[209] crucio-maxima

Adres: crucio-maxima

Oceniająca: Alissa

Autorzy: Kaleid & Elder

Pierwsze wrażenie  

     Gdy pierwszy raz zobaczyłam adres Waszego bloga, miałam różne, czasem dziwne i śmieszne, skojarzenia. Jednakże po przeczytaniu wszystkich rozdziałów wiem, że tytuł to po prostu zaklęcie torturujące. I tutaj ten pomysł ewidentnie przechodzi egzamin. Adres od początku mnie zaciekawił i zachęcił do odwiedzenia strony, a połączenie go tematycznie z treścią umieszczaną na blogu, było dobrym posunięciem. Słowa crucio-maxima niejednokrotnie powtarzały się w rozdziałach, więc wybranie tego tytułu można uzasadnić.

     Belka, tłumacząc na polski, brzmi „Nie oglądaj się”. Szczerze mówiąc, trudno tutaj mi się dokładniej na ten temat rozpisać. Jest ona trochę pospolita, gdyż te słowa nie są jakkolwiek wymyślne. Do treści bloga także nie za bardzo nawiązują, a bynajmniej nigdzie nie znalazłam żadnego podobieństwa. Pomimo tego, daje nam pewne odczucie strachu lub mroczności. Czuję, że powinniście coś poprawić, dodać, bo jednak nie do końca ta belka jest taka, jaka moim zdaniem być powinna.

     Piszę pierwsze wrażenie już po przeczytaniu całego bloga. Jednak doskonale pamiętam, że jeszcze przed zapoznaniem się z treścią, całkowicie nie wiedziałam, czego mam się spodziewać. Ani tytuł, ani belka mi w tym nie pomogły. Jednak dobrze wiem, że na pewno nie przewidziałabym, że tematyka Waszego bloga może aż tak przypaść mi do gustu. 

8/10

Wygląd

     Cały szablon utrzymany jest w kolorze ciemnej zieleni i czerni. Oprawa graficzna jest dobra, wszystko jest precyzyjnie wykonanie i z największą dokładnością. Jednak ta ciemność, według mnie, wyszła zbyt przytłaczająca. Dobrze by było dodać jakiś element jaśniejszy, który by troszkę wyrwał nas z tej oazy mroczności. Jednak na całość nie można narzekać - tematycznie większość rzeczy się zgadza (choć nadal nie wiem, co ma znaczyć ten biały duszek), profesjonalność została zachowana.

     A opowiadanie tak przyjemnie się czytało! Czcionka jest wręcz idealna, akapity zaznaczone, tekst odpowiednio umieszczony, rozdzielony przed zapisem informacji autora. Nic dodać, nic ująć.

     Podsumowując - oprócz wszelako ogarniającej ciemności, która ma zresztą swoje plusy i minusy, nie mam nic więcej do wtrącenia. Choć osobiście gustuję w jaskrawych kolorach, wygląd waszego bloga mogę ocenić na bardzo dobry z lekkim minusem.

5/6

Treść 

      Postacie są rodem wzięte z Harry'ego Pottera. Główną bohaterką jest Caliope, chrześniaczka Severusa Snape'a i córka Lucjusza Malfoya oraz Bellatrix. Jej bratem jest Draco, ojciec Scorpiusa (na początku myślałam, że chodzi o jakieś mistyczne zwierzę, a nie imię). Jest też motyw Narcyzy, pełniącej rolę opiekunki dziewczyny. Możemy znaleźć także wątek Astorii, matki Scorpiusa i żony młodszego Malfoya. Do pierwszoplanowych zaliczamy także Blaise'a, narzeczonego Caliope, a także Paula, w którym czarodziejka się zakochała.
      Piszecie opowiadanie związane z Harrym Potterem, dlatego niektóre określenia występujące w tekście są związane z książką napisaną przez J.K. Rowling. Przy pisaniu własnych dzieł trzeba pamiętać, że w nasze szeregi czytelników wkradają się różne osoby - jedni zaczytują się zazwyczaj w fantastyce, drudzy w kryminałach. Dlatego też musicie wiedzieć, aby pisać w miarę ogólnikowo, z wyjaśnieniami danych bohaterów, słów lub wydarzeń. Bo osoba, która nigdy nie spotkała się z filmem czy książką powstałą przez panią Rowling, będzie mieć pewne problemy z poprawną interpretacją słów zapisanych przez Was. Piszę to głównie dlatego, że ta sytuacja wystąpiła w prologu. Osobiście większych problemów nie miałam, gdyż zdarzyło mi się spotkać z tym filmem, ale mówimy tu przecież o wielu innych czytelnikach blogów.
       Zachowanie Paula w prologu mnie szczerze zdziwiło. Akcja z nauczycielem była co najmniej dziwna. Rozumiem, że czarna magia jest już trudniejszą sztuką, ale nie zapominajmy, że przecież nauczyciele z nią też powinni być obeznani (zresztą lepiej od swoich uczniów). A podczas spotkaniu Dołohowa z Beeverem tego widać nie było - wręcz przeciwnie. Paul świetnie poradził sobie z torturami dla profesora. Po szlabanie (choć to nawet trudno tak nazwać) chłopak wymazał pamięć swojemu nauczycielowi. A więc jakim cudem kilka linijek niżej jest zapisane, że wiadomość o tej torturze i zniewoleniu profesora okrążyła całą szkołę? Nigdzie nie było mowy o potajemnych kamerach, agentach FBI, czy szpiegach... Prolog ogólnie był wyrwaniem z kontekstu, akcja działa się zbyt szybko, kilka faktów nie zostało wyjaśnionych. Mam nadzieję, że to było celowe i niedługo poznamy te tajemnice w kolejnych rozdziałach.
      Przechodzimy dalej. Jak prolog był zbyt szybki, a zarazem dość zrozumiały, pierwszy rozdział już kompletnie jest wielkim znakiem zapytania. Zaczęliście używać zbyt bujnych wyrazów, na co zresztą zwrócili uwagę czytelnicy. Rozumiem, że są dwoje autorzy całego tekstu, ale taka różnica pomiędzy prologiem a  rozdziałem była zbyt majestatyczna. Więc ten wpis z początku czytało mi się zbyt trudno. Miałam ochotę zamknąć kartę i przestać się w to wczytywać. Ale na szczęście im dalej, tym więcej zaczęłam rozumieć. Wtapiałam się ponownie w akcję opowiadania. Takie przejścia sposobów pisania są złe - przyzwyczajamy się do jednego charakteru pisma, a potem nagle wszystko jest zróżnicowane o 180 stopni.
     Rozpoczęcie rozdziału wulgaryzmem, a potem jego monotonne powtarzanie nie określiłabym za coś dobrego. Można go używać, oczywiście, ale lepiej przedtem opisać aktualnie uczucia głównych bohaterów w zaistniałych sytuacjach. Gdybyśmy czytali rozdział po rozdziale mogłoby wszystko wyglądać dobrze, ale dodajecie przecież wpisy w odstępach czasowych. Dlatego na początku wprowadzamy czytelnika w zakres uczuć, teraźniejszej sytuacji, a dopiero potem dodajemy dialogi.
      Wątki Dołohowa i Caliope są niesamowite. Bardzo dobrze opisujecie relacje między nimi, choć nie pozwalacie zbytnio przewrócić tego w główny motyw opowiadania - przynajmniej na początku. Sceny miłosne są świetnie przez Was opisane, nie popadacie również w ich nadmierność, co oczywiście jest plusem. Jednak z biegiem czasu przestaliście to stosować. Ciągle mówicie o nich, jacy są zakochani, drugi rzuciłby się w ogień za pierwszego. Tak troszkę przygasiliście tę akcję między nimi. Nienawiść szybko przerosła w miłość. Typowa telenowela.
      W ósmym rozdziale dowiadujemy się, że główna bohaterka jest prawdopodobnie córką Czarnego Pana. Pomimo tej nowości, nie jest ona głównym tematem dalszych rozdziałów. Owszem, zostało jeszcze w tym samym wpisie podsumowane, że potrzebna będzie krew Lucjusza, co zresztą zostało niebawem zrobione, ale potem temat zszedł na inne tory. Zajęliście się śmiercią Ginny Weasley, a temat, który osobiście najbardziej mnie zaciekawił, zostawiliście na później. Cóż, gdybym ja była Caliope zapewne od razu chciałabym wiedzieć, czy Dołohow miał rację w tym, iż Malfoy nie jest jej ojcem.
      „– Ile czasu spałam? - Nieco ponad trzy doby. Caliope westchnęła ciężko, przeciągnęła się i zwlekła z posłania. Ziewnęła szeroko i poczłapała do łazienki.” - Trzy doby? I jeszcze żadnego zaskoczenia? Fakt, fantastyka ma swoje prawa, ale jeśli mówimy tutaj o postaciach, które są praktycznie (oprócz magicznych mocy) podobne do ludzi, to należałoby się raczej stosować do typowych ustaleń ludzkich. A ci z pewnością nie śpią całych trzech dni (nie licząc wyjątków).
      Sceny tortur są, jednym słowem, świetnie. Choć zabrakło mi potem reakcji samego Harry'ego Pottera i innych kolegów Ginny Weasley, gdy jej ciało zostało umieszczone z powrotem w Hogwarcie. Liczyłam, że opiszecie ich zachowanie, być może i chęć zemsty, co z pewnością mogło być realne. W końcu wiemy, z książki pani Rowling, że słynny Chłopczyk – Który – Nie – Zdechł jest za bardzo bohaterski, aby odpuścić taki incydent. A wtem, jego reakcja w szkole magii byłaby bardzo przydatna.
      Poranne mdłości i ogólne zachowanie Caliope od razu można było porównywać do ciąży. Ale to wcale w tamtym wpisie najdziwniejsze nie było. Jeszcze przed oznajmieniem Paulowi tej nowiny, Lucjusz prosił i jednocześnie rozkazał swojej córce, aby ta stawiła się na dole, żeby pożegnać się z matką. Podobno tego oczekiwała, ale potem dowiadujemy się od Malfoya, iż już wyjechała.
     Ogółem rozdział z ciążą Caliope był frustrujący. Sama informacja o dziecku była zaskoczeniem, ale jego śmierć w tym samym wpisie to już całkowity zadziw. Rozumiem, że macie określoną fabułę i tak musiało być, ale przynajmniej dajcie odstęp czasu pomiędzy danymi wydarzeniami.
     Miłość ojcowska w Waszym wydaniu jest bardzo sprzeczna. Jeszcze przed pojawieniem się Zabiniego wyraźnie pokazaliście, że Lucjusz udaje kogoś, kim tak naprawdę nie jest. A ukrywa to... przed żoną. Pomińmy to, gdyż być może przeoczyłam jakiś fragment, mówiący czemu jest tak, a nie inaczej. Potem (co było również wielkim znakiem zapytania) wpada do komnaty swojej córki, aby uchronić ją przed wściekłym narzeczonym. I tu pojawiają się dwa pytania: jakim cudem usłyszał, że Caliope grozi niebezpieczeństwo, skoro jej pokój jest zabezpieczony zaklęciem, który uniemożliwia podsłuchanie czegokolwiek? Natomiast drugi pytajnik postawię pod zachowaniem Malfoya - kocha córkę, a jednak zostawił ją samą z umarłym dzieckiem? I przejmuje się tylko zachowaniem żony i rozwodem matki Zabiniego?
      „[...]wycelowała na oślep. Tym razem trafiła i usłyszała ryk wściekłości i bólu.”- Cóż, nie ma co. Pojedynek pomiędzy dwoma czarodziejami, do tego z dobrych i walecznych rodzin, można wygrać poprzez wycelowanie zaklęcia na oślep. Czego uczyli w tym Hogwarcie...
     A teraz to, co jednakowo mnie śmieszy i dziwi. Lucjusz (znany w Waszym opowiadaniu ze znakomitego słuchu) nie usłyszał całej walki swoich dzieci, którzy przecież nie znajdowali się w chroniącym zaklęciu pokoju, a w normalnym hallu. Czyżby pan Malfoy miał problemy związane ze starością?
     Akcja dzieje się już po bitwie o Hogwart, gdzie umiera matka Caliope - Bellatrix. Do szkoły wraca szlamoznawstwo, czyli to, co było zakazane przez Czarnego Pana w czasach jego działalności. To wszystko zostało, w książce Harry Potter, przedstawione w 1998 roku.
      Styl pisania macie bardzo dobry. Owszem, co już zresztą wspominałam, nie warto zmieniać swojego taktu opisywania, gdyż to zazwyczaj wychodzi źle. Tak jak początkiem pierwszego rozdziału się zawiodłam (miałam nadzieję, iż nie będę musiała wszystkiego czytać kilka razy, aby odpowiednio wszystko zinterpretować), to im dalej się rozczytywałam, tym coraz głębiej zakorzeniałam się w historię. Opisy macie, nie literujecie czegoś na siłę, aby tylko było, słownictwo także jest urozmaicone. Szczerze powiedziawszy, nie mogę się o nic więcej czepiać, gdyż Wasze opowiadanie przeczytałam z zapałem i uśmiechem na twarzy.
   
36/45

Błędy

Prolog

"czy uda nam się publikować regularnie" - Zabrakło tutaj wskazania czego? (w tym przypadku rozdziału, wpisu).

Rozdział I

"czarnego żagla sród lazurów" - wśród.

"brutalnie zakłócon został z chwilą" - zakłócony.

"Bombarda Maxima. – Mruknęła pod nosem." - Błędnie zapisany dialog.

nieznajomym, do którego należał głos. Ów nieznajomy - powtórzenie.

Rozdział II

"że masz być w domu o 7, bo przyjeżdża krawiec z twoją sukienką, bo trzeba" - powtórzenie; godziny piszemy w opowiadaniu słownie - o siódmej

"- Nie pyskuj. – powiedziała zimno Narcyza" - Błędnie zapisany dialog.

"- Cyziu, idź już do łóżka. – Powiedział mężczyzna" - Błędnie zapisany dialog.

"- Tylko spróbuj się jutro nie pojawić, gówniaro. – zatrzasnęła za sobą drzwi." - Błędnie zapisany dialog.

"Wyrosłam już z tego. – minęła go i zeszła do hallu." - Błędnie zapisany dialog.

"Jej różdżka zadrżała, a z jej końca wysypało się kilka czerwonych iskierek." - powtórzenie.

 "A więc cię znalazłem. – powiedział cicho" - Błędnie zapisany dialog.

Rozdział III

"- Jestem… ślizgonem, Caliope. - Odpowiedział cicho młodzieniec" - Błędnie zapisany dialog.

"a jego mimika ustała całkowicie, upodabniając go do woskowej figury." - interpunkcja.

"Dołohow. Paul Dołohow. – odpowiedział z dziwnym uśmiechem" - Błędnie zapisany dialog.

"- Podoba mi się, jak o niej mówisz. - stwierdziła patrząc mu w oczy." - Błędnie zapisany dialog.

Rozdział IV

 "Lucjusz nie zwrócił większej uwagi na to, co powiedziała jego córka." - interpunkcja.

 "Łaskawie nas zaszczyciłaś swoją obecnością." - Zazwyczaj pisze się Łaskawie zaszczyciłaś nas swoją obecnością.

"- Zaraz sobie z tym poradzimy. – Stwierdził krawiec i zaczął dopasowywać materiał.

- Pięknie w tym wygląda, prawda? – Narcyza szczebiotała koło jej ucha" - Błędnie zapisany dialog i nielogiczne zdanie, gdyż Narcyza miała zamiar wypowiedzieć dane słowa do krawca, a nie dziewczyny.

Rozdział V

"a teraz będziesz moja. Tylko. Moja…" - Tylko moja.

Rozdział VI

"oczy, a z miejsc, w które wpiła się krępująca ją lina, ciekły strumyczki krwi." - interpunkcja.

"No, w każdym razie, od dłuższego czasu ćwiczyłam magię" - interpunkcja.

"zawiesiła na chwilę głos nie wiedząc, w jakie słowa ubrać to, co chciała mu powiedzieć" - interpunkcja.

Rozdział VII

"Wiedział też, jak zniszczyć ożywieńców" - interpunkcja.

"Sięgnąwszy więc umysłem do tych dwóch karykatur czarodziejów, które najwyraźniej zamierzały wejść do jej komnaty i zakłócić dość względny spokój uznała, że wystarczająco nadwyrężono jej nerwów jak na jedną dobę." - dość względny spokój, uznała że

"O ile pamiętał, ród Malfoyów nie był w żaden sposób spokrewniony ze Slytherinem" - interpunkcja.

Rozdział VIII

"Jestem tez" - też

Rozdział IX

"różdżką w kilka, co bardziej przypominających ludzkie czerepy, kamieni" - interpunkcja.

Rozdział XI

"Położył się obok niej, przesuwając dłonią po jej ciele i od szyi zaczynając, schodził w dół" - interpunkcja.

Rozdział XIII

"Po chwili, ku własnemu zdziwieniu, oberwał w twarz półfuntową puszką pełną liściastej" - interpunkcja.

 
      Błędów jest stosunkowo mało. Raczej nie powinno mnie to dziwić, gdyż rozdziały są sprawdzane i betowane. Niekiedy jednak są niepotrzebne zbyt długie spacje, zwłaszcza w tych pierwszych wpisach. Używacie także za często wielokropków (zwłaszcza rozdział 8), które psują estetykę całego tekstu. Do poprawy zaliczyłabym również niepoprawne pisanie dialogów, które są problemem w Waszym przypadku. Błędy związane ze złym zapisem rozmów zaznaczałam tylko w trzech pierwszych rozdziałach (ich dalsze wypisanie było zbędne).

Poprawne zapisywanie dialogów 

 Bombarda Maxima. – Mruknęła pod nosem.

 Bombarda Maxima – mruknęła pod nosem.

      Jeśli po wypowiedzianym zdaniu przez daną osobę mamy słowa takie jak oznajmiła, mruknęła, krzyknęła, westchnęła (czyli odnoszące się do wypowiedzi) to piszemy je z małej litery i kończymy kropką. Przed myślnikiem kropki nie stawiamy.

- Tylko spróbuj się jutro nie pojawić, gówniaro. – zatrzasnęła za sobą drzwi.

- Tylko spróbuj się jutro nie pojawić, gówniaro. – Zatrzasnęła za sobą drzwi.

     Tutaj natomiast mamy dwa zdania: wypowiedź bohatera oraz to co on zrobił, będzie robił. W tym przypadku piszemy kropkę przed myślnikiem, a po nim słowa zaczynamy z dużej litery i kończymy kropką.

8/10

Ramki 

Błędy:

Autorzy

Także Ty, Którego Imienia Wolno Wymawiać, strzeż się, bo oto twoja godna następczyni. - Chyba chodziło o tego, Którego Imienia Nie Wolno Wymawiać.

Blog

Korzystanie z treści tego bloga bez wiedzy Właścicieli jest zabronione - Raczej kopiowanie, gdyż korzystać można przez czytanie, czego (chyba) nie zabraniacie swoim czytelnikom.

     Pierwsza z ramek, moim zdaniem, powinna nazywać się  „Strona Główna”, czy coś takiego. Jakoś nie za bardzo pasuje tutaj adres bloga, gdyż on nie ma żadnego połączenia z funkcją tej podstrony. W treści „Blog” rozpisałabym się trochę bardziej, powiedziała o czym możemy przeczytać na stronie, czego się spodziewać i pod koniec umieściła informacje, które bardziej mówią nam o przestrzeganiu pewnych zasad. „Rozdziały pisane przez” są zbędne, gdyż sama ramka „Autorzy” zdecydowanie wystarczy.

     Spróbujcie także zmienić położenie poszczególnych ramek względem ich ważności. Na przykład - ramka „Lista Linków” powinna być umieszczona gdzieś pod koniec, zamiast stania przed, o wiele ważniejszą, kolumną „Autorzy”.

5/7

Dodatkowe punkty: 

- za historię, którą naprawdę przyjemnie się czytało

1/3


Suma:63 [dobry;4]

Szczerze mówiąc od początku liczyłam, że jednak wyjdzie tutaj ocena bardzo dobra. Z pewnością macie predyspozycje do dalszego pisania, a i życzę Wam dalszej weny i rozwijania swoich umiejętności. Być może ocena, którą dostaliście, jest dla Was satysfakcjonująca albo i nie, ale przynajmniej nie spoczniecie na laurach i będziecie się dalej doskonalić. :)