poniedziałek, 9 czerwca 2014

[217] Believe-for-destiny.blogspot.com

Adres bloga: http://believe-for-destiny.blogspot.com/

Autorka bloga: Truskaweczka

Autorka oceny: Marta

Prezentuję moją pierwszą ocenę dokonaną w ramach stażu tutaj. Mam nadzieję, że poradziłam sobie z tym zadaniem i że Autorka odniesie korzyść z efektów mojej pracy.

Pierwsze wrażenie: 8/10 pkt

Adres bloga jak i belka z frazą "You'll always be my first love" mają dla mnie jednoznaczny przekaz: to będzie blog z opowiadaniem o miłości – lecz już po chwili orientuję się, że opowiadań jest kilka, a najbardziej aktualne ma ponad kilkadziesiąt części – brawa za wytrwałość, to lubię. Nagłówek pełen utrzymanych w odcieniu sepii kwiatów wraz z wizerunkiem długowłosej dziewczyny w wianku i widocznych w tle elementów architektonicznych przyciąga wzrok, ale nie razi. Niespodzianka: najwyraźniej spotkam tu bohaterów z podwórka, bowiem po przejrzeniu treści aktualnego wpisu zauważam, że Autorka raczy Czytelników opowiadaniami umiejscowionymi w Polsce. Uważam, że to miłe i jestem jeszcze bardziej ciekawa, co będzie dalej. Pierwsze wrażenie jest całkiem pozytywne.

Wygląd: 4/6 pkt

Jak wspomniałam wyżej, nagłówek przyciąga wzrok – a układ kwiatów daje złudzenie, że jedno odchylenie delikatnego płatka i znajdę się w innym świecie. Podoba mi się to wrażenie i podoba mi się szata graficzna szablonu bloga – utrzymana jest w neutralnej, subtelnej, beżowej kolorystyce, sam szablon natomiast nie jest zbyt rozbudowany i jako Czytelnikowi oraz osobie oceniającej brakuje mi w nim jakiejś personalizacji, czegoś, co powiedziałoby mi nieco więcej o Autorce, gdy zapragnę się tego dowiedzieć – i oczekiwań tych w tym względzie w moim odczuciu nie spełnia ramka dotycząca sprzedaży czarnych wiatrówek na koturnie czy czarnych szpilek. Mam nadzieję, że po zapoznaniu się z treścią opublikowanych na ocenianym blogu opowiadań odniosę wrażenie, że jego wygląd jest szatą zdobiącą treść.

Ujęcie w menu odnośnika do opowiadania publikowanego na innym blogu, również autorstwa Truskaweczki w moim odczuciu, jest nieco mylące, bowiem na pierwszy rzut oka osobie odwiedzającej tego bloga wydaje się, iż "Inconceivable love" jest też częścią bloga believe-for-destiny. Myślę, że tutaj też widać wadę braku ramki poświęconej osobie Autorki – albowiem w niej Autorka mogłaby ująć całą swoją twórczość, nie tylko tę publikowaną na ocenianym blogu; byłoby tak czytelniej i przejrzyściej.

Czcionka jest dość mała, ale zastosowanie interlinii 1,5 we wpisach sprawia, że tekst jest czytelny. Moja uwaga: kolor czcionki jest nieco zbyt jasny w porównaniu z tłem, co sprawia, że tekst przy dłuższym czytaniu może wydać się "rozmyty" – proponowałabym Autorce poeksperymentowanie z innym odcieniem czcionki, może ciemniejszym, może zupełnie innym kolorem? Podoba mi się natomiast, że tytuły są wyróżnione większą i jaśniejszą czcionką od tekstu głównego wpisu.

Treść: 40/45 pkt

Autorka do tej pory opublikowała na ocenianym blogu dwa opowiadania, częściowo bez tytułów a częściowo z nimi, rozróżniane po prostu jako "opowiadanie pierwsze" i "opowiadanie drugie", krótsze od pierwszego. Opowiadanie pierwsze: składa się z 53 części, pierwszej opublikowanej 14 sierpnia 2012 roku, pięćdziesiątej trzeciej – 20 maja 2014 roku. Opowiadanie drugie składa się z trzynastu części podzielonych na dni oraz prologu i epilogu, prolog opublikowany został 8 września 2012 roku, a epilog – 19 grudnia 2012 roku; publikowane było w tzw. "międzyczasie" w stosunku do pierwszego opowiadania Autorki ("pierwsze" Autorka zawiesiła na trzy miesiące po części trzynastej, wróciła z częścią czternastą i narracją zmienioną z trzeciej osoby liczby pojedynczej na pierwszą).

Świat przedstawiony: bohaterowie, czas i miejsce akcji, wątki i opisy. Głównymi bohaterami obu opowiadań są pary nastolatków – Anita i Kamil oraz Adrianna i Paweł, towarzyszą im też bohaterowie drugoplanowi i inni. Charakterystyczne dla Autorki jest, że zarówno postaci jak i wydarzenia z ich życia opisuje z początku w sposób prosty, bez lub z powodu niestaranności pozbawiony detali, często skrótowy – ale z czasem ulega to zmianie, postaci ożywają, nie są już tylko spisaną na kawałku serwetki wyliczanką nic niemówiących Czytelnikowi cech – i nie chodzi już tylko o naturalny proces przybliżania bohatera w miarę upływu czasu i akcji – wydaje mi się, że to także przemiana Autorki, jakieś poczucie oswojenia się i polubienia bohaterów na tyle, by pisała o nich w sposób "lepszy", bardziej wielowymiarowy =- i by "przeprosiła się" z opisami! Z pewnością w przypadku opowiadania o Anicie i Kamilu duży wpływ na tę "przemianę" miała zmiana stylu narracji – z trzecioosobowej na pierwszoosobową i to z punktu widzenia różnych bohaterów, za co plus, taką jak od początku notabene w opowiadaniu o Adzie i Pawle, zaczęły też pojawiać się po tej zmianie elementy opisów i fragmenty zatrzymujące uwagę Czytelnika, zwalniające tempo akcji i przebarwiające jego ognisty kolor na pastelowe odcienie emocji. Na uwagę zasługuje też fakt, że Autorka przedstawia spojrzenie na współczesny świat polski – poznański i warszawski, moim zdaniem, zasługujące na uznanie przede wszystkim za pewne "perełki" świadczące o tym, że Truskaweczka jest wrażliwym obserwatorem rzeczywistości.

Styl. Podstawowe spostrzeżenie jest takie, że brak akapitów zaburza rytm tekstu i płynność lektury – zdecydowanie zalecam zmianę w tym względzie. Po przeczytaniu już kilku wpisów jestem w stanie wyróżnić to, co moim zdaniem cechuje styl Autorki: krótkie zdania, często duże tempo akcji, skrótowość i czasami brak dbałości o logikę i szczegóły (np. Autorka stosuje wtręty, które byłyby na miejscu, gdyby był to np.: mail do koleżanki, ale nie część opowiadania, publikowana na blogu; stosowne przykłady wymieniam w rubryce poświęconej błędom) "internetowość" (używanie emotikonek w dialogach), chwilami stosowanie zbyt potocznych zwrotów, prawie zupełny brak opisów, czy to sytuacji czy osób, co sprawia, że rytm lektury jest jednostajny, bez ubarwiających, przykuwających uwagę Czytelnika "przystanków". Jednocześnie chcę podkreślić, iż widać w tym wszystkim, że Autorka próbuje pisać "po swojemu", szuka swojego stylu i drogi – i bardzo to pochwalam, uważam, że gdy weźmie sobie do serca moje uwagi i popracuje nad kwestiami przeze mnie wskazanymi, w niedługim czasie zacznie pisać ciekawie i bardzo poprawnie.

Przy okazji chciałabym też zwrócić Autorce uwagę na to, że opisywanie postaci metodą wyliczanki danych - "wzrost/waga/kolor włosów/kolor oczu" – nie do końca jest "zręczne" i "ładne". O wiele więcej można zyskać opisem "był wysoki i przystojny, do tego ciemnowłosy, a jego oczy miały zniewalający kolor gorzkiej czekolady" – taki opis bardziej przemawia do Czytelnika i bardziej pobudza jego wyobraźnię niż sucha wyliczanka niczym spisywanie danych z paszportu.

Słownictwo. Z wyżej wymienionymi cechami stylu Autorki wiąże się to, że słownictwo nie jest tak wyszukane i literackie, jakby być mogło – ale na pewno Autorka ma wyobraźnię, co w połączeniu z nauką czerpaną z lektur książek z pewnością wykształci w niej zasób słów, który umiejętnie wykorzysta jeśli oczywiście uzna to za zgodne z jej stylem.

Fabuła: oryginalność, dialogi i ogólne odczucia. Opowiadanie pierwsze jest opowiadaniem o miłości pary głównych bohaterów, Kamila i Anity, którzy poznali się w szkole i bardzo szybko w sobie zakochali. Opowiadanie drugie porusza tematykę trudniejszą, mniej uniwersalną – opowiada o spotkaniu nastoletniej Ady chorej na raka z wolontariuszem Pawłem. Oba pomysły utrzymują się w konwencji "pierwszej miłości" panujące na blogu i zostały moim zdaniem poprowadzone ciekawie i umiejętnie, co przesądziło o tym, iż moje ogólne odczucia są jak najbardziej in plus.

Koleje tak losów Kamila i Anity, jak i Ady i Pawła są są jakby z życia wzięte, przez to można odnieść wrażenie, że wszystko to, o czym się u Truskaweczki czyta, w pewnym sensie jest znane – uważam to za zaletę, albowiem jedna z powtarzanych reguł "dobrego pisania" głosi, iż należy pisać o tym, o czym się wie; poza tym Autorka potrafi "zakręcić" akcję jakimś dramatycznym wydarzeniem, np.: pobiciem chłopaka przez opryszków, którym winien był pieniądze, czy też nieplanowaną ciążą - w czym upatruję szukania oryginalnej ścieżki, którą jako pisarka chce podążać. To cenne.

W twórczości Truskaweczki spotkałam się z kilkoma dialogami naprawdę "dobrymi" nie tylko pod względem poprawności – co samo w sobie uważam za powód do złożenia Autorce wyjątkowych gratulacji, bowiem nie często miałam do czynienia z tak umiejętnie i właściwie bezproblemowo stosowaną znajomością reguł rządzących dialogami - ale również pod względem nacechowania emocjami i swoistą mądrością życiową. Zauważone w niektórych zapisach dialogowych błędy moim zdaniem biorą się z braku akapitowania tekstu lub odrobiny niestaranności, nie zmienia to jednak faktu, iż za zapis dialogów co do zasady Autorce pochwała się należy.

Błędy: 5/10 pkt
Z uwagi na dużą ilość części opowiadania pierwszego i czasowe zawieszenie jego publikacji przez Autorkę, ocenie szczegółowej poddałam wpisy: 1, 2, 3, 14 /pierwszy po zawieszeniu/ i 53; ze względów fabularnych, przeczytałam jednakże wszystkie wpisy.

Opowiadanie pierwsze

Część 1.
"Wszystkie dziewczyny bujały się w Kamilu. Mógł mieć każdą, lecz nie każda mogła mieć Go. Często na korytarzu mijał Anitę. Lecz nigdy nie nawiązali bliższej znajomości" – po pierwsze, wydaje mi się, że można było zachować przekaz Autorki dotyczący wyjątkowości Kamila w zręczniejszej stylistycznie formie - "[...] lecz nie każda mogła mieć jego.". Szyk tego zdania wystarczająco oddaje to, co Autorka chciała przekazać poprzez zastosowanie wielkiej litery. Po drugie, nie rozdzielałabym drugiego i trzeciego z cytowanych zdań, unikając rozpoczynania od lecz – wystarczy zastąpić kropkę przecinkiem i już jest lepiej.

"Miała 165 cm wzrostu, zielone oczy, długie blond włosy i... lekką nadwagę jak na swój wzrost.. W szkole nie pokazywała że się tym przejmuje, lecz w domu ciągła dieta, ćwiczenia i zero skutków.." - w tym miejscu chyba niedopatrzenie skutkuje powtórzeniem kropki jako znaku przestankowego w kolejnych zdaniach. Ponadto, dla podkreślenia zróżnicowanego podejścia Anity do kwestii własnego wyglądu po frazie "lecz w domu" dałabym myślnik.

"O sorry! Nic chciałem..Czekaj pomogę Ci-powiedział z lekkim uśmiechem Kamil zabierając się za zbieranie rozrzuconych książek..
-Nic się nie stało.. Dziękuję za pomoc:)
-To może w ramach rekompensaty pójdziemy razem po szkole na lody?-zaproponował.
-Ee.. no nie wiem...
-No zgódź się, proszę :)
-No dobrze, to o której kończysz?
-14:30 a Ty?
-Też."
W powyższym dialogu wystąpiły następujące błędy: po pierwsze, znów wkradło się powtórzenie kropki. Po drugie, brak przecinka we frazie "Czekaj pomogę Ci" i niepotrzebne rozpoczynanie zaimka osobowego od wielkiej litery – wydaje mi się, że jest to błędne zastosowanie reguły, zgodnie z którą wyrazem szacunku jest rozpoczynanie tego typu zwrotów bezpośrednich od wielkiej litery; regułę tę zwyczajowo stosuje się bowiem tylko w zapisie, który może być przez adresata odczytany, standardowo w epistolografii, także w rozmowach w czasie rzeczywistym za pośrednictwem komunikatorów internetowych itd., ale nie w takim zapisie dialogu jak wyżej; zapewne także z tego samego powodu Autorka pokusiła się o wstawienie emotikonek uśmiechu w dialogu (zapis "internetowy") – co wobec powyższego wyjaśnienia również uznać należy za zbędne. To jest dialog między postaciami, toczony w pewnym sensie na żywo, a nie za pośrednictwem urządzenia czy usługi polegającej na wymianie wiadomości tekstowych. Po trzecie – brak przecinka przed "a" we frazie "14:30 a Ty?" - przecinek stawiamy przed "a" zawsze wtedy, gdy używamy go jako "ale", natomiast nie używamy, gdy "a" oznaczać ma "i"; w przytoczonym fragmencie jednakże zachodzi przypadek pierwszy, a zatem brak przecinka jest błędem.

"Dziewczyna wyszła ze szkoły i wzrokiem szukała Kamila, czekał już przy furtce. Poszli na lody do pobliskiej lodziarni, potem na spacer do parku, dużo rozmawiali, aby się lepiej poznać. Po około dwóch godzinach chłopak odprowadził ja do domu. Anita była wniebowzięta:) Nadal nie dowierzała, że to wszystko dzieje się an prawdę." - wydaje mi się, że zdanie pierwsze lepiej i logiczniej brzmiałoby zapisane np.: "Dziewczyna wyszła ze szkoły i zaczęła szukać wzrokiem Kamila. Nie trwało to jednak długo, bowiem zgodnie z umową, chłopak czekał już przy furtce." Poza tym, dwie literówki, w tym jedna połączona z błędem ortograficznym: "ja" zamiast "ją" i "an prawdę" – miast "naprawdę" (pisownia łączna, nie rozdzielna).

"Następnego dnia, na stołówce, Kamil przysiadł się do Anity, znów zaprosił ją na spacer itd po szkole.. I tak przez jakieś dwa trzy tygodnie.. Kiedy pewnego dnia po spotkaniu odprowadził ją do domu, na pożegnanie czule ją pocałował.. Anita się zmieszała.. Nie wiedziała co ma o tym myśleć." - przykład zbyt "szybkiego" tempa akcji oraz skrótowego i "internetowego" opisu sytuacji. Także znów – powtarzanie kropek. Apelowałabym o uważniejszą interpunkcję. Powyższy fragment poprawniej brzmiałby: "Następnego dnia, na stołówce, Kamil przysiadł się do Anity i znów zaprosił ją na spacer po szkole. Taka sytuacja powtarzała się przez kolejne dwa – trzy tygodnie, a któregoś dnia, po odprowadzeniu Anity do domu, chłopak pozwolił sobie na czuły pocałunek. Anita była tym zmieszana, nie wiedziała, co ma o tym myśleć.".

"-Nie, nie.. Powinieneś. - W tym momencie to ona go pocałowała:) oczywiście odwzajemnił.
Odwróciła się i poszła do domu. Było już całkiem późno więc postanowiła nie dzwonić już dziś do przyjaciółki, stwierdziła ze jutro się spotkają i wszystko opowie. Poszła wziąć prysznic, kiedy wróciła zobaczyła, wiadomość i nieodebrane połączenie na telefonie. To Kamil.
-"Mam nadzieję, że jeszcze nie śpisz:)
Słodkich snów ślicznotko;**"
-"Teraz na pewno będę słodkie. Dobranoc;*"
Nie mogła długo zasnąć, ciągle myślała o tym wszystkim, o Kamilu, dlaczego właśnie ją wybrał.. Zasnęła koło 3 nad ranem. Była już sobota." - pochwała za poprawny zapis dialogu, tj. rozpoczęcie od wielkiej litery narracji po zakończonej kropką wypowiedzi dialogowej oraz druga pochwała – za poprawny zapis internetowy w cytowaniu smsów – w tym momencie emotikonki i rozpoczynanie zaimków osobowych od wielkiej litery jest poprawne; uwaga za negatywny przykład zapisu "internetowego" (emotikonki w opisie pocałunku pary) i skrótowość opisu sytuacji (szczególnie raził mnie zwrot "odwzajemnił"- zabrakło tu subtelnego nawiązania do pocałunku) oraz za zaburzenie narracji i interpunkcji w dalszym fragmencie tekstu – a wystarczyłoby "To był Kamil." oraz "a" przed "kiedy wróciła". Zdecydowanie też dodałabym imię bohaterki w jednym – dwóch miejscach, żeby narracja nie była tak bezosobowa i aby była równa – bowiem Kamila Autorka nazywa często po imieniu, Anitę zaś rzadziej.

To był pierwszy wpis i zdecydowanie widać w nim było, że Autorkę rozpiera wena i energia do podzielenia się swoją twórczością z Czytelnikami: świetnie rozumiem to podekscytowanie związane z publikacją pierwszej części nowego opowiadania, ale w tym wszystkim zabrakło dbałości o "wykończenie" – starannego przeczytania tekstu przed publikacją, co z pewnością wyeliminowałoby większość, jeśli nie wszystkie popełnione przez Autorkę w tym wpisie błędy. Również skrótowe opisy sytuacji i nadmierna "internetowość" sprawiały, że jako Czytelnik odniosłam wrażenie, że Autorka wyszła z założenia, iż "nieważne, jak bohaterowie się poznali, niech już się poznają, bo ja chcę Wam pokazać kolejne, fascynujące rozdziały!". To także zgubna praktyka i zalecałabym spasowanie z nią. Troszkę więcej staranności w opisach, w zatrzymaniu uwagi Czytelnika w jakimś momencie też ma znaczenie, szczególnie w opowiadaniach o miłości – a już po pierwszym wpisie widać, że właśnie na takie się ono zapowiada, a nie na opowiadanie akcji, w którym "Zabili go i uciekł".

Przy okazji chciałabym też zwrócić Autorce uwagę na to, że opisywanie postaci w postaci wyliczanki danych - "wzrost/waga/kolor włosów/kolor oczu" – nie do końca jest "zręczne" i "ładne". O wiele więcej można zyskać opisem "był wysoki i przystojny, do tego ciemnowłosy, a jego oczy miały zniewalający kolor gorzkiej czekolady" – taki opis bardziej przemawia do Czytelnika i bardziej pobudza jego wyobraźnię niż sucha wyliczanka niczym spisywanie danych z paszportu.

Część 2.
"Rano wstała, zeszła na śniadanie, opowiedziała wszystko mamie i bratu. Była strasznie szczęśliwa. Piotrek (bo tak nazywał się jej brat) miał już prawie 19 lat i nie chodził już do liceum. Był wysokim brunetem z brązowymi oczami. Nie miał dziewczyny na razie. Kontakty między Anitą a Piotrkiem były dobre, nawet bardzo. Dla chłopaka przede wszystkim liczyło się bezpieczeństwo i szczęście siostry. Zawsze o wszystkim rozmawiali.

Przed południem Anita spotkała się wreszcie z przyjaciółką. Poszły na basen, do klubu fitness i na zakupy bo wieczorem miały iść na dyskotekę." - ten fragment rozpoczyna drugą część opowiadania, i choć z racji przedstawionych do tej pory bohaterów i wydarzeń wynika, o kim mowa w pierwszych zdaniach, uważam jednak, że rozpoczęcie opisu wydarzeń z życia bohatera lepiej jest zaczynać od podania jego imienia – ale być może, to tylko moje czepialstwo, wynikające z faktu, iż od dłuższego czasu zaczytuję się namiętnie szeroko rozumianą literaturą kryminalną autorów skandynawskich, a tam bohaterów jest od metra i trochę, więc bez imion – ani rusz. Mam też mieszane uczucia, jeśli chodzi o wtręt "bo tak nazywał się jej brat" i o logikę oraz styl kolejnych zdań – czy nie lepiej brzmiałoby: "[...] opowiedziała wszystko mamie i bratu, Piotrkowi. Była strasznie szczęśliwa, a z Piotrkiem mogła porozmawiać o wszystkim, bo choć miał już prawie 19 lat i czasy licealne za sobą, kontakty z Anitą miał zawsze dobre, nawet bardzo i jej bezpieczeństwo oraz szczęście liczyły się dla niego najbardziej."? W propozycji zmiany pominęłam dodatkowe cechy Piotrka, które wymieniła Autorka, ponieważ moim zdaniem nie pasowały do akurat tego fragmentu opowiadania. Trzecia uwaga związana z powyższym fragmentem dotyczy kwestii "rzeczowych" – czy uczennica liceum spędza czas wolny w klubach fitness i na zakupach, nawet gdyby była w ostatniej klasie, a w kieszeni miała dużo większe od przeciętnego kieszonkowe? Nie jestem co do tego przekonana, w końcu to nie "Plotkara" - ale być może gorzej od Autorki zdaję sobie sprawę z obecnych realiów polskich liceów.

"-Zaczął przepraszać, że nie powinien, że pewnie nie jestem jeszcze gotowa.. Ale ja teraz go pocałowałam i powiedziałam że 'Powinien'. Odwróciłam się i poszłam do domu." - pomieszczanie czasów. Anita opowiada o czymś, co przydarzyło się jej wcześniej, więc nie "teraz", tylko "wtedy" + niewłaściwe użycie mowy zależnej: albo "[...] i powiedziałam, że powinien" albo "[...] i powiedziałam: "Powinieneś"".

"Dziewczyny śmiały się i dokazywały. koło 17 rozeszły się do swoich domów aby przygotować się na imprezę. Kamil miał przyjechać po Anitę przed 20. Na miejscu miała spotkać się z Kasią i we trójkę mieli się bawić." - wydaje mi się, iż słowo "dokazywać" dotyczy raczej zwierząt lub ewentualnie małych dzieci, ale na pewno nie licealistek, które co najwyżej mogą się "wygłupiać". Po drugie, błąd logiczny: skoro Anita na miejsce zabawy udawała się z Kamilem, to oznacza, że "na miejscu m i e l i spotkać się z Kasią i bawić w trójkę".

"Było już po 19 więc Anita kończyła przygotowania bo za chwilkę Kamil miał być u niej. Usłyszała pukanie do drzwi.

-Hej! Jestem pod wrażeniem! Wyglądasz bosko!- Mówił Kamil patrząc na Anitę jakby była najpiękniejszą dziewczyną na świecie." - cztery błędy interpunkcyjne: zabrakło przecinka przed "więc", "bo", "patrząc" i "jakby". Stylistycznie: "za chwilkę" zamieniłabym na "lada moment" + po "Mówił Kamil" dodałabym "sekundę później" – żeby zaakcentować, iż w międzyczasie nastąpiło jeszcze chociażby otwarcie drzwi i żeby harmonia była zachowana. Także godziny zapisywałabym albo słownie albo w formacie "19:00" – jak wspominałam wcześniej, to jest mimo wszystko opowiadanie i zbytnia skrótowość mu szkodzi.

"Kiedy dojechali (motorem) na miejsce Kasi jeszcze nie było, poczekali chwilkę lecz długo nie przychodziła. Anita postanowiła do niej zadzwonić. Dziewczyna powiedziała jej że nie da rady przyjechać, i że później pogadają, a teraz niech się dobrze bawi" – wtręt o motorze jako kolejna oznaka "internetowości" i pisania tak, jakby zdawało się przyjaciółce relację mailem a nie pisało opowiadanie – a przecież kilka zdań wcześniej Autorka wspominała, o której Kamil miał przyjechać po Anitę, więc logicznie byłoby, by i tam wspomniała o środku lokomocji. Po drugie: "poczekali chwilkę, lecz długo nie przychodziła"? - dostrzegam tu sprzeczność czasową, proponowałabym zapis: "czekali, lecz ponieważ Kasia długo się nie pojawiała, Anita postanowiła do niej zadzwonić.". Po trzecie, to i zdanie i następne – kolejny przejaw skrótowego pisania i niezręcznego użycia mowy zależnej: lepiej brzmiałoby: "Kasia powiedziała jej, że nie da rady przyjechać i że później jej to wyjaśni, a póki co, życzyła jej dobrej zabawy". Po czwarte, błąd interpunkcyjny: zabrakło przecinka przed "lecz".

"Chłopak kupił jej to o co prosiła a sam wypił dwa mocne piwa. Kiedy wypili znów ruszyli na parkiet, ale dziewczyna była już trochę zmęczona. Była godzina 2 nad ranem." - błędy interpunkcyjne w postaci braku przecinków przed "o co prosiła" i "znów". Skrótowość.

"Wszyscy w domu Anity już spali. Chłopak postanowił wnieść ją do domu i aż do jej pokoju." - brak logicznego związku między zdaniami + drugie zdanie stylistycznie lepiej brzmiałoby: "[...]nie tylko do domu, ale także do jej pokoju.".

"-Dziękuję. Nie trzeba było, doszłabym jakoś. - Powiedziała, i pocałowała go delikatnie w policzek.
-Tylko tyle?-zażartował.
Czule go pocałowała, i Kamil pojechał do domu. Dziewczyna wzięła szybki prysznic i położyła się spać. Niedzielę spędziła w rodzinnym gronie na wsi u dziadków.
Zbliżały się wakacje, w środę miał być koniec roku szkolnego. Te ostatnie szkolne dni Anita spędziła w towarzystwie Kamila i Kasi." - kolejny przykład skrótowości, zbyt szybkiego tempa oraz niefortunnego wpływu braku akapitowania tekstu na spójną, logiczną i przyjemną lekturę.

Po lekturze drugiej części opowiadania niestety stwierdzam, że najpoważniejszą wadą Autorki jest pisanie "na skróty" i nadawanie zbyt dużego tempa akcji, przy zaniedbaniu opisów miejsc, postaci i sytuacji w sposób, który przykułby uwagę Czytelnika, ubarwił fabułę i dał wyraz większym umiejętnościom Autorki – bo widzę, że w opowiadaniu nie pokazuje "wszystkiego". Pochwała za poprawny zapis dialogów.

Część 3.

Na wstępie do tej części opowiadania Autorka zaskakuje: do tekstu dołącza podkład muzyczny, naprawdę ładnie wplatający się w klimat i fabułę tego wpisu – brawo za pomysł, bardzo podoba mi się świadome łączenie literatury z muzyką, pozwala to na nie jednopłaszczyznowy odbiór twórczości.

"Jej radość nie trwała jednak długo.. Mama chciała zrobić im niespodziankę i zaplanowała wyjazd nad morze, ona, Anita i Piotrek. Dziewczyna prosiła, wręcz błagała mamę żeby Kamil mógł jechać z nimi ale ona nie miała pieniędzy by wykupić większy domek, po za tym nie było już wolnych miejsc. Wszystko postanowione. Anita, powiedziała że zostanie w domu, ale o tym nawet nie było mowy. Cały świat się jej zawalił. Cały, calusieńki miesiąc bez Kamila. Setki kilometrów będą ich dzieliły." - tak, jak wcześniej, skrótowość opisu, powtarzanie kropek, błąd ortograficzny – "poza tym" piszemy łącznie, a nie oddzielnie; dwa błędy interpunkcyjne: po "nad morze" lepszy byłby dwukropek aniżeli przecinek, a po "Anita" – niepotrzebny przecinek. Poza tym, przyczepię się znów do kwestii "rzeczowych": Autorka nie wspominała dotąd o ojcu bohaterki, a myślę, że byłoby to wskazane, dla lepszego przedstawienia jej sylwetki, ponadto nie jestem do końca przekonana, że mama licealistki zgodziłaby się na zabranie na wakacje niedawno poznanego chłopaka jej córki – ale oczywiście dopuszczam taką możliwość, być może w opisywanej przez Truskaweczkę rodzinie panowały takie a nie inne układy i relacje.

"Ona miała zamiast uśmiech na twarzy to łzy w oczach." - niepoprawna odmiana i szyk, to zdanie powinno brzmieć: "Ona miała łzy w oczach zamiast uśmiechu na twarzy".

"-Pa Miśku! ;/ - Ze łzami w oczach Anita ostatni raz patrzyła w oczy Kamila. Chciała zapamiętać, jego oczy, uśmiech, dotyk.." - niepoprawne użycie emotikonki.

"Kamil jeszcze chwilkę został, poczekał aż odjadą. Mama Anity ruszyła. W tym momencie Anita wyskoczyła z samochodu i rzuciła się chłopakowi na szyję. Z oczu popłynęły łzy. Czule się pocałowali. Anita miała gdzieś ze mama patrzy i czeka." - wydaje mi się, że Autorka ma manierę nadużywania zdrobnienia rzeczownika "chwila";, pojawiła się też literówka – "ze" zamiast "że" oraz błąd interpunkcyjny w postaci braku przecinka przed "że"; ponadto, cytowany fragment jest nielogiczny: z zapisu wynikałoby bowiem, że Kamil poczekał, aż odjadą, ale mama Anity ruszyła, a jeszcze na to wszystko Anita wyskoczyła z samochodu – wydaje mi się, że fragment ten w poprawnym zapisie powinien wyglądać następująco: "Kamil stał jeszcze przez chwilę, zamierzając poczekać, aż odjadą. Gdy mama Anity wolno ruszyła, Anita wyskoczyła z samochodu, podbiegła do chłopaka i rzuciła się na szyję. Z jej oczu płynęły łzy. Oboje czule się pocałowali; w tym momencie, Anita miała gdzieś, że jej mama na nią czeka oraz że patrzy na ich pocałunek.".

"Chcę byś zostawiła mi w głowie uśmiech, nie zapłakaną twarz." - zwrot "zostawiła mi w głowie" z punktu widzenia stylistyki należałoby zastąpić zwrotem "zapamiętać" albo "zostawić wspomnienie siebie uśmiechniętej" – choć ze względu na to, iż moim zdaniem opisywana scena jest stanowczo zbyt melodramatyczna, zalecałabym jednak bardziej neutralny czasownik "zapamiętać".

"Anita z bólem przez łzy uśmiechnęła się i wsiadła do samochodu." - wydaje mi się, że "z bólem" jest tu zwrotem zbędnym, ze względu na i tak wystarczające obciążenie emocjonalne tej sceny, o czym wspominałam wyżej.

"Na miejscu byli koło 17. Ujrzała niewielki domek, dwa pokoje (w jednym łóżko piętrowe, rodzeństwo nie miało nic przeciwko spaniu w jednym pokoju), kuchnia i łazienka. Anita nie wyobrażała sobie jak mają wyglądać wakacje bez Kamila. Tak długo. Rozpakowała swoje rzeczy z bólem, wolałaby zabrać wszystkie z powrotem i wracać do domu ale to nie możliwe. Poszła się przejść nad morze które rozciągało się jakieś 200 m od domku. Usiadła na piasku i przyglądała się wodzie. Na plaży było pusto ponieważ było mało słońca. Usłyszała że ktoś idzie.. W pewnej chwili miała nadzieję że to Kamil za nią przyjechał.. Ale to był Piotrek." - po pierwsze, w drugim zdaniu zabrakło określenia osoby, która ujrzała domek, bowiem sugestia wynikająca ze zdań poprzednich jest w tym momencie niewystarczająca, zwłaszcza w obliczu zdania "Na miejscu byli koło 17."; po drugie – kłania się skrótowy zapis godziny, opis domku wykonany w sposób nieliteracki (styl jakby z maila do przyjaciółki, wcześniej pojawił się już raz taki fragment), po trzecie – "niemożliwe" pisze się łącznie, nie rozdzielnie; po czwarte – "Poszła się przejść" – pleonazm. Lepiej brzmiałoby: "Poszła na spacer"; po piąte, błędy interpunkcyjne w postaci braku przecinków przed: "które", "ponieważ" i "że"; po szóste – nie zaczyna się zdania od "Ale", więc kropkę w zdaniu poprzedzającym proponowałabym zastąpić myślnikiem.

"-Dobra poczekam aż sama zaczniesz mówić. - Usiadł koło niej i również wpatrywał się w przypływy i odpływy morza
Po upływie 30 minut." - błędy interpunkcyjne w postaci braku przecinków przed "poczekam" i "aż"; sądzę, że Autorka miała na myśli rozbijające się o brzeg fale, a nie konkretne zjawiska, które w tak krótkim czasie nie zachodzą, więc "przypływy i odpływy morza" polecałabym zastąpić: "przypływające i odpływające fale". Rozdzielacz czasowy "po upływie 30 minut" albo powinien być kursywą albo powinien być wpleciony w dalszą część tekstu, np. "Po upływie 30 minut Piotrek zagaił".

"A co jeśli nasz związek tego nie przetrwa?" - zabrakło przecinka przed "jeśli".

"Przecież nie tak miało być! Zawsze kiedy los się do mnie uśmiechnie coś musi nawalić. - wykrzyczała rozżalona Anita.
-Uspokój się. Kamil jeśli na prawdę Cię kocha to wasz związek przetrwa. A te wakacje.. No mama chciała dobrze. Sama wiesz jak mało czasu ostatnio spędzamy razem. A wspólne wakacje zaplanowała już kilka tygodni przed. Na prawdę nic nie mogła już poradzić. Będzie dobrze. Chodź, przytul się. - Anita wtuliła się w brata jak małe dziecko, znów popłynęła jej łza, Piotrek pocałował ją w czoło i tak siedzieli jeszcze jakiś czas wtuleni na piasku. Zadzwonił telefon Anity, to był Kamil. dziewczyna miała łzy w oczach. Strasznie tęskniła." - brak przecinków przed: "kiedy", "coś"; błąd ortograficzny: "naprawdę" – pisownia poprawna powinna być łączna, nie rozdzielna; błąd gramatyczny: rozpoczęcie przedostatniego w cytowanym fragmencie zdania od małej litery, zapewne przez niedopatrzenie, błędy stylistyczne: "Cię" powinno być napisane od małej litery, z powodów tłumaczonych przeze mnie wcześniej + zdanie o Kamilu powinno mieć inny szyk: "Jeśli Kamil naprawdę cię kocha, to wasz związek przetrwa"; błędy interpunkcyjne: brak przecinka przed "to" oraz niepoprawna interpunkcja w zdaniu "Piotrek pocałował ją w czoło i tak siedzieli jeszcze jakiś czas wtuleni na piasku." - moim zdaniem, przydałby się tutaj jakikolwiek przecinek, tzn. np.: przed i po słowie "wtuleni".

"Zilustrowanie" tej części opowiadania klimatyczną piosenką oraz interesującą fabularnie końcówkę zaliczam do plusów, do minusów zaś – zdecydowanie nadmierną melodramatyczność przedstawionych z początku wydarzeń. Rodzaj popełnianych przez Autorkę błędów, dotąd zauważonych, nie ulega zmianie, stąd podjęłam decyzję, by sprawdzić pierwszy z dodanych po zawieszeniu publikacji opowiadania wpisów, tj.: wpis numer 14, przeczytałam zaś te, które go poprzedzały.

Część 14.
"Tylko Piotrek i Kasia tak na prawdę wiedzą w jakim jestem stanie. Tylko oni tak na prawdę widzą wszystko w moich oczach. Piotrek praktycznie nie opuszcza mnie na krok. Tylko, że..." - pisownia "naprawdę" winna być łączna, a nie rozdzielna + przecinek w akurat tej frazie "Tylko, że" jest zbędny.

"Dresy i luźny kucyk to u mnie norma, tylko do szkoły jakoś się staram." - zabrakło przecinka przed "to".

"Wiem, że wyglądam tak jakbym właśnie się obudziła po przepłakanej całej nocy. W sumie to prawie tak jest. Nie raz Piotrek przychodził do mnie w nocy żeby mnie uspokoić bo płakałam. Dziś też tak było. Ale już jakoś inaczej. Jakoś lżej." - zabrakło przecinka przed "jakbym", "to", "żeby" i "bo" + chciałabym zwrócić uwagę Autorce, że nie powinno zaczynać się zdania od "ale" – aczkolwiek w tym wypadku jestem w stanie zrozumieć stylistyczny walor i przekaz Autorki, który skłonił ją do przymknięcia oko na tę regułę.

"Piotrek nawet raz mu przyłożył jak spotkał go na drodze, nawrzucał mu, mniej więcej powiedział w jaki stan mnie wpuścił i że nie jest mnie wart." - niedbała interpunkcja: brak przecinka przed "jak" i "w jaki", są one niezbędne do rozdzielenia zdań podrzędnych.

"A wracając do tematu, rozmyślając ruszyłam w stronę drzwi by je otworzyć i ulżyć biednemu dostawcy. Otwierając drzwi chyba już z przyzwyczajenia nie patrząc jeszcze na twarz dostawcy, ze szczerym uśmiechem pytam 'Gdzie podpisać?'. Kidy tylko zorientowałam się kto przyniósł kwiaty, uśmiech zszedł mi z twarzy. Zatkało mnie normalnie, jak go zobaczyłam. Przez chwilę patrzyłam się w jego niebieskie oczy i nie byłam w stanie nic powiedzieć. Aż w końcu zaczęłam.:" - niedbała interpunkcja: brak przecinków przed: "ruszyłam", "by", 'chyba", "nie", "kto". Po drugie, pomieszanie czasów: albo czas przeszły – ruszyłam, zatkało mnie – albo ruszam, pytam, zatkało mnie. Po trzecie, zwrot "patrzeć się" jest nie do końca poprawny stylistycznie i zbyt potoczny. Po czwarte, zaniedbanie w postaci kropki przed dwukropkiem. Po piąte, "zaczęłam" należałoby zamienić na coś w stylu "wykrztusiłam" – by logicznie zaakcentować efekt wstrząsu, jaki wywarło na Anicie pojawienie się z kwiatami Kamila we własnej non grata personie. Po szóste: "kiedy" – była literówka.

"-Owszem mamy. O nas. -jego głos był nieziemsko spokojny ale w jego oczach był smutek.
-Jakich nas?! Człowieku nie ma już nas! Nie ma o czym rozmawiać. Wystarczająco usłyszałam na imprezie.
-Nie pójdę stąd póki nie dasz mi szansy wyjaśnić. -wiedziałam, że niedługo Piotrek wróci, a jak zobaczy tu Kamila, to nie skończy się to dobrze." - po pierwsze, błąd interpunkcyjny w postaci braku przecinka przed "ale", "nie ma już nas" i "póki". Po drugie, po raz pierwszy zauważam zapis dialogu nie do końca prawidłowy. Mam na myśli to, że Autorka powinna oddzielić wypowiedź po pauzie dialogowej, jeżeli nie jest to wypowiedź podmiotu wypowiedzi dialogowej, tj.: np.: "Nie pójdę stąd [...]" jest wypowiedzią dialogową Kamila, następnie jest pauza dialogowa w postaci myślnika, a po niej – słowa należące do Anity, nie do Kamila, więc zapis ten winien wyglądać następująco:

"- Nie pójdę stąd [...].
Wiedziałam, że [...]"
Wypowiedzi "drugiej strony" dialogu należy rozpoczynać od nowego wiersza., chyba że dialog wygląda tak:

"- Nie pójdę stąd. - powiedział Kamil. Wiedziałam, że [...]" - albowiem wypowiedź po pauzie dialogowej należąca do jej podmiotu kończy się znakiem przestankowym, więc kolejne zdanie może należeć już do drugiej strony dialogu.

"To miejsce znałam tylko ja i Piotrek" – tutaj czasownik "znać" dotyczy dwóch osób, a nie Anity i Piotrka jako jednej osoby i drugiej oddzielnej, więc zdanie to powinno brzmieć: "To miejsce znaliśmy tylko ja i Piotrek".

"Widok był tu niesamowity. Wiosną kwitł jaśmin, latem była piękna zieleń, a jesienią kolorowe liście, w zimę śnieżny puch przykrywał wszystko tak idealnie." - bardzo ładne zdanie, jedyna moja uwaga dotyczy zwrotu "w zimę" – polecam używanie "zimą".

"Zaglądaliśmy tu zawsze kiedy mieliśmy problem, z tym że Piotrek już tu chyba nie zagląda, on chyba już dorósł." - zabrakło przecinka przed "kiedy".

"Mamy październik ale jest całkiem ciepło, ominęłam ławkę, usiadłam na trawie i zaczęłam się nią bawić. On usiadł na ławce." - trochę niezręczne połączenie spostrzeżenia o ciepłym październiku i akcji z omijaniem ławki, kłania się też skrótowość i brak wystarczającej atencji dla "chwili". Myślę, że o wiele lepiej byłoby zapisać to zdanie może tak: "Jest już październik, ale wciąż jest ciepło. Ominąwszy ławkę, usiadłam na trawie i zaczęłam bawić się jej źdźbłami.".

-Więc? -przez chwilę nic nie mówił, jakby dobierał odpowiednie słowa. Wstał i usiadł przede mną na trawie. Nabrał powietrza w płuca i zaczął.:

-Anita ja cię kocham, na prawdę cię kocham. I gdyby nie ten pieprzony zakład pewnie bym cię nie poznał, ja wiem że to nie tak powinno być, ale ja byłem inny, zmieniłem się -prychnęłam-na prawdę. Zmieniłem się dzięki tobie." - kolejny przykład złego zapisu dialogu polegającego na połączeniu wypowiedzi drugiej osoby z wypowiedzią dialogową innej osoby – tłumaczyłam wyżej, co najlepiej w takim wypadku zrobić, więc nie będę się powtarzać i przedłużać – rozdzielamy!

" Ja wiem, że to że nie powiedziałem ci wszystkiego kiedy przyszła na to pora wcale mnie nie usprawiedliwia. Nie powinnaś się o tym dowiedzieć. Jesteś inna niż te wszystkie puste laski, które znałem. Przy tobie nauczyłem się kochać, kochać na prawdę. Ja mówię prawdę. Kocham cię jak nikt inny. Przepraszam, że to wszystko wyszło przez zakład. Miałem powiedzieć chłopakom, że się zakochałem, że zakład jest nie ważny ale właśnie wtedy na tej imprezie. Sama wiesz.. Nie zdążyłem. Przepraszam, że nie byłem wobec ciebie szczery. Obiecuję, że to się zmieni daj mi tylko szansę." - niedbała interpunkcja. Autorka zapomniała o niezbędnych przecinkach przed "że", "kiedy", "wcale", "ale", także powtórnie pojawiają się przykłady niepoprawnej rozłącznej pisowni słowa "naprawdę", a także "nieważne"/

"-Anitko proszę cię. Wiem, że to nie jest usprawiedliwienie ale gdyby nie ten zakład nie poznalibyśmy się pewnie.
-Gdyby nie ten zakład nie poznalibyśmy się bo nie jestem w twoim guście. -poprawiłam." - brak przecinka przed "ale", "nie poznalibyśmy się" w zdaniu wypowiadanym przez Anitę oraz, w tym samym zdaniu – przed "bo". Także pierwszy przykład błędnego zapisu dialogowego – wypowiedź dialogowa zakończyła się kropką, więc i wypowiedź po pauzie – "poprawiłam" – winna rozpocząć się od wielkiej litery.

"-Anita, proszę cię daj nam jeszcze jedną szansę. -patrzyłam w jego oczy, chciałam wyczytać z nich coś innego. Coś innego niż miłość do mnie. Mimo że było już ciemno ja doskonale widziałam jego oczy. Zadzwonił telefon. Piotrek. Pytał gdzie jestem i czemu tak długo. Powiedziałam, że zasiedziałam się u Kasi, przecież jak powiem, że jestem z Kamilem to zrobi mu krzywdę." - zabrakło przecinka po "proszę cię" i przed "to" + błędny zapis dialogowy w postaci nierozdzielna wypowiedzi różnych osób.

"-Już późno, muszę wracać. -spojrzał na mnie wyczekując odpowiedzi na pytanie-przemyślę to. Nie dzwoń, nie pisz. Ja się odezwę. Powiem Ci. Daj mi kilka dni. Ułożę sobie wszystko i wtedy porozmawiamy. -Usłyszałam ciche 'dobrze' i ruszyliśmy w stronę do domu." - brak przecinka po "spojrzał na mnie" + niepoprawny zapis dialogowy, poprawny powinien wyglądać tak:

"Już późno, muszę wracać.
Spojrzał na mnie, wyczekując odpowiedzi na pytanie.
-Przemyślę to. Nie dzwoń, nie pisz. Ja się odezwę. Powiem Ci. Daj mi kilka dni. Ułożę sobie wszystko i wtedy porozmawiamy.-
Usłyszałam ciche "dobrze" i ruszyliśmy w stronę domu."

"W domu opowiedziałam wszystko Piotrkowi. Powiedział, że jeśli z nim będę szczęśliwa to on nie ma nic przeciwko ale jeśli on wykręci mi jeszcze raz jakiś numer to mu normalnie nogi z dupy powyrywa. No tak starszy brat xD." - zabrakło przecinka przed "to" i "ale" oraz po "No tak". Proponowałabym też emotikonkę w ostatnim zdaniu zastąpić przemyśleniem bohaterki, np.: "No tak, starszy brat, pomyślałam z rozrzewnieniem, kładąc się niedługo po tej rozmowie spać.".

"Trzy dni później, sobota 15 października, trzecia nad ranem.
Jest noc a ja nie mogę spać, w dzień spotkam się z Kasią i wszystko z nią omówię. Ona na pewno mi dobrze doradzi. A teraz? Co ja mam zrobić? Chcę spać a ciągle o nim myślę. Masakra! Wiem.! Wyślę mu esa, może to jakoś uspokoi mój mózg. Światło z telefonu od razu mnie oślepiło.
"Przemyślałam wszystko, bądź dziś u mnie o 19"
Nie czekałam na odpowiedź, sądziłam, że śpi. A mimo to dostałam.
"Będę."
Nie odpisałam już nic. Mój mózg się ogarnął i pozwolił mi spać. Czeka mnie ciężki dzień." - przerywnik czasowy w postaci "Trzy dni później..." powinien być jakoś wyodrębniony, np.: kursywą. Po drugie, zabrakło przecinka przed "a" – skoro w tym zdaniu pełni ono funkcję "ale", przecinek jest niezbędny; Po trzecie, kropka przed wykrzyknikiem po "Wiem" – zaniedbanie czy styl, internetowy? Po czwarte, niezręczna stylistyka: "światło z telefonu od razu mnie oślepiło", "uspokoi mój mózg" oraz "mój mózg się ogarnął" – trochę to ciężkie w moim odczuciu i polecałabym zastąpić wymienione określenia np.: "Światełko wybudzonego z czuwania telefonu było dla moich oczu mimo wszystko oślepiające", "może to uspokoi gonitwę myśli w mojej skołatanej głowie" oraz "Myśli w końcu uspokoiły się na tyle, by zjawił się sen.".

Ten pierwszy po przerwie wpis odbieram pozytywnie, szczególnie ze względu na zmianę stylu narracji – w moim mniemaniu, bardzo korzystną. Pojawiają się pierwsze przestoje w akcji w postaci skupienia się na postaci, na tym co czuje, myśli i robi - i choć na razie wynikają one bardziej ze opisanej zmiany narracji na pierwszoosobową niż ze świadomego działania Autorki, jest to dla mnie dobry objaw.

W kolejnych wpisach zauważyłam, iż narracja pierwszoosobowa zdecydowanie służy temu opowiadaniu i Autorce. Pojawiają się sytuacje zatrzymujące Czytelnika, budzące odrobinę zadumy, refleksji, jest nieco więcej opisów, nowych postaci i ogólnie mówiąc, pozytywnego powiewu coraz lepszej jakości literackiej.

Część 53.
"Dziewczyna spojrzała na mnie, a w jej oczach malowało się wiele uczuć. Od rozpaczy aż po nieme błaganie bym ją wpuściła i wysłuchała, co ma do powiedzenia." - moim zdaniem, w pierwszym zdaniu nie zachodzi potrzeba stawiania przecinka przed 'a' – gdyż tutaj pełni ono funkcję raczej 'i' niż 'ale', zabrakło natomiast przecinka przed 'bym'.

"-Niedawno wyszedł. Zejdzie się zanim wróci. -uśmiechnęłam się lekko. -Siadaj. Chcesz herbatę, kawę, czekoladę albo coś do picia?" - chyba zbyt potoczny zwrot 'zejdzie się', plus brak przecinka przed "zanim", plus błędny zapis dialogu (fraza "uśmiechnęłam się lekko" powinno zaczynać się od wielkiej litery, bo po poprzedzającej ją wypowiedzi dialogowej jest kropka), plus zabrakło chyba "zimnego" przed "coś do picia" – wszak herbata, kawa i czekolada wszystkie są napojami i zapewne proponowanie oprócz nich czegoś do picia pozbawione byłoby sensu.

" -Anita wiem, że nasza znajomości nie zaczęła się najlepiej. Przepraszam cię. Ale tak naprawdę to tylko ciebie tu znam. Wiem, że można ci zaufać, a ja cholernie potrzebuję z kimś pogadać. -powiedziała, a łzy z jej oczu na nowo zaczęły lecieć." - po "Anita" powinien być przecinek, nie zaczyna się zdania od "ale", zabrakło przecinka przed "to" i znów niepotrzebny przecinek przed "a". Ponadto, wypowiedź po pauzie dialogowej stylistycznie prezentowałaby się lepiej w zapisie: 'powiedziała a z jej oczu na nowo popłynęły łzy'.

"Starałam się nie pokazywać, ale przeżywałam to razem z nią." - stylistycznie brzmiałoby lepiej: 'Przeżywałam to, choć starałam się to ukrywać'.

"Z torby wyjęła test i podała mi, prosząc bym przeczytała instrukcję. Zaczęłam głośno czytać. Dziewczyna w tym czasie siedziała na brzegu wanny ledwie trzymając się w kupie. Wiedziałam, że może mnie teraz słucha, jednak słowa do niej nie docierały." - zabrakło przecinka przed "bym" + stylistycznie określanie Dagmary w tym zdaniu mianem dziewczyny, w sytuacji, gdy jej imię padło jedno zdanie wcześniej i w sytuacji, gdy obie bohaterki opisywanej sytuacji są płci żeńskiej, jest nie do końca poprawne, lepiej byłoby po prostu powtórzyć jej imię. Ponadto, zwrot "ledwie trzymając się w kupie" jest nie do końca zręczny stylistycznie. W ostatnim zdaniu zaś, jest pomieszczenie czasów": słucha, nie docierały oraz nie do końca oddany przekaz; lepiej byłoby np.: 'Wiedziałam, że pewnie teraz mnie słyszy, ale moje słowa nie docierają do jej świadomości'.

"Wspomnienie o tym, gdy ja czekałam na wynik testu, nie dawało mi spokoju." - wspomnienie dotyczy czegoś, nie jest o czymś, stąd początek cytowanego zdania winien brzmieć: 'Wspomnienie tego, gdy ja czekałam na wynik testu [...]'.

"W tamtej chwili pozytywny test mógł być dla mnie jak wyrok." - zbytnia skrótowość, lepiej byłoby użyć zwrotu "pozytywny wynik testu".

"Weszłam, uprzednio pukając." - tutaj Autorka powinna zastosować nie imiesłów przysłówkowy współczesny, lecz uprzedni , co zresztą podpowiadało jej użycie słówka "uprzedni" – a zatem "Weszłam, uprzednio zapukawszy"

Wpis jest bardzo ciekawy i ma mało błędów w porównaniu z wcześniejszymi – to dobry znak. Podobają mi się zauważane zabiegi stylistyczne, podoba mi się też pomysł i emocje ukazane. Wpis najlepszy jak dotąd!

Opowiadanie drugie
Sprawdziłam rozdziały: prolog, 1 i 6. Ze względów fabularnych, przeczytałam wszystkie wpisy.

Prolog
"Około 2 lata spędzone w szpitalu i zanosiło się na to że będzie jeszcze dłużej. Adrianna nienawidziła tego czasu. To w sumie był jej dom bo zanosiło się, że zostanie tam na długo." - Powtórzenie "zanosiło się" + brak przecinka przed "że".

"Miała 15 lat, i jak ona to nazywała była 'wypożyczana' z bidula już kilkanaście razy. W końcu wykryto u niej raka." - błędny przecinek przed "i" – tutaj raczej należało oddzielić przecinkami frazę "jak ona to nazywała". Po drugie, sformułowanie drugiego zdania w kontekście zdania go poprzedzającego jest nieco niezręczne, tj.: sugeruje, że pobyty u ewentualnych adoptujących powodują wykrycie raka u dziecka osieroconego – zalecałabym raczej zapis "Jakby tego było mało, wykryto u niej raka – i to był koniec.".

"Nie miała nikogo bliskiego więc było jej to obojętne czy jest tu w szpitalu czy w bidulu" – błędna interpunkcja. Zabrakło przecinka przed "więc" oraz przed "w szpitalu".

"Szpital z początku wydawał się jej być takim samym miejscem jak dom dziecka. Mnóstwo dzieciaków i nastolatków. Mimo to z nikim się nie zaprzyjaźniła." - zamiast znaków przestankowych kończących zdanie pierwsze i drugie, winny być kolejno myślnik i średnik.

"Po dłuższym pobycie w szpitalu zobaczyła jak tam jest. wszystkie sale białe, takie smutne, bez żadnego uroku, który by dodawał jakiejś radości czy otuchy. Lekarze coraz to z gorszą miną patrzyli na Adę. Myślała że jej nie lubią. Chociaż w głębi serca czuła, że jest z nią coraz gorzej. Nikt jej nie odwiedzał." - po pierwsze, brak przecinka przed "jak tam jest", "że jej nie lubią", po drugie: "Wszystkie sale białe [...]" jest nowym zdaniem, zatem winno zaczynać się od wielkiej litery. Po trzecie: Zdanie trzecie winno poprawnie stylistycznie brzmieć: "Lekarze patrzyli na Adę z coraz gorszymi minami". Po czwarte: lepiej nie zaczynać zdania od "chociaż", więc kropkę zastąpiłabym myślnikiem.

"Od pewnego czasu szpital zaczęli odwiedzać młodociani wolontariusze. Byli w przedziale od 11 do 19 lat. Do Adrianny na początku zaglądali różni ale później już tylko Paweł. Bardzo go polubiła. Dziewczyna opisywała wszystko w pamiętniku. Wszystkie te zdarzenia z ostatnich dni." - "młodociani" przyjęło się używać w kontekście raczej pejoratywnym, dlatego radziłabym Autorce zastąpienie tego określenia innym, np. "młodzi"; zdanie drugie zapisałabym mniej skrótowo i połączyłabym ze zdaniem trzecim i wzmocniłabym interpunkcję: "Mieścili się w przedziale wiekowym od lat jedenastu do dziewiętnastu; do Adrianny zaglądali na początku różni, ale później – już tylko Paweł."

Dzień 1.
"Nie ma co marzyć bo teraz to już w ogóle nie ma szans." - zabrakło przecinka przed "bo".

"Nawet nie wzięli by mnie do domu, bo muszę być podłączona do tej pieprzonej kroplówki." - błąd ortograficzny, "nie wzięliby" pisze się łącznie, nie rozdzielnie.

"Słyszałam ostatnio jak dyrektor rozmawiał przez telefon, mówił coś o tym, że jacyś młodociani wolontariusze mają nas odwiedzić. - zabrakło przecinka przed "jak" i znowu niezręczny stylistycznie zwrot "młodociani wolontariusze".

"A tym czasem, chciałam Ci jeszcze powiedzieć, że tak na prawdę to mogliby ci lekarze mówić wprost co jest na rzeczy a nie tak owijają w bawełnę. Mogliby powiedzieć od razu czy mam szansę wyzdrowieć czy nie. A jeśli nie to ile mi zostało." - zabrakło przecinka przed "to" i "co" oraz błędy ortograficzne – "tymczasem" i "naprawdę" piszemy łącznie, nie rozdzielnie; po trzecie, niezręczność stylistyczna w ostatnim zdaniu – zastanawiałabym się, czy nie brzmiałoby lepiej "Ile czasu mi zostało?"?

"W sumie to przez tą całą chorobę i dom dziecka nigdy nie przeżyłam prawdziwej miłości. To w ogóle istnieje?" - brak przecinka przed "to" i drugie zdanie zapisałabym raczej "To ona w ogóle istnieje?" lub "Nie wiem, czy ona w ogóle istnieje?".

"Musze przyznać, że dosyć przystojny." - literówka polegająca na spłaszczeniu "ę" z muszę do "musze" + zbytnia skrótowość zdania i niekonsekwencja czasowa: zalecałabym jednolite trzymanie się konwencji w narracji, tj.: albo czas przeszły albo teraźniejszy, napisałabym więc raczej: "Musiałam przyznać, że chłopak był dość przystojny".

"-Skoro powiedziałam 'proszę' to można.-powiedziałam trochę jakby naburmuszona.

-Dzięki-Chłopakowi uśmiech nadal nie schodził z twarzy. -A tak w ogóle to Paweł jestem.-Podał mi rękę. Uścisnęłam.
-Adrianna.-wymusiłam uśmiech." – Po pierwsze: zabrakło przecinka przed "to", "jakby". Po drugie, gdyby po "Dzięki" była kropka, wypowiedź po pauzie dialogowej mogłaby zaczynać się od wielkiej litery – ale tak nie jest, nie ma kropki, zatem nie powinno być i wielkiej litery. Po trzecie, raziła mnie skrótowość: lepiej brzmiałoby "uścisnęłam ją" i "wysiliłam się na odrobinę kultury i posłałam mu cień uśmiechu" – zamiast "wymusiłam uśmiech".

"Zaczęła się rozmowa. Więcej się o nim dowiedziałam. Paweł ma 17 lat, mieszka nie daleko, za rok pisze maturę." - niekonsekwencja czasowa – "zaczęła się" i "dowiedziałam się" + "niedaleko" poprawnie należy pisać łącznie, a nie rozdzielnie.

"-A widzisz. A z taki dystansem podchodziłaś do tego żebym cię odwiedzał." - literówka, zabrakło "m" po "taki".

"Leżąc na trawie i zwijając się ze śmiechu, krzyczałam żeby przestał." - zabrakło przecinka przed "żeby".

"-Ja stawiam. Jaki smak?-zapytał, kiedy doszliśmy do budki z lodami.
-hmm... Dawno nie jadłam lodów. Może... Emm... Smerfowy!-powiedziałam z uśmiechem." - niepoprawny zapis dialogu: "zapytał" powinno zaczynać się od wielkiej litery, tak samo jak "hm" i "powiedziałam".
"-Mmm.-wyszczerzyłam ząbki. Podał mi loda. Było już dobrze po 19. Wróciliśmy na moją salę. Rozmawialiśmy tak jeszcze do 20:30 po czym Paweł powiedział, że jest już późno i powinien się zbierać a ma jeszcze kilka spraw do załatwienia." - niepoprawny zapis dialogu – wypowiedzi po pauzach dialogowych rozpoczynają się od małych liter, choć wypowiedzi przed pauzą kończą się znakami przestankowymi. Po drugie, zabrakło przecinka przed "po czym" i "a ma" + skrótowość: godziny lepiej zapisywać słownie.

"Starałam się nie barć tego do siebie żeby się nie zwieść ale strasznie nie mogłam doczekać się kiedy przyjdzie.
Położyłam się na łóżku i otworzyłam pamiętnik by dokończyć wpis." - "barć" zamiast "brać" + brak przecinka przed "ale" i "kiedy" oraz "by".

Dzień 6.

"Krzyknęłam proszę." - "proszę" powinno być w cudzysłowie, poza tym zastanawiałabym się nad użyciem "zawołałam: miast "krzyknęłam".

"Wreszcie mogę mu opowiedzieć. Z jak największymi szczegółami, jak bardzo się cieszę." - niepotrzebnie Autorka rozbiła to na dwa zdania + stylistyczne zwrot "z jak największymi szczegółami" radziłabym zastąpić innym, wystarczyłoby: "Wreszcie mogę mu powiedzieć ze wszystkimi szczegółami, jak bardzo się cieszę!".

"-Hej Ada! - uśmiechnął się do mnie, odpowiedziałam tym samym. -Co tam? Jak tam? -kontynuował." po "hej" powinien być przecinek, "uśmiechnął się" i "kontynuował" powinno zaczynać się od wielkiej litery.

"-Świetnie! -nie mal że krzyknęłam. Cieszyłam się jak dziecko a on patrzyła na mnie z zaciekawieniem." - "że" było zbędne, wystarczyłoby słówko "nieomal", ponadto pisane łącznie, nie rozdzielnie; po drugie, przed "a" powinien być przecinek, z racji tego, iż w tej sytuacji pełni ono funkcję raczej "ale" niż "i" oraz literówka – on "patrzył", nie "patrzyła".

"-Już mówię. Podczas twojej nieobecności był u mnie lekarz i powiedział, że mogę wychodzić na dwór i w ogóle ale nie poza teren szpitala, żeby znów nie przytrafiło się coś takiego jak ostatnio. Mogę wychodzić nas świeże powietrze, napajać się promieniami słońca! Tak strasznie się cieszę. -rzuciłam mu się na szyję." - po pierwsze, zabrakło przecinka przed "ale", po drugie, "rzuciłam mu się [...]" winno rozpoczynać się od wielkiej litery, zaś zwrot "napajać się" – jest niepoprawnie odmieniony, albowiem domyślam się, że Autorka miała na myśli "napawać się".

"-Ja też się cieszę ale puść mnie bo będziesz musiała sama wychodzić jak mnie udusisz.-oboje zaczęliśmy się śmiać a ja rozluźniłam uścisk." - brak przecinka przed "ale", "bo" i "jak".

"-Ostatnio? Znamy się kilka dni, człowieku.-zaczęłam się śmiać." - "zaczęłam się [...]" winno rozpoczynać się od wielkiej litery.

"-No właśnie, jak cię poznałem, lepiej z tobą było. Jak ładnie zjesz to cię gdzieś zabiorę. -tajemniczo się uśmiechnął.
-Niespodzianka.
-Przecież wiesz, że nie lubię. -udałam grymas.

-To masz problem. -pokazał mi język. [...]

-Ślicznie wyglądasz z tym grymasem.-cały czas się uśmiechał.
-Głupek!-nie mogłam się nie uśmiechnąć.-I co uważasz, że tym mnie udobruchasz? Skoro tak, to grubo się mylisz.
-A tak może być?-przysunął się i delikatnie musnął ustami mój policzek. Lekko się zarumieniłam, szeroko uśmiechnęłam a motylki w brzuchu urządziły sobie dyskotekę." - w każdym wyżej wskazanym wypadku wypowiedzi po pauzie dialogowej powinny rozpoczynać się od wielkich liter, poza tym interpunkcja we frazie "I co uważasz, że tym [...]" jest nie do końca poprawna tutaj akurat przydałby się jeszcze przecinek przed "uważasz".

"-Zobaczysz.-uśmiechnął się. Wziął mnie za rękę i wyciągnął z łózka. Poprowadził mnie korytarzami szpitala, windą na samą górę i znów przeróżnymi korytarzami. [...] Niebo był:o pełne gwiazd, piękny duży księżyc i ani jednej chmurki." - "uśmiechnął się" powinno zaczynać się od wielkiej litery, "łózka" – literówka, zabrakło "ż" + "Nieb;o".

"-Jaka piękna noc! -rozmarzyłam się patrząc na gwiazdy.

-Chodź, siadaj. -wskazał mi miejsce na murku przykryte kocem. [...] -Dziś jest noc spadających meteorytów. Patrz uważnie jak zobaczysz to pomyśl życzenie. -uśmiechnęłam się tylko do niego i zwróciłam wzrok ku niebu." - wypowiedzi po pauzach dialogowych powinny zaczynać się od wielkich liter plus wypowiedź "uśmiechnęłam się [...' jako wypowiedź Ady – winna być oddzielona od wypowiedzi Pawła.

"Nie, niebyła krępująca." - "nie" z czasownikami pisze się rozdzielnie.
"-Mam! -klasnęłam w dłonie.
-Gdzie? -przysunęłam się do niego blisko i zaczęłam pokazywać.
[...]
-Nie widzę. -czułam jak bawi się moimi włosami i nie zwraca uwagi na spadającą gwiazdę. Ja już zdążyłam pomyśleć życzenie.
-No taam. Ale jak nie spojrzysz na niebo to nie znajdziesz. -pokazałam mu język i zabrałam włosy żeby skupił się na gwiazdach. Westchnął i skupił swój wzrok na na niebie." - wypowiedzi po pauzach dialogowych niepoprawnie rozpoczynają się od małych liter + brak przecinka przed "to" i "żeby" + zbędne powtórzenie "na" w ostatnim zdanku.

"-No pokaż jeszcze raz gdzie... -uśmiechnął się lekko.
-Spaaadła... -udałam smutek." - wypowiedzi po pauzach dialogowych błędnie rozpoczęte są od małych liter.
"-Na pewno, tylko skup się na niebie a nie. -pokazałam mu język.
[...]
-Nie mogę powiedzieć bo się nie spełni. -zaczęłam się śmiać." - wypowiedzi po pauzach dialogowych błędnie rozpoczęte od małych liter + brak przecinka przed "bo".

"-Nie, jeszcze nie chcę. -ciągle patrzyłam w niebo. Było takie piękne.
-Masz. -powiedział, podając mi swoją bluzę.
-Nie chcę, zmarzniesz.
-Nie zmarznę. -sam mi ją założył." - wypowiedzi dialogowe błędnie rozpoczęte od małej litery + "ciągle patrzyłam w niebo" jako wypowiedź Ady winno być rozpoczęte od następnego akapitu.

Podsumowując, najczęściej popełniane i najbardziej zauważalne, czasem rażące błędy, w obu opowiadaniach są tożsame i są to błędy stylistyczne i interpunkcyjne, także powstałe na skutek niedochowania odpowiedniej staranności przed oddaniem wpisu w ręce – a właściwie oczy – Czytelników, sporadyczne błędy logiczne. Na przestrzeni ocenianych wpisów zauważyłam poprawę w tym względzie - żartobliwie mogłabym to ująć tak, iż Truskaweczka w miarę postępu w publikacji opowiadań "rozkręca się" także pod względem poprawności – to dobrze. Sądzę, iż dokładne przestudiowanie moich uwag, wskazanych powyżej oraz praca nad nimi i sprawdzanie wpisów przed ich publikacją – pozwolą na zminimalizowanie, a wręcz zupełne wyplenienie błędów z "ogródka" twórczości Truskaweczki. Moja dobra rada: wiele błędów pozwala wychwycić dopiero głośne odczytanie tekstu a także staranne sprawdzenie go w odstępie kilku dni od jego ukończenia – albowiem dystans czasowy i "uwolnienie" głowy od emocji i stylu danego tekstu tworzą odpowiednią "tabula rasa" do wnikliwej analizy. Polecam stosowanie tego w praktyce.

Ramki: 5/7 pkt
Ramki nie są zbyt rozbudowane, przede wszystkim brakuje mi ramki o Autorce. Nie widzę potrzeby tworzenia ramki poświęconej bohaterom.

Dodatkowe punkty: 0/3 pkt
Nie przyznałam Autorce żadnych dodatkowych punktów.

Podsumowanie:
Blog Truskaweczki oceniłam na 62 punkty na 81 możliwych co daje jej ocenę dobrą. Największą zaletą przeczytanych na nim opowiadań był ich realizm. Autorka jest bystrą i niepozbawioną emocji obserwatorką rzeczywistości – choć mam nadzieję, że opowiadania (a zwłaszcza to o Adzie!) nie zawierają dominujących elementów jej własnego życia. Dzięki temu, że jedno z publikowanych przez nią opowiadań przekroczyło granicę pięćdziesięciu części, zaś drugie stanowiło zamkniętą w kilkunastu wpisach całość, w trakcie oceniania miałam szansę zauważyć samorozwój Autorki – brawo! Jeżeli weźmie pod uwagę moje główne uwagi krytyczne i popracuje z nimi, w niedługim czasie ma szansę stać się Autorką nie tylko piszącą ciekawie i życiowo, ale także Autorką bardzo dobrą pod względem poprawności ortograficznej, gramatycznej i stylistycznej – czego serdecznie jej życzę, składając zarazem gratulacje za uzyskanie dobrego wyniku w skali Ostrza Krytyki. Powodzenia!

5 komentarzy:

  1. Dziękuję za ocenę ;)
    Postaram się bardziej zwracać uwagę na popełniane przeze mnie błędy :)

    OdpowiedzUsuń
  2. Jestem zmuszona do rezygnacji ze swojej oceny bloga. Za problemy przepraszam [swing93.blog.interia.pl]

    OdpowiedzUsuń
  3. Ujęcie w menu odnośnika do opowiadania publikowanego na innym blogu, również autorstwa Truskaweczki w moim odczuciu, jest nieco mylące
    Przecinek sprzed „jest” przesuń przed „w moim odczuciu”.

    wielowymiarowy =-
    Wkradł się zbędny znak równości.

    który umiejętnie wykorzysta jeśli oczywiście uzna to za zgodne z jej stylem.
    Przecinek przed „jeśli”.

    Oba pomysły utrzymują się w konwencji "pierwszej miłości" panujące na blogu
    Raczej „panującej”.

    Pawła są są jakby z życia
    Powtórzenie.

    bowiem nie często miałam do czynienia
    Nieczęsto.

    powiedział z lekkim uśmiechem Kamil zabierając się za zbieranie rozrzuconych książek
    Przeoczyłaś brak przecinka przed „zabierając”. // Nie wypomniałaś też braku spacji przy myślnikach w dialogach.

    to i zdanie i następne
    Pierwsze „i” jest zbędne.

    o co prosiła a sam wypił dwa mocne piwa.
    Przeoczyłaś brak przecinka przed „a”.

    Pochwała za poprawny zapis dialogów.
    Z której strony jest on poprawny?

    nie jednopłaszczyznowy
    Nie powinno być „niejednopłaszczyznowy”?

    wręcz błagała mamę żeby Kamil mógł jechać z nimi ale ona nie miała pieniędzy by wykupić większy domek
    Przeoczyłaś brak przecinków przed „żeby”, „ale” i „by”.

    "-Pa Miśku! ;/ - Ze łzami w oczach Anita ostatni raz patrzyła w oczy Kamila. Chciała zapamiętać, jego oczy, uśmiech, dotyk.." - niepoprawne użycie emotikonki.
    Przeoczyłaś brak przecinka przed „Miśku” i jeden nadprogramowy przed „jego”.

    wracać do domu ale to nie możliwe.
    Przeoczyłaś brak przecinka przed „ale”.

    Rozdzielacz czasowy "po upływie 30 minut" albo powinien być kursywą albo powinien być wpleciony w dalszą część tekstu
    Przecinek przed drugim „albo”.

    Sama wiesz jak mało czasu ostatnio spędzamy razem.
    Przeoczyłaś brak przecinka przed „jak”.

    Tylko Piotrek i Kasia tak na prawdę wiedzą w jakim jestem stanie.
    Przeoczyłaś brak przecinka przed „w jakim”.

    "Dresy i luźny kucyk to u mnie norma, tylko do szkoły jakoś się staram." - zabrakło przecinka przed "to".
    Po co? Jest zbędny.

    skłonił ją do przymknięcia oko na tę regułę.
    Oka.

    wiersza.,
    Zbędna kropka.

    Obiecuję, że to się zmieni daj mi tylko szansę.
    Przeoczyłaś brak przecinka przed „daj”.

    "-Anitko proszę cię.
    Przeoczyłaś brak przecinka przed „proszę”.

    Mimo że było już ciemno ja doskonale widziałam jego oczy.
    Przeoczyłaś brak przecinka przed „ja”.

    OdpowiedzUsuń
  4. "Dziewczyna spojrzała na mnie, a w jej oczach malowało się wiele uczuć. Od rozpaczy aż po nieme błaganie bym ją wpuściła i wysłuchała, co ma do powiedzenia." - moim zdaniem, w pierwszym zdaniu nie zachodzi potrzeba stawiania przecinka przed 'a'
    Zachodzi.

    fraza "uśmiechnęłam się lekko" powinno zaczynać się od wielkiej litery
    Powinna.

    Wiem, że można ci zaufać, a ja cholernie potrzebuję z kimś pogadać. - (...) znów niepotrzebny przecinek przed "a".
    Potrzebny.

    Ponadto, wypowiedź po pauzie dialogowej stylistycznie prezentowałaby się lepiej w zapisie: 'powiedziała a z jej oczu na nowo popłynęły łzy'.
    Przecinek przed „a”.

    stylistycznie określanie Dagmary w tym zdaniu mianem dziewczyny, w sytuacji, gdy jej imię padło jedno zdanie wcześniej i w sytuacji, gdy obie bohaterki opisywanej sytuacji są płci żeńskiej, jest nie do końca poprawne, lepiej byłoby po prostu powtórzyć jej imię.
    Narratorem jest Anita (?), więc na pewno nie określałaby siebie jako dziewczyny, na dodatek w trzeciej osobie, więc po co powtarzać imię Dagmary?

    To w sumie był jej dom bo zanosiło się, że zostanie tam na długo."
    Czy przed „bo” też nie powinno być przecinka?

    wykryto u niej raka – i to był koniec.".
    Jaki koniec? Nie każdy nowotwór oznacza śmierć.

    "Nie miała nikogo bliskiego więc było jej to obojętne czy jest tu w szpitalu czy w bidulu" – błędna interpunkcja. Zabrakło przecinka przed "więc" oraz przed "w szpitalu".
    To zdanie powinno wyglądać tak: „Nie miała nikogo bliskiego, więc było jej obojętne czy jest tu, w szpitalu, czy w bidulu”.

    "Nawet nie wzięli by mnie do domu, bo muszę być podłączona do tej pieprzonej kroplówki." - błąd ortograficzny, "nie wzięliby" pisze się łącznie, nie rozdzielnie.
    Zwykłe kroplówki można przyjmować w domu.

    "A tym czasem, chciałam Ci jeszcze powiedzieć, że tak na prawdę to mogliby ci lekarze mówić wprost co jest na rzeczy a nie tak owijają w bawełnę. Mogliby powiedzieć od razu czy mam szansę wyzdrowieć czy nie. A jeśli nie to ile mi zostało." - zabrakło przecinka przed "to" i "co" oraz błędy ortograficzne – "tymczasem" i "naprawdę" piszemy łącznie, nie rozdzielnie; po trzecie, niezręczność stylistyczna w ostatnim zdaniu – zastanawiałabym się, czy nie brzmiałoby lepiej "Ile czasu mi zostało?"?
    Przeoczyłaś brak przecinków przed „a” i pierwszym „czy”.

    "W sumie to przez tą całą chorobę i dom dziecka nigdy nie przeżyłam prawdziwej miłości. To w ogóle istnieje?" - brak przecinka przed "to" i drugie zdanie zapisałabym raczej "To ona w ogóle istnieje?" lub "Nie wiem, czy ona w ogóle istnieje?".
    Przeoczyłaś błąd. Powinno być „tę całą chorobę”.

    "-Skoro powiedziałam 'proszę' to można.-powiedziałam trochę jakby naburmuszona. - Po pierwsze: zabrakło przecinka przed "to", "jakby"
    Przed „jakby” nie powinno go być. W ogóle to wyszło masło maślane, bo albo „powiedziałam trochę naburmuszona”, albo „powiedziałam jakby naburmuszona”.

    -Dzięki-Chłopakowi uśmiech nadal nie schodził z twarzy.
    Po drugie, gdyby po "Dzięki" była kropka,
    wypowiedź po pauzie dialogowej mogłaby zaczynać się od wielkiej litery – ale tak nie jest, nie ma kropki, zatem nie powinno być i wielkiej litery.

    Bzdura, nie może rozpoczynać się małą literą, trzeba po prostu dostawić brakującą kropkę. Poducz się o poprawnym zapisie dialogów, bo wprowadzasz autorki ocenianych blogów w błąd.

    "-A widzisz. A z taki dystansem podchodziłaś do tego żebym cię odwiedzał." - literówka, zabrakło "m" po "taki".
    Przeoczyłaś brak przecinka przed „żebym”.

    OdpowiedzUsuń
  5. "-Ja stawiam. Jaki smak?-zapytał, kiedy doszliśmy do budki z lodami.
    -hmm... Dawno nie jadłam lodów. Może... Emm... Smerfowy!- powiedziałam z uśmiechem." - niepoprawny zapis dialogu: "zapytał" powinno zaczynać się od wielkiej litery, tak samo jak "hm" i "powiedziałam".

    Tylko „hmm”.

    "-Ja też się cieszę ale puść mnie bo będziesz musiała sama wychodzić jak mnie udusisz.-oboje zaczęliśmy się śmiać a ja rozluźniłam uścisk." - brak przecinka przed "ale", "bo" i "jak".
    Jeszcze przed „a”. „Oboje” powinno zaczynać się wielką literą. // Poza tym ciekawi mnie to, dlaczego nie zwracasz uwagi na nagminny brak spacji przy myślnikach?

    Jak ładnie zjesz to cię gdzieś zabiorę.
    Przeoczyłaś brak przecinka przed „to”.

    szeroko uśmiechnęłam a motylki w brzuchu urządziły sobie dyskotekę.
    Tego przed „a” też.

    Niebo był:o pełne gwiazd, piękny duży
    księżyc i ani jednej chmurki." (...) + "Nieb;o".

    Raczej „było”, bo to w tym wyrazie zaplątał się dwukropek.

    "-Jaka piękna noc! -rozmarzyłam się patrząc na gwiazdy.
    Przeoczyłaś brak przecinka przed „patrząc”.

    Patrz uważnie jak zobaczysz to pomyśl życzenie.
    A tutaj przed „jak” i „to”.

    w ostatnim zdanku.
    Co to jest zdanko?

    "-Nie, jeszcze nie chcę. -ciągle patrzyłam w niebo. Było takie piękne.
    -Masz. -powiedział, podając mi swoją bluzę.
    -Nie chcę, zmarzniesz.
    -Nie zmarznę. -sam mi ją założył." - wypowiedzi dialogowe błędnie rozpoczęte od małej litery

    Oprócz „powiedział”. Trzeba po prostu usunąć tę kropkę, która została postawiona po „masz”.

    wiele błędów pozwala wychwycić dopiero głośne odczytanie tekstu a także staranne sprawdzenie go w odstępie kilku dni od jego ukończenia
    Brak przecinka przed „a”.

    Blog Truskaweczki oceniłam na 62 punkty na 81 możliwych co daje jej ocenę dobrą.
    Brak przecinka przed „co”.

    OdpowiedzUsuń

Obserwatorzy