczego, więc Kapitol nie miał żadnego powodu by choć trochę nas odbudować. [...] Więc samo przez się rozumie, że nie wyglądało to imponująco.

Literówka kolejna miast kolejną, postawiłabym myślnik przed około tysiąca osób, zbędny przecinek przed pierwszym więc (akurat w tym wypadku więc powinno pozostać bez przecinka) + brak przecinka przed by, powtórzenie więc i źle użyty kolokwializm rozumie się samo przez się.

18/
Już wiedziałam gdzie pójdę. [...] Obiecała mamie, że po jej śmierci się nie załamie, a z roku na rok, patrząc jak dorastamy stawała się coraz silniejsza. Pokierowałam się więc do jej małej chatki i tak wyglądającej o niebo lepiej od mojej mimo słabego stanu po czym weszłam do domku w akompaniamencie skrzypiących drzwi.

Brak przecinka przed gdzie <zamieniłabym ten spójnik na dokąd>, jak dorastamy, stawała się [...], po czym. Ostatnie zdanie jest mało składne i zabrakło mi w nim pewnej ciągłości: ja napisałabym je tak: Skierowałam się więc do jej chatki małej, lecz i tak wyglądającej o niebo lepiej od mojej, po czym, nie pukając, weszłam do środka przy akompaniamencie skrzypiących drzwi frontowych.

19/
- Babciu, to ja, Anee!- zawołałam od progu głaskając przytulającego się do moich nóg Jaskra. Starego, wyliniałego kota należącego kiedyś do mojej zmarłej tragicznie ciotki Primrose. Po chwili usłyszałam szuranie butów po podłodze.
- Och, Anee!- powiedziała tylko po czym objęła mnie serdecznie. Po jej twarzy zauważyłam, że walczy z tym, żeby się zaraz nie rozpłakać.

Dywizy miast myślników. Brak przecinka przed głaskając, po czym. Po Jaskra nie tworzyłabym nowego zdania, tylko dała myślnik i kontynuowała opis kota. Zabrakło precyzji w opisie: [...] po podłodze i przede mną pojawiła się babcia, ubrana w zbyt duży jak na nią sweter w kolorze spranej czerni. Zamiast po jej twarzy  napisałabym – po jej minie.

20/
[...] powiedziałam i poszłam za babcią do przedsionka kuchennego i usiadłam na przeciwko niej za stołem.
- Ach, spodziewałam się tego. Bove zawsze był wrażliwy. Jak Peeta- powiedziała imię taty mówiąc wręcz z piedestałem. Bardzo go lubiła. Twierdziła, że gdyby nie on, Katniss nigdy nie byłaby taka sama. Choć z tego co mówiła mi kiedyś mama, na początku ich małżeństwa nie kryła się z obiekcjami na temat Peety i ciągłym porównywaniem go z Gale'em, przyjacielem mamy.

Pierwszy fragment brzmi trochę kulawo przed nadużycie spójnika i, ten przedsionek kuchenny (wybacz, nie wiem, czym jest przedsionek kuchenny, bo nigdy takiego nie widziałam, ale nie sądzę, że, jako przedsionek, byłby na tyle duży, by stał w nim stół) i brak precyzji w opisie znalazł tam się też błąd ortograficzny: naprzeciwko piszemy łącznie, nie rozłącznie. Propozycja zmiany: powiedziałam i poszłam za babcią do kuchni, gdzie usiadłyśmy naprzeciw siebie za szerokim, dębowym stołem.
Zabrakło przecinka po powiedziała, przed co mówiła, powtórzenie słowa mama.

21/
Na chwilę zapadła cisza. Po chwili zdecydowałam się jednak na ryzykowny temat.
- Babciu, mam złe przeczucia- zaczęłam, a Babcia podniosła na mnie wzrok.

Powtórzenie chwila, dywizy miast myślników, niepotrzebny zapis słowa babcia z wielkiej litery.

22/
- Względem czego?- zapytała wystraszona.
[...]
- Wypluj to słowo, rozumiesz! Nie tknie was! Nie może...- mówiąc ostatnie zdanie nie wytrzymała i rozpłakała się na samą myśl utraty mnie i Bove'a.- Mam tylko was...

Myślę, że naturalniejsza reakcja na słowa o czyichś złych przeczuciach wyrażona zostałaby słowami: To znaczy? albo Co masz na myśli?; moim zdaniem, zwrot użyty przez Ciebie (Względem czego?) jest mniej naturalny. Dywizy miast myślników.
Brak przecinka po frazie z imiesłowem przysłówkowym, tj. po mówiąc ostatnie zdanie; wiem, że oczywistym jest, iż babcia rozpłakała się na myśl o utracie wnuków, ale nie sądzę, by trzeba było dawać temu wyraz w stwierdzeniu, to jest wystarczająco jasne, poza tym zwrot myśl utraty jest niepoprawny: myśl może być o czymś, a więc: myśl o utracie mnie i Bove'a.

23/
- Ale, Babciu...- zaczęłam, ale przerwał mi głośny, gardłowy głos z głośników porozwieszanych w całym dystrykcie.
- Informujemy, że wszyscy mieszkańcy Dystryktu 13 mają obowiązek zjawić się na Placu Sprawiedliwosci za pół godziny- usłyszałyśmy z głośników, a ja momentalnie wstałam.

Po głos zabrakło mi dobiegający z; powtórzenie głośników + zamiast a ja napisałabym więc. Numer Dystryktu zapisałabym słownie.

24/
Wyszłam z domu babci i kilka minut później byłam już w moim domu. Weszłam szybko do domu i spotkałam Fena i Bove'a ubierających już kurtki. Więc jednak oderwali się od krainy jednorożców i usłyszeli ogłoszenie, pomyślałam spoglądając na nich.

Nadużycie słowa domu + brak przecinka przed spoglądając.

25/
To co zobaczyliśmy na środku placu wcale nie zrobiło na nas wrażenia. Do słupa był przywiązany jakiś młody chłopak i z brutalnością bity. Główny Strażnik Pokoju Ellius bił go batem z taką siłą, że aż wyrywał mu kawałki skóry. Nie zrobiło to na mnie żadnego wrażenia, bo takie kary zdarzały się tu kilka razy dziennie, a i ja i Bove i Fen nie raz w nich uczestniczyliśmy, o czym jako fakt mogą swiadczyć blizny na moich plecach.

Brak oddzielenia przecinkami wtrętu co zobaczyliśmy na środku placu, nieskładny szyk drugiego zdania /lepiej brzmiałoby ono połączone z trzecim: Jakiś młody chłopak był przywiązany do słupa i bity przez Głównego Strażnika Pokoju Elliusa nieomal z okrucieństwem./, powtórzenie nie zrobiło to na nas wrażenia, zamiast mogą napisałabym mogły, brak przecinka przed drugim oraz trzecim i we frazie:  a i ja i Bove i Fen. Nie odnosiłabym się tylko do blizn Anee, skoro napisałaś wcześniej, że cała trójka była kiedyś karana.

26/
Jak sądziłam tak się stało. Gdy Strażnicy Pokoju wywlekli ledwo żywego chłopaka, zostawiając przy tym krwiste sanki na bruku na scenę wyszła wysoka, zielonowłosa Kapitolanka o skórze zabarwionej na żółto i sukienkę, od której dobrania kolorów mnie zemdliło.

Brak przecinka przed tak się stało, na scenę. Niezrozumiała końcówka drugiego zdania: domyślam się, że chodziło Ci o to, że Kapitolanka miała żółtą skórę (zabarwioną w sensie pomalowaną czy naturalnie żółtą?) i ubrana była w sukienkę, której kolorystyka przyprawiła bohaterkę o mdłości – ale tego właśnie zwrotu, który podkreśliłam, zabrakło Twojemu zdaniu.

27/
- Witajcie, Kochani!- przywitała się z nadmiernym entuzjazmem, wręcz piszcząc.- Nazywam się Leiticia Gevenpott!- zapiszczała znowu.- Jak wiecie, zbliżają się dożynki, a wraz z nimi również Igrzyska Głodowe. Może zacznijmy od obejrzenia filmu, który przysłał wam nasz cudowny prezydent Snow prosto z Kapitolu!- powiedziała, a ja starałam się nie parsknąć śmiechem z powodu użycia przymiotnika cudowny względem Snowa.

Dywizy zamiast myślników, nadmierne spacje.
Zbędny zapis zwrotu Kochani od wielkiej litery.
Po drugiej wypowiedzi dialogowej zamiast wykrzyknika postawiłabym kropkę.
Stylistycznie drugie a zamieniłabym na podczas gdy, po użycia dodałabym przez nią . Przed pierwszym a nie stawiałabym przecinka, ponieważ wydaje mi się, że fragment przez ten spójnik wprowadzony nie stanowi dopowiedzenia ani wtrącenia oraz nie jest to a przeciwstawne.

28/
[...] jednak z tego własnie powodu musimy oddawać mu po dwóch nastolatkach z każdego dystryktu, by zamknąć ich na Arenie i skazać na wybicie się nawzajem. [...] Kapitolańczyków brzmiące od zakończenia Rebelii chwała Snowowi! Co w każdym aspekcie przypomina mi Heil Hitler.

Literówka własnie miast właśnie.
Mieszkańców Kapitolu w dopełniaczu określiłabym raczej jako Kapitolan / Kapitolińczyków.
Fraza brzmiące od zakończenia Rebelii stanowi wtręt, więc, jako takie, powinno być oddzielone od reszty zdania przecinkami, frazę Chwała Snowowi! zapisałabym w cudzysłowie, a przed co w każdym... dałabym nie kropkę, a myślnik.

29/
- No więc, w tym roku do Igrzysk nie pójdą trybuci wylosowani na ślepo- powiedziała po czym wysunęła zza pleców jakaś kartkę.- W tym roku, kiedy w końcu opanowalismy Rebelię na zawsze, Igrzyska muszą być wyjątkowe. I tak w siedemdziesiątych szóstych Igrzyskach Głodowych wystąpią wszystkie dzieci byłych zwycięzców- powiedziała, a mi zakręciło się w głowie. Wiedziałam co to znaczy. Boże, tylko nie Bove. Cholera jasna, nie! Zauważyłam, że kiedy ja gotowałam się od środka, Bove i Fen wyglądali, jakby jeszcze to do nich nie doszło.

Dywizy zamiast myślników, brak spacji przed niektórymi.
Powtórzenie powiedziała.
Zamiast wysunęła napisałabym po prostu: wyjęła.
Literówka opanowalismy miast opanowaliśmy.
Po I tak zabrakło przecinka.
Stylistycznie cały fragment mógłby brzmieć lepiej. A co powiedziałabyś na taki opis sprawy, jak niżej?
– No więc, w tym roku w Igrzyskach nie wezmą udziału trybuci wylosowani na ślepo to oznajmiwszy, wyjęła zza pleców jakąś kartkę. W tym roku, Igrzyska muszą być wyjątkowe, ponieważ na zawsze opanowaliśmy Rebelię, dlatego też... moi drodzy, ogłaszam wszem i wobec, że w Siedemdziesiątych Szóstych Igrzyskach Głodowych udział wezmą... wszystkie dzieci byłych zwycięzców!
Gdy przebrzmiało echo jej głosu, poczułam, że kręci mi się w głowie. Wiedziałam, co to znaczy... Boże, tylko nie Bove! Cholera jasna... Nie!
Spojrzałam zamglonym wzrokiem na stojących koło mnie Bove'a i Fena. Nie wyglądali na świadomych tego, że właśnie okazało się, że będziemy musieli stanąć przeciwko sobie na Arenie.
Myślę, że moja wersja oddaje też więcej dramaturgii tej chwili i jest bardziej harmonijna. Nie bój się słów, Priori i nie ukrywaj się za tym, co znasz, odważ się pisać bardziej kwieciście, literacko, przy użyciu bardziej różnorodnych określeń!

30/
- No więc, wyczytuję z listy i proszę by weszli na scenę- zapiszczała Leiticia uśmiechając się promiennie.- Fen Odair- powiedziała na początek, a Fen cały blady jak kreda wszedł na scenę.- Evangeline Manson- zaćwierkała Leiticia, a na scenę weszła cała we łzach drobna dwunastolatka.- Oraz Anee i Bove Mellark- dokończyła, a ja złapałam Bove'a za rękę i razem weszliśmy na scenę nie zawracając nawet uwagi na natarczywe spojrzenia innych mieszkańców.

Dywizy zamiast myślników,  rozpoczęcie zdania ponownie w krótkim odstępnie od no więc, nadużycie a + powtórzenie cały/a, scenę, brak spacji przed niektórymi dywizami, brak przecinka przed cały blady jak kreda, wszedł, nie zwracając.

31/
- A więc mamy naszych szczęśliwych trybutów- powiedziała kompletnie irracjonalnie Kapitolanka.- [,,.] Tam rozdzielono nas i każdego posadzili do osobnego, małego pokoju, w którym mogli ostatni raz zobaczyć się ze swoimi rodzinami i przyjaciółmi. Ja tylko siedziałam i płakałam. Snow się doigrał. Teraz wiedziałam, czemu nie zabił nas od razu. Chciał żebyśmy cierpieli. [...] Liczył na to, że albo ja będę musiała zabić Bove'a, albo on mnie. [...]
- Boże, Anee- powiedział głaszcząc mnie po głowie z twarzą całą we łzach.
- Nie bój się, Babciu, będzie dobrze- starałam się ją pocieszyć, ale nie brzmiałam przekonująco.

Dywizy, spacje – jw.
Powiedziała chyba nie irracjonalnie, po prostu zabrzmiało to abstrakcyjnie.
W zdaniu drugim orzeczenie jest w formie nieadekwatnej do podmiotu: w którym (każdy) mógł, NIE – mogli.
Brak przecinka przed żebyśmy, przed drugim albo, przed głaszcząc, z twarzą.
Literówka: powiedział miast powiedziała.
______________________________
 
Literówki, styl, przecinki, logika – to kwestie, nad którymi musisz popracować najbardziej. Czasami piszesz ze zbyt małym wyczuciem i zbyt skrótowo, na szybko, zaś innym razem – wychodzą Ci zdania bardzo dające do myślenia i uderzające serducho, co sprawia, że odbieram Twoje pisanie jako coś nierównego. Trochę staranności, pomyślunku i odwagi – a z pewnością już niedługo sama zauważysz, że piszesz o wiele, wiele lepiej. Powodzenia, Priori!

Ramki: 6/7 pkt

W grupie Kapitol znalazły się następujące ramki:

Rezydencja prezydenta Snowa – strona główna;
Trybuci – ramka o bohaterach; o rozbieżnościach w niej względem treści opowiadania wypowiedziałam się wcześniej; przy Bovie powtórzyłaś mimo to, przy Fenie usunęłabym określenie jednak (sugerujesz, że jest bardziej dzieckiem Annie niż Finnicka, to przecież troszkę absurdalne) + ort: uważam pisze się przez ż, NIE rz (o, dziwo, w zdaniu poprzedzającym to z błędem, użyłaś słowa uważa w poprawnym zapisie...)przy Volcie – zabrakło przecinka przed drugim albo; przy Sage – literówka doswiadczenie miast doświadczenie, brak przecinka przed pierwszym to + po mało kto wie dodałabym o tym;
Arena – spis treści, bardzo estetyczny i wyczerpujący, gratuluję pomysłu!
Pokaz indywidualny – podstawowe dane o blogu i publikowanym opowiadaniu; o rozbieżnościach wypowiedziałam się wcześniej; dostrzegam konieczność zmiany nicka na ten aktualnie przez Ciebie używany;
Propagity – czarnobiały zwiastun bloga, z mocną muzyką i świetnym zarysowaniem wątków;
Przerwa na reklamy – SPAM;
Reklamodawcy – linki, w tym, między innymi do Ostrza Krytyki;
Polecane i czytane – jak sama nazwa wskazuje;
Blog o TVD – Twój blog;
Bardzo podoba mi się gadżet z paradą trybutów oraz informacja o Tobie jako o Głównym Organizatorze Igrzysk.
 
Dodatkowe punkty: 2/3 pkt

Przyznaję Ci jeden punkt za oryginalne, odważne podejście do tematu oraz jeden punkt za pomysłowość.

Podsumowanie:

Droga Priori Incantatem, Pod skrzydłami Kosogłosa otrzymuje ode mnie dziś 67,5 punktu na 81 możliwych, co daje ocenę dobrą (4). Gratuluję wysokiego wyniku – zaledwie 1,5 punktu dzieliło Cię od oceny bardzo dobrej, a jak na bloga, który dopiero zaczyna rozkwitać, to naprawdę sukces. Cieszę się, że mogłam przeczytać Twoje opowiadanie i życzę Ci powodzenia przy dalszym jego pisaniu. Niech Los Ci zawsze sprzyja, Priori Incantatem!

1 komentarz:

  1. Leno, popraw błędy.

    O tu: http://o-lenie.blogspot.nl/2012/06/wszystko-czego-potrzebujesz-na-moj.html

    I tu (masz je wypisane w komentarzu, którego pewnie nie zatwierdzisz): http://o-lenie.blogspot.nl/p/jak-pisac.html

    OdpowiedzUsuń

Obserwatorzy