[210] shadow-of-thorns

Adres: shadow-of-thorns
Oceniająca: Greyia
Autorka: Uszati 

Pierwsze wrażenie:

Zacznę od tego, że nie jestem zwolenniczką angielskich adresów. Czyż nasz język ojczysty nie jest równie piękny bądź nawet piękniejszy? Niestety, ale w blogowym świecie takich przybywa. No nic, muszę się z tym jakoś pogodzić i dalej żyć.

„Cień z cierni”, tak po przetłumaczeniu brzmi adres bloga Uszati. Brzmi bardzo tajemniczo i mrocznie, a co najważniejsze - nie podajesz czytelnikowi na tacy całej swojej opowieści. Możemy się tylko domyślać o czym będzie tekst; o śmierci, przeciwnościach losu, zgadłam?

„Unforgettable Dreams” - Niezapomniane Sny. W przeciwieństwie do adresu to napis na belce budzi we mnie pozytywne emocje, kojarzy się z dzieciństwem, krainą marzeń i niekończącej się wyobraźni. Podoba mi się, nawet bardzo.

Gdy tylko weszłam na bloga, oślepiła mnie jego jasność. O wyglądzie powiem bardziej szczegółowo w następnym podpunkcie, ale teraz wspomnę, iż kolorystyka bardziej pasuje do „Snów” aniżeli do „Cieni”.

10/10

Wygląd:

Nagłówek przedstawia niezidentyfikowanego mężczyznę (Azjatę?), który prawdopodobnie jest głównym bohaterem opowiadania. Dość skromny, bez większego szału, utrzymany w jasnych kolorach. Nie ma żadnych zbędnych dodatków ani też niepotrzebnych napisów.

Układ trójkolumnowy, główna część została oddzielona od dwóch pozostałych paskami z motywem zapożyczonym od nagłówka. Białe tło zewnętrzne przypomina mi tapetę ze szpitala, zaś pudrowym różem ramek, ratujesz całą sytuację. Po najechaniu kursorem na Menu, muszę wytężać swój wzrok, aby móc cokolwiek przeczytać. Może to wina mojej wady, ale nawet po nałożeniu okularów efekt jest taki sam.

Malutka czcionka w kolorze tła tytułów ramek pasuje idealnie. Nie przeszkadza mi nawet jej wielkość, bo z doświadczenia wiem, że nie zawsze można ją zmienić, jednocześnie nie psując efektu.

Ogólne wrażenie:  zdecydowanie za jasno. Od dłuższego patrzenia zaczynają boleć oczy i trzeba zrobić sobie przerwę. Wszystko jednak do siebie pasuje. Zmieniłabym tylko efekt stron, gdy się na nie najeżdża myszą.

Nie widzę nigdzie adresu szabloniarni ani też czyjegoś podpisu. Czyżbyś szablon wykonała sama? Masz u mnie ogromnego plusa!

4,5/6

Treść:

Prolog

Mamy rok dwutysięczny, akcja toczy się w Los Angeles, a w tle leci Carmen Lany del Rey.  Chanyeol - były chłopak Baekhyuna - udziela wywiadu niejakiemu Krisowi, który próbuje dowiedzieć się czegoś więcej o azjatyckim aktorze. Nie interesują go jednak ploteczki, lecz życie prywatne.

Dowiadujemy się, że Chanyeol poznaje naszą gwiazdę na planie swojego ojca, a także, iż Baek już nie żyje.  Tę dwójkę łączyło coś więcej, ale… No właśnie. Kris nazywa to zwykłym romansem, mnie jednak wydaje się, że połączyło ich coś silniejszego.

Pod koniec piszesz:

„[…] dostał zaproszenie na rozmowę, bo dostał rolę, która wtedy pomogłaby mu się wspiąć na szczyt po tak mocnym upadku. Ten film był naprawdę dobry i Baekhyun pasował do niego.

- Kogo miałby w nim zagrać?

- Człowieka, który nie radzi sobie z życiem - powiedział, odkładając gazetę na stolik i uśmiechnął się.  - Miał zagrać samobójcę.”

Ten uśmiech mi się nie podoba. Czyżby Baek popełnił samobójstwo?

First

W tym rozdziale występuje kompozycja szkatułkowa, czyli dwa wątki połączone tak naprawdę w jedną całość.

Zaczynamy od kontynuacji wywiadu, w tle leci „Radio” Lany del Rey.

Chanyeol opowiada jak to się stało, że Baek trafił do Stanów i dlaczego chce robić karierę akurat w Hollywood . Wspomina, że poznali się w jednym z rozpadających się barów, choć na początku żaden z nich nie próbuje nawiązać kontaktu.  Zaraz, w prologu napisałaś, że  ich pierwsze spotkanie miało miejsce na planie filmowym. Coś tu nie gra ;)

Dopiero trzeciego wieczoru Chanyeol dosiada się do przyszłej gwiazdy kina i zaczynają dość długi dialog, który kończy się propozycją wspólnego zamieszkania. Jako że Baek nie miał za wiele pieniędzy, to jego obowiązkiem było wykonywanie wszystkich prac domowych.

Drugi wątek, to tak naprawdę wyszczególnienie tego wszystkiego, co Azjata powiedział już w wywiadzie. Opisane są tam jego uczucia, reakcje i przede wszystkim - cała akcja. Zwykła retrospekcja z perspektywy Chanyeol.

Ponownie wracamy do wywiadu. Kris mnie wyręcza swoim pytaniem: „Byłeś zdesperowany”? W końcu zaproponował obcemu facetowi mieszkanie. Znali się… godzinę? Może nawet niecałą. Cieszę się, że rozwiałaś tutaj moje wątpliwości, co do jego zdrowia psychicznego . Mimo wszystko, Chanyeol zaczął się zastanawiać czy dobrze w tamtym momencie postąpił. Obawiał się, że gdyby nie zaproponował mu mieszkanie, to cała historia potoczyłaby się zupełnie inaczej.

Pod koniec , Kris zadaje kolejne pytania, które wywołują u Chanyeola coraz to silniejsze emocje.  Znów pojawia się motyw śmierci. Ciekawie, ciekawie…

Second

Kompozycja szkatułkowa będzie chyba towarzyszyć do końca opowiadania, więc tutaj ostatni raz o tym wspomnę.

Wywiad.

Baekhyun, jak się okazuje, był wesołym i pogodnym facetem. Pozostaje więc pytanie, dlaczego popełnił samobójstwo?  Oczywiście, odpowiedź poznamy zapewne w szóstym rozdziale bądź epilogu. Chanyeol opowiada o tych wszystkich sytuacjach, które wskazywały na takie a nie inne usposobienie Baeka. Mówi także o ich niedzielnym rytuale, a mianowicie oglądaniu filmów, który to właśnie na samo wspomnienie wywołuje w nim tak wiele emocji.

Retrospekcja

I znów opisujesz szczegółowo jak wyglądały te ich niedziele.  Rozbawił mnie sposób w jaki wybierają filmy (w pozytywnym sensie), a jednocześnie był taki słodki… Cud, miód i orzeszki!

Kolejna część wywiadu i nawiązująca do niego retrospekcja

Okazuje się, że oprócz oglądania filmów w niedzielę, to dość często odwiedzali bar, w którym się poznali.  Chanyeol opowiada Krisowi o ich relacjach, jak to wszystko między nimi wyglądało, jak się dogadywali. Dowiadujemy się, że Baek miał do swojego współlokatora słabość, gdyż zawsze mu ustępował, nawet jeśli  miał skończyć czytać scenariusz i zająć się tym, co chciał Chanyeol.  Pod koniec piszesz, że głównemu bohaterowi zapadła w pamięci jedna niedziela. Co się wtedy stało? Ano, Baekhyun zabrał go do teatru, na którego deskach miał zagrać główną rolę. Jemu ten pomysł w ogóle się nie spodobał, jednakże, gdy zobaczył jak jego przyjaciel się wczuwa , zaciekawił się i został do końca.

Późnym wieczorem Chanyeol dzwoni do swojego ojca, z którym od dłuższego czasu nie utrzymywał kontaktu, aby poprosić go o rolę w filmie dla przyjaciela. Ojciec bardzo cieszy się z telefonu syna, widać że za nim tęskni. Na dodatek, zgodził się obejrzeć Baekhyuna na castingu, czym bardzo ucieszył Chanyeola. Pod koniec prosi jeszcze syna, aby ten częściej się odzywał.

Kolejna część wywiadu i nawiązująca do niego retrospekcja

„Marzenia stały się niewyobrażalnym koszmarem, który doszczętnie zniszczył Baekhyuna. Zabił go. Dlatego czuję się winny za jego śmierć.” Chanyeol mówi, że żałuje tego dnia, gdy pomógł przyjacielowi w jego karierze. Opowiada także, iż Baek musiał zrezygnować z gry w teatrze na rzecz filmu, w którym miał zagrać. Okazuje się, że wkrótce pożałował swojej decyzji.

Channie zawozi go na casting. Tam spotykają jego ojca, który niezmiernie się cieszy na widok syna. On jednak śpieszy się do pracy i musi już jechać, a na pożegnanie przytula swojego przyjaciela. Był wtedy naprawdę szczęśliwy. Przywykał do myśli, że ich relacja się zmienia, a te wszystkie uśmiechy i przytulanie coś znaczy.

Na castingu dzieje się coś strasznego, Baek zostaje oskarżony o swego rodzaju nieuczciwość i  że jeśli dostanie rolę w filmie, to tylko dzięki Chanyeolowi. On się jednak się załamuje, chce pokazać, iż jego talent jest coś warty.

 Third

Opisujesz tutaj trochę ich romans, jak to wszystko się zaczęło, wino, wspólna noc… Nie jestem yaoistką, ale czytając ten rozdział, nie mogę oderwać oczu od ekranu telefonu. Niestety (dla osób, które cierpią na homofobię „stety”), ale nie ma tutaj ostrzejszych szczegółów. Okazuje się, że ich już raczej tutaj nie zobaczę, a szkoda.

Nad Baekiem ciążyło pewne fatum, śmierć została przypisana jego życiu, gdy tylko przyjechał do Hollywood i wstąpił do kadry filmowej .

O proszę! Nasza gwiazda musiała pocałować Blair na planie! Mimo iż był biseksualny, to nie potrafił włożyć w to uczucia przez co obrywał od reżysera. Okazuje się, że Chanyeol to straszny zazdrośnik, chciał mieć Baekhyuna tylko dla siebie. Nieźle się wkurzył, kiedy przeczytał w gazecie, że jego ukochany spotyka się na boku z koleżanką z planu. Robili to z rozkazu szefa, aby zainteresowanie filmem wzrosło.

Uwielbiam scenę, kiedy Baek wraca do domu i przeprasza chłopaka za swoje spóźnienie.  Po chwili jednak wybucha kłótnia i nie wiem, kogo jest mi bardziej szkoda. Chyba obu po równo.

Później mamy randkę, no proszę. Czytam to wszystko z wielkim uśmiechem na ustach, akcja toczy się w kinie. W sumie, to nie powinno być tam żadnej akcji, siedzą i oglądają film, a wkrótce nawiązują dialog, co nie bardzo mi odpowiada. Nie wiem, może sala była pusta, ale gdyby ktoś mi cały czas gadał nad głową, to bym nie wytrzymała i rzuciła w nich popcornem, albo czymś cięższym.  Scena kończy się pocałunkiem, za który po prostu Cię uwielbiam. Te sceny wychodzą Ci po mistrzowsku!

Fourth

Baek zapomina o „randce” z Blair, która z tego powodu zła, obrażona i nie wiadomo co jeszcze. Ach, te kobiece humorki.

Chanyeol musiał przerwać wywiad i wyszedł na dwór, aby się nieco przewietrzyć. Wspomnienia z byłym chłopakiem w roli głównej wywołały u niego silne emocje. Świeże powietrze miało dać mu trochę spokoju, jednakże cały czas był w latach siedemdziesiątych. I w ten oto piękny sposób przechodzisz ładnie do kolejnej retrospekcji.

Dzień premiery, sala kinowa jest pełna ludzi, ale co się okazuje? Publiczność ma swoje wymagania i niestety film, w którym zagrał Baek, im nie sprostał. Smutek naszej gwiazdy po prostu wychodzi z ekranu komputera i uderza we mnie z jeszcze większą siłą niż w głównego bohatera.

Fifth

Premiera była pierwszym ostrzem, które zostało wbite w serce Baekhyuna, jego śmierć to tylko kwestia czasu. Pojawiały się negatywne recenzje filmu, które pogłębiały stan aktora.  Chanyeol, chcąc go pocieszyć, zorganizował im małą wycieczkę, ale… No właśnie. Gdzie? Kilka razy wspominałaś o plaży w Malibu, jednakże nie było to skonkretyzowane. Czyżby zabieg artystyczny? Gra z czytelnikiem? Możliwe, ale jako czytelnik chciałabym wiedzieć, gdzie bohaterowie znajdują się w danym momencie.

„Hollywood nigdy o mnie nie zapomni” - te słowa odbijają się echem w mojej głowie jeszcze dziesięć minut po ich przeczytaniu. Jestem przekonana, że gdy skończę pisać ocenę, to cały czas będę miała przed oczyma obraz Baekhyuna, który je wymawia.

Potrafisz zaskoczyć, a jednocześnie przerazić, aż dostałam gęsiej skórki.

Epilogue

                Tutaj nie będę się rozpisywać, chcę powiedzieć tylko jedną rzecz. Płaczę jak małe dziecko niemalże od początku epilogu, a list mnie tylko dobił. Pierwszy raz się popłakałam, czytając czyjeś opowiadanie - gratuluję.

Podsumowanie

Twoi bohaterowie żyją! Nie są to postaci obdarzone dwiema cechami - oni czują, myślą, marzą! Zarówno Baekhyun jak i Chanyeol, pod wpływem emocji, rzucą sobie mięsem, wyżyją się na czymś, i chwała Tobie za to!

Bardzo podoba mi się pomysł z tym wywiadem. Parka odpowiada na pytania dziennikarza, pokazując jednocześnie czytelnikowi krótki wstęp do tego, co opisujesz w retrospekcjach. Byłam pewna, że pojawi on się tylko w prologu, a później zamkniesz ten wątek w epilogu - zaskoczyłaś mnie.

Co do opisów, to są one tak naturalne i realistyczne, że mam od razu cały obraz przed oczyma. Malujesz nimi świat pełen bólu, smutku, porażek, ale także szczęścia, wsparcia, przyjaźni i miłości. Co prawda, zdarzył się ten jeden fragment,  w którym Chanyeol zabrał partnera na piknik, jednakże nie mam pojęcia, czy jest to plaża w Milbu, czy też nie.

Nie przeszkadza mi, że inspirowałaś się historią Peg Entwistle. Nie zmienia to faktu, iż Twoje opowiadanie jest oryginalne. Nie oszukujmy się, w dzisiejszych czasach naprawdę trudno wymyślić coś nowego, a Ty przecież tylko się inspirowałaś. Grzechy zostały Ci odpuszczone, idź w pokoju.

45/45

Błędy:

Wyłapałam ich naprawdę niewiele.

Z dialogami nie było większych problemów, wiesz kiedy stawiamy kropkę, a kiedy nie. Jedna uwaga: do ich zaznaczania używamy półpauz  „– ”, nie dywizów „-”, które służą jako zwykłe myślniki.

Pierwszy rozdział

„Chodziłem tam, bo mieszkałem niedaleko, dlatego właściwie spędzałem tam każdy wieczór.” -powtórzenie słowa „tam”

 Drugi rozdział

„Oczywiście wziąłby udział w kastingu i zobaczyłbyś, że jest dobry, ale daj mu szansę” - castingu

„ Tak naprawdę na kastingu musiał dać z siebie wszystko, jeżeli chciał rolę” - castingu

„A dzień kastingu? Coś szczególnego się wtedy działo? - zadał kolejne pytanie, wprowadzające jego rozmówcę w zakłopotanie” - castingu  

„Zaśmiał się i spojrzał na główne wejście do budynku, gdzie stało już sporo kandydatów, którzy również mieli wziąć udział w kastingu” - castingu
 
„Za pół godziny kasting się zaczyna – uprzedził, po czym oddalił się, uprzednio pożegnawszy z synem” - castingu

„Przecież nigdy tak nie miał – nie znał terminu 'tremy', czy 'zdenerwowania', na scenie czuł się swobodnie, gdy setki par oczu skierowanych było na niego, jednak tym razem miał ochotę uciec, ewentualnie poprosić Chanyeola, żeby jednak z nim został, bo nie poradzi sobie sam” - brakuje spacji przed ‘zdenerwowania’ i nie bierz wyrazów w cudzysłów zrobiony z apostrofów.

„Wśród tych wszystkich ludzi czuł się taki mały, nic nieznaczący, niedoświadczony, ale obiecał sobie, że się nie podda i zatrzyma w sobie to zdeterminowanie do końca kastingu” - castingu

„Pierwszy raz na kastingu? - Usłyszał nad sobą” - castingu

Trzeci rozdział

„Wcześniej liczył się z tym, że może się nie udać, że jego marzenia legną w gruzach wraz z ogłoszeniem wyników kastingu” - castingu

 Czwarty rozdział

„Wiele razy zdarzyło mu się wszcząć z nim kłótnię o grę aktorską, sam kasting, a nawet Blair” - casting

Ach, ten przeklęty „casting” ;)

9/10

Ramki:

„Wieloczęściowe” to nic innego jak spis treści dłuższych opowiadań.  Zawiera ono główne informacje o danym tekście; tytuł, kto jest autorem, główni bohaterowie, krótki opis, czas i miejsce akcji, gatunek, ilość rozdziałów + gdzieniegdzie informacje i ostrzeżenia. Nie znalazłam żadnych błędów :)

„One shoty” (dla niewtajemniczonych, tak zwane „jednopartówki”) - podajesz adres bloga, na którym to można znaleźć właśnie takie opowiadania Twojego autorstwa.

„Autorka” - czyli wszystko, co należy wiedzieć o Uszati.  Tutaj również brak błędów.

„Polecam” - malutko tutaj tych linków. Czyżbyś nie miała swoich ulubionych blogów? Na szczęście, nasza ocenialnia się tutaj znajduje.

Oprócz tego mamy tu statystykę, aktualności i obserwatorów. 

Nie za dużo, nie za mało, wręcz idealnie.

7/7 

Punkty dodatkowe:

Dam trzy:

·         za wykonanie samodzielnie szablony

·         za całokształt opowiadania, którym mnie wręcz ujęłaś.

·         za moje łzy, które do tej pory płyną!

3/3

Suma: (uwaga, uwaga... Human dodaje ;>) 78,5 [celujący]

Wiedziałam, że tak będzie! Moja Droga, w pełni sobie zasłużyłaś na tak wysoką ocenę, gdyż Twoje opowiadanie jest przepiękne. Życzę Ci dużo pokładów weny twórczej i zapału do pisania. Nie spoczywaj na laurach, ponieważ uczymy się przez całe życie. Dlatego rozwijaj się dalej!

Do wszystkich niedowiarków:

Autorka ocenianego bloga nie jest moją przyjaciółką, siostrą, kuzynką, babcią. Otrzymała subiektywną ocenę, więc proszę oszczędzić sobie komentarze, że coś naciągałam. Jeśli popełniłam gdzieś błąd, to będę wdzięczna za jego kulturalne wskazanie. 

Dziękuję.