[192] ksiezycwpeini

Adres bloga: ksiezycwpeini.blogspot.com

Oceniająca: Nessa

Autor: Weronika Sokołowska

Pierwsze wrażenie

Z rozczytaniem adresu, który jest bez myślników, nie mam problemu. Jednak fakt, że zamiast „pełni” jest „peini” trochę psuje pierwsze wrażenie.

Na belce powtórzenie adresu. Szkoda, że nie ma jakiegoś cytatu, który mógłby zaciekawić potencjalnego czytelnika. Ale Blogger napis na belce nazywa tytułem bloga, a jak ktoś chce mieć taki sam tytuł i adres, to nie będę marudziła.

Szczerze mówiąc blog przy pierwszym spotkaniu nie zaciekawił mnie. Może dlatego, że skojarzył mi się z książką S. Meyer „Księżyc w nowiu”, która nie wywarła na mnie pozytywnego wrażenia? Już się boję, co będzie dalej...

5/10

Wygląd

Ta wszechobecna szarość naprawdę dołuje.  Nawet nieśmiertelny, czerwony napis „Księżyc w pełni” nie pomaga. Zapewne chciałaś wprowadzić na bloga coś w rodzaju tajemnicy, zagadki... Jednak nie wyszło. Nagłówek jest nudny, nie ma w nim tego czegoś, co – przynajmniej mnie – zachęcałoby do przeczytania choć jednej notki.

Tło bloga coś mi nie pasi. Dlaczego? Och, no dlatego, że mamy tam kolejnego wilka (na nagłówku zamieszczono dwa). Kochana, albo wóz albo przewóz. Mogłabyś zrezygnować z wilków w tle i zostawić te na nagłówku, ewentualnie odwrotnie, bo co za dużo, to niezdrowo.

Ciemnoszara czcionka na białym tle jest czytelna, jednak fakt, że w jednym poście jest większa, w drugim mniejsza, psuje wygląd bloga. 

Przejrzystość Twojego bloga – jak dla mnie – pozostawia wiele do życzenia. A więc po pierwsze: zwykłe archiwum. Nawet nie masz pojęcia, jakie niewygodne to jest. Dlatego zrób spis treści – możesz nawet zostawić je na stronie głównej, żeby było wygodniej, i uzupełniać je systematycznie.

Kolejnym minusem przejrzystości jest opis opowiadania na stronie głównej. Dosyć długi opis, muszę dodać. Dlatego nie wygląda korzystnie. Ja radziłabym Ci wpakować go do zakładki.

Nie rozumiem także, po co Ci jest liczba wyświetleń na blogu. Czy czytelnik musi wiedzieć, jaki jest jego numerek? Do tego dochodzą toporne cyfry... Jeśli już koniecznie chcesz mieć ten gadżet, może zmień jego wygląd na prostszy?

Jak dla mnie wygląd bloga psuje też ankieta. Tak naprawdę nie wiem, po co Ci ona. Ale jak chcesz, to miej, ale bez błędu interpunkcyjnego – dlatego usuń przecinek.

Ogólnie rzecz biorąc, nie jest źle, jednak ja wybrałabym jednolite tło, ewentualnie w jakieś jednakowe wzorki, nie same obrazki. Możesz także zamówić czy pobrać szablon z jakiejś szablonarni (np. Zaczarowane Szablony).

 Aby lepiej się czytało, na Twoim miejscu wyjustowałabym także tekst oraz zrobiła spis treści i podstronę „o blogu” czy „o opowiadaniu”.

3/6

Treść

Na Twoim blogu pojawiły się dwadzieścia dwa rozdziały. Ja ocenię siedemnaście, mimo to przeczytałam wszystkie rozdziały, które do tej pory pojawiły się na Twoim blogu.

Rozdział I

Najpierw sen. Nawet ładnie opisany, gdyby nie ten okropny błąd, ale o nim w innym kryterium. Potem przerywasz go dzwonieniem budzika. Niezbyt oryginalny zabieg, muszę przyznać. Szczerze mówiąc myślałam, że bohaterka będzie zastanawiała się, co ten sen może znaczyć, dlaczego śni jej się po raz kolejny, co jest w nim takiego ważnego...? Niestety, jedyne co robi, to budzi się cała spocona i przeciąga się... A nie, przepraszam, myśli nad sensem snu. Ale jest to tylko oznajmione w tekście. Żadnego opisania tych przemyśleń, nic.

Następnie zanudzasz mnie opisem tego, co Ann zjadła na śniadanie i raczysz przedstawieniem Matta, przyjaciela głównej bohaterki: „[...] Z tłumu wyłania się wysoki brunet z roztrzepaną fryzurą. Ma dżinsy, szarą bluzkę i jego ulubioną, niebieską bluzę. Klasyczne, czarne, nieźle zniszczone trampki sprawiają, że chłopak wygląda jak.. Jak zawsze [...]”. I właśnie dlatego Matta wyobrażam sobie jako manekina bez twarzy, ale w dżinsach, szarej bluzce (swoją drogą, myślałam, że chłopaki noszą T-shirty, a nie bluzki, ale możliwe, że się mylę – ta dzisiejsza moda!), niebieskiej bluzie, czarnych trampkach i peruce na głowie.  A ja chciałabym na przykład wiedzieć, jakiego koloru ma oczy, jaki wyraz twarzy, ile ma lat... Żeby chociaż móc go sobie wyobrazić.

Potem Ann i Matt się ścigają do szkoły, bo grozi im spóźnienie na lekcję. Ale po co to opisywałaś – nie wiem.

Rozdział II

Ten rozdział jest – według mnie – udany. Choć pogadanka z „najprzystojniejszym, najfajniejszym i w ogóle” chłopakiem w szkole, potem z przyjaciółką psuje wrażenie. Nie wiem, po co Ci to było, skoro nie ma to żadnego odzwierciedlenia w fabule. To był po prostu taki zapychacz rozdziału. Na Twoje szczęście nie dobiła mnie końcówka (choć Amber już tak, bo takie bohaterki jak ona kojarzą mi się z amerykańskimi filmami klasy C), w której Annabeth ujawnia swoją moc, wysadzając szyby w oknach. Ta scena – nie wiem, dlaczego – przypomniała mi tę z Harry’ego Pottera i Więźnia Azkabanu, w której to główny bohater nadmuchał swoją ciocię.

 À propos mocy. Zdziwiło mnie to, że ani dyrektorka, ani żaden z nauczycieli nie zareagowali od razu, tylko dopiero po lekcjach... Chociaż może są dobrze wychowani i nie chcieli przeszkadzać Ann w nauce?

Rozdział III

 Tutaj rozmowa z dyrektorką... Tak naprawdę o niczym. Przyznała się, że wywaliła te szyby, ale żadnych konsekwencji za to nie poniosła. Dyrektorka nawet słowem nie wspomniała o grzywnie czy kozie...

„ [...] Rozmowa trwała jeszcze długi czas. Zanim się obejrzałam minęło już dwadzieścia minut. Wtedy przypomniałam sobie o Matthew’ie. Pewnie czekał na mnie pod szkołą, ale nawet jeśli nie, to nie miałam ochoty siedzieć kolejne pół godziny w gabinecie.

- Przepraszam, ale ja już powinnam pójść. – podrapałam się po głowie. - Kolega na mnie czeka… A z resztą, pewnie tato zaczyna się denerwować, że jeszcze nie ma mnie w domu [...]”

Te kilka zdań naprawdę mnie rozbawiło, ale też wkurzyło. Ja rozumiem, czas może się dłużyć i tak dalej, ale dwadzieścia minut to aż tak długo chyba nie jest. Jednak najgorszy jest fakt, że bezczelnie mówi, że musi już iść, bo kolega na nią czeka. Prawie że krew mnie zalała. Mogłaby chociaż w tej kozie posiedzieć, serio. Chociażby za to zachowanie. Przecież nie ona tutaj jest dyrektorką. To ona może ją zwolnić do domu. Lub wręcz przeciwnie. Może by się nauczyła szacunku do starszych i wyższych rangą, gdyby ją do kozy wysłać? Bo na razie nie wywarła na mnie dobrego wrażenia swoimi manierami – a raczej ich brakiem. Może się czepiam i przesadzam, może nie oglądam amerykańskich filmów (w ogóle filmów), a tam tak to się odbywa – od dyrektorki wychodzisz, kiedy chcesz...

W drodze powrotnej do domu, przyjaciele przechodzą przez las, w którym spotykają Kogoś. Ten Ktoś grozi rodzinie Matthew i Annabeth. No, no, zapowiada się ciekawie. Następnie udają się do domu Ann.

Rozdział IV

A więc po krótkiej wizycie w domu Ann, ona i Matt idą do domu tego ostatniego, ponieważ Annabeth jest w niebezpieczeństwie. Następuje krótki opis domu, który załamał mnie totalnie – same powtórzenia, a do tego był po łebkach, bo „nie będziesz go dokładnie opisywać”, a raczej bohaterka nie będzie... Ale piszesz opowiadanie i powinny się w nim znaleźć dłuższe opisy, którymi na razie mnie nie uraczyłaś.

Dalej, po zapoznawaniu i ogromnej gościnności ze strony rodziny Rebelle (nie dali nawet biednej Ann usiąść, choć sami się usadzili), przechodzimy do legendy. Została opowiedziana przez ojca Matta w taki sposób, w jaki ja bym to powiedziała – czyli tak, jakby go to nie dotyczyło. Nie wiem, dlaczego mam takie wrażenie, ale myślę, że znowu opisałaś coś po łebkach.

Potem okazuje się, że Ann jest „Czarownicą, wróżą, istotą magiczną” – jak kto woli ich nazywać. Myślałam, że czarownica i wróża odrobinę się różnią od siebie – choćby profesją. Wróża przewiduje przyszłość, a czarownica to ta, która zajmuje się ogólnie pojętymi czarami, a „istoty magiczne” to nazwa wszystkich magicznych stworzeń. Aha, no i okazuje się, że tylko ona może zabić pierworodnego – pierwszego wilkołaka – Aine. 

 Rozdział V

Nie mam pojęcia, co sądzić o tym rozdziale. Na początku próba odnalezienia kogoś, kto pomógłby Ann panować nad swoimi mocami. Lecz potem – znowu – nic ciekawego. Oprócz opisywania jedzenia zrobionego przez Crystal, siostrę Matta: „[...] Co do kanapek były straszliwie słone i było na nich zbyt dużo masła [...]” czy „[...] Jajecznica była całkiem ostra i nieco przypalona [...]”. Nawet nie wiesz, jak mi tym poprawiłaś humor.  

Rozdział VIII

Ten rozdział powalił mnie na kolana. Akcja zaczyna się zagęszczać, nie wiadomo, kto jest kim, kto podłożył tojad nauczycielowi, choć w słoiku miał się znajdować pyłek malwy różowej. Brawo.

Zdziwiło mnie jednak to, że zrobiłaś z Ann taką nieinteligentną i obrażoną na cały świat osobę. Nauczyciel od biologii – znienawidzonego przez nią przedmiotu – zapytał ją o budowę kwiatu. Myślę, że nawet dziecko ogarnęłoby, że jest łodyga, liście, płatki... A ona mówi, że nie wie. Nawet nie próbuje. Jeśli tak samo będzie walczyć z Aine, to cały nasz świat będzie zgubiony...

Rozdział XII

Wszystko wiemy, ale tak naprawdę jeszcze nic. Amber okazuje się wyrocznią i daje wskazówkę Ann, gdzie znajduje się Sztylet Lahleya – jedyna broń, która może zabić pierworodnego. A więc po tych wszystkich wydarzeniach, następuje moment, w którym Daniel dowiaduje się od Ann, że to jej nauczyciel od biologii zabił dziewczynę tego pierwszego. W ogóle nie wiem, po co ona o tym wspominała, po jaką chusteczkę wszystko wypaplała, choć na początku rozdziału zarzekała się, że nie powie... Jakaś taka niezdecydowana. I ona ma uratować świat? Dobra, nieważne. W każdym razie Daniel wścieka się, zamienia w wilkołaka i chce zemścić. Oczywiście Ann wolałaby mu w tym przeszkodzić, więc czaruje i leci do szpitala. Po odnalezieniu właściwej sali, patrzy, a tam jej nauczyciel z wielką raną na piersi... No a Daniel nie chce się przyznać, że to on.

Później przyjeżdża policja, a Ann w najlepsze czaruje sobie przy nich o odlatuje jak gdyby nigdy nic. Nawet nie pomyślała, że mogli ją rozpoznać i będą śledzić w sprawie morderstwa?

Rozdział XIII i XIV

Rebellowie dowiadują się, że Ann jest paplą, obcy, który rezydował w ich domu budzi się, a Katrine go wybrała. Czy to coś takiego, jak Jackob miał do tej małej? Tylko że inaczej nazwane?

W następnym rozdziale dowieduje się, że nie miałam racji. Po prostu wybrała go sobie – czyli na śmierć i życie będą razem. Coś jak ślub? Bo Katherine musiała spytać o zgodę tatę...

Oprócz tego chcą się wybrać po ten sztylet od razu, wiedząc jedynie, że znajduje się we Francji i być w jakimś pomniku z dziewczynką w kapturze. Może oni znają Francję na pamięć i wiedzą dokładnie, gdzie co jest?

Rozdział XV

Przygotowania do „przechrzczenia” Matta z człowieka w wilkołaka i jego ostateczna przemiana. Tu się dopiero dzieje, choć – fakt faktem – dopiero pod koniec, kiedy przyjaciel Ann dokonuje transformacji. Ten rozdział – choć na początku trochę mi się nudziło – uważam za naprawdę dobry.

Na początku Ann zastanawia się, w kim Matt się zakochał – w niej czy Rae – ale zaraz te przemyślenia zostają przerwane i rozpoczyna się dyskusja o „najprzystojniejszym, najfajniejszym i w ogóle” chłopaku ze szkoły, ponieważ Ann go wystawiła... Byłam trochę zażenowana tym faktem, jednak, na Twoje szczęście, później jest już tylko lepiej.

Jednak potem to już zupełnie inna sprawa. Colton wyrusza „w świat” w celu znalezienia sojuszników i przy okazji Daniela, a reszta rodziny przygotowuje się do przemiany Matta: łańcuchy, tojad i tym podobne rzeczy ruszają na spotkanie z chłopakiem.

Sama przemiana i walka Matta jest ładnie opisana, nie mam zastrzeżeń.

Rozdział XVI

Z każdym zdaniem Twoje opowiadanie podoba mi się coraz bardziej. Widać, że już... wyćwiczyłaś się w pisaniu i idzie Ci naprawdę nieźle.

Podoba mi się także to, że w opowiadanie wplotłaś bohaterów podobnych do swoich kuzynek. Violett polubiłam praktycznie od razu.

Oczywiście nie mogę pominąć faktu, że romans Ann z Mattem się rozwija.

Ten post jest (prawie) pełen pozytywnych emocji, podoba mi się.

Rozdział XVII

Jest coraz ciekawiej. Pojawia się Amber i robi zamieszanie mówiąc, że nie mogą wyruszyć teraz do Francji, po sztylet. Oczywiście wilkołaki wierzą w jej zapewnienia.

Potem idą nad jezioro i spotykają złego wilkopodobnego stwora, na co Amber mówi mu, gdzie jest ukryty sztylet, a potem twierdzi, że pomogła w ten sposób plemieniu Rebelle. Jak? Później okazuje się, że gdyby wyruszyli tego samego dnia, Rebellowie przegraliby wojnę.

Rozdział XVIII

Ann mogła zginąć, gdyby nie Amber. Mimo wszystko Matt warczy na dziewczynę, która o mało co nie pozbawiła życia czarodziejki, lecz wszystko wraca do normy.

Rozdział XIX

Czytając ten rozdział musiałam aż odstawić soczek. Był dość krótki, lecz – masz rację – treściwy i zapadający w pamięć. Podczas ćwiczeń Ann aportuje się na parkingu i o mało co nie zostaje potrącona przez samochód, gdyby nie Amber, która uratowała ją, jednak sama może nie przeżyć. Mimo wszystko Ann deportuje się z powrotem do domu Rebellów, bo być może oni będą mogli uratować wróżbitkę, jednak traci wiele siły przez ten czar i jest o krok od śmierci.

Również nie mam zastrzeżeń.

Rozdział XX

Rozdział ten to przemyślenia głównej bohaterki na temat śmierci. Różni ludzie mogą mieć różne zdanie, więc na ten temat nie będę się wypowiadać. Dowiedziałam się tyle, że jednak Ann będzie żyła, więc jest dobrze.

Rozdział XXI

Ann zmartwychwstała – dosłownie – ale dzięki pomocy wilkołaków.

Wilkołaki przestają ufać Amber, dlatego ta chce, żeby Annabeth zaręczyła za nią – nawet własnym życiem. Oznacza to, że gdyby zrobiła coś źle, to Ann będzie za to odpowiadać i może umrzeć. No i co ja mogę powiedzieć? Napięcie i oczekiwanie, co zrobi Annabeth sięga zenitu.

Rozdział XXII

Tutaj niby też taki luźny post, jednak tak naprawdę o niczym. Zajmują się dwumiesięcznym dzieckiem, grają w karty czy kamień, papier  i nożyce. Ale przynajmniej chociaż trochę śmiesznie jest.

Nie wiemy jednak, co postanowiła Ann w związku z Amber.

Ten post jest zarazem pierwszym na stronie głównej i ostatnim, który dotychczas się pojawił. Mogę z całą obiektywnością napisać, że gdyby jakaś osoba weszła tutaj i przeczytała Twój post, zechciałaby przeczytać również pierwszą i drugą część... I tak dalej...

Bohaterowie

Bohaterów mamy pełno i jeszcze ciut-ciut na dokładkę. Nie wiem, jak Ty to wszystko ogarniasz. No właśnie, według mnie, średnio. Jest bohaterka pierwszoplanowa, jej przyjaciele i wianuszek reszty kumpli, oraz wróg – który później jest dobry – i tata. Pojawia się także Aine, ale tylko w opowieściach.

Bohaterów zwyczajnie wyobrazić sobie nie mogę, a to przez to, że opisałaś jedynie Matta – a właściwie jego strój – Rae, z jej słuchawkami i umiejętnością porozumiewania się językiem francuskim... Natomiast rodzinę Matthew opisałaś w sposób dość nijaki: napisałaś, jaki mają kolor włosów, oczu, ewentualnie ust – jak w przypadku Katherine – i tyle...

 Według mnie bohaterowie powinni być tacy, jakby naprawdę istnieli. Powinni mieć i wady i zalety, a przede wszystkim uczucia. Musisz przekonać swoich „aktorów”, że istnieją naprawdę, „pogadać” z nimi w swojej głowie. Zadawać pytania jak w „prawda czy wyzwanie”, może to pomoże określić Ci, jaki mają charakter? Bo mam wrażenie, że na razie są tylko na papierze. Z żadnym z nich nie potrafiłam się zaprzyjaźnić, a co dopiero utożsamić.

Miejsce i czas akcji

Domyślam się, że rzecz dzieje się we współczesności (zgaduję po słuchawkach „z poduszeczkami” Rae). Co do miejsca akcji, nie ma o nim mowy aż do szóstego rozdziału. Miejscowość, w której rozgrywa się akcja to Deanvill. Oprócz tego wiemy, że jest tam sporo lasów i kniei.

Wątki

Są dwa: jeden, główny, skupiający się na Ann i walce z Aine, drugi, chyba obowiązkowy, miłość Annabeth do Matta.

Opisy

Opisy przyrody pojawiały się dosyć często, nie były długie, jednak myślę, że tyle wystarczy. Opisów pomieszczeń nie było, chyba że nieszczęsne: "[...] Po prawej stronie była kuchnia, a na lewo chyba salon z kominkiem. Za schodami była klapa, która prowadziła, za pewnie, do piwnicy. Zabezpieczona była żelazną kłódką. W przedpokoju ściany były śnieżnobiałe, w kuchni były kremowe z kwiatowym wzorem. W salonie zaś były ciemne, drewniane panele [...]". Widać, że jest to napisane niedbale i – przede wszystkim – nie czytałaś tego, co napisałaś.

Z opisami przeżyć także się nie spotkałam. Szkoda. Myślę, że powiedziałyby mi choć trochę o charakterze Ann.

Opisy bohaterów także były dość kiepskie. Tak przedstawiłaś całą rodzinę Matta: „[...] Dziewiętnastoletni chłopak o ciemnych, krótkich włosach, a obok niego niemalże identyczna dziewczyna. Różniła ich jedynie fryzura, bo dziewczyna miała długie, proste, ciemne włosy z przedziałkiem na środku, a na jej nosie były okrągłe okulary. Na drugiej kanapie usiadła rudowłosa, a także Matt. Starszy mężczyzna o siwych, długich włosach był na jednym z dwóch foteli [...]”. Miałam nadzieję, że później dodasz coś jeszcze. Wprowadziłaś tragiczną postać Daniela, jednak jakoś nie mogłam się zdobyć na współczucie mu. Może dlatego, że Ann, która jest narratorką opowiadania, też to w sumie trochę... Olała? Nie przemyślała, jak ona by się czuła, gdyby ją to spotkało...

Styl i słownictwo

Zasób słownictwa masz na dość niskim poziomie, czego skutkiem są liczne powtórzenia, o których będzie mowa później. Choć myślę, że udałoby Ci się je spokojnie wyeliminować, gdybyś czytała to, co napisałaś.

Styl Twojego pisania jest dobry, dostosowany do odbiorców, którymi zapewne jest większość nastolatek, ewentualnie nastolatków. Nie używasz zbyt kwiecistych, rozbudowanych zdań, co jest oczywiście dobre dla czytelników, do których kierujesz swoje opowiadanie. Niestety, jasność Twojego stylu zakłócają błędy wszelakiej maści, co, niestety, nie wychodzi Ci na dobre.

Fabuła

Muszę Cię za nią pochwalić. Akcja toczy się dość wartko, mimo że te kilka pierwszych rozdziałów nie wywarło na mnie dobrego wrażenia. Według mnie powinnaś zrezygnować z tego, co nie wnosi nic do fabuły, nie zapychać niepotrzebnie rozdziału jakimiś flirtami czy tym podobnymi rzeczami.

Oryginalność

Tu dostaniesz ode mnie „maks” punktów. Wymyśliłaś wszystko sama: historię i legendę wilkołaków, co się z nimi dzieje podczas pełni, jak wyglądają (i nie są to nienaturalnej wielkości wilki) przemianę, fabułę... Naprawdę jestem pod wrażeniem.

Dialogi

Cóż, dialogi, oprócz tego, że są błędnie zapisane, wychodzą Ci nawet dobrze. Mówię oczywiście o tych wnoszących coś do fabuły, a nie jakieś flirciki czy żarciki z kumplami.

Myślę, że sama historia i fabuła przyciągnęłaby potencjalnego czytelnika, mimo że bohaterowie są jak z papieru. Popracuj nad nimi, a będzie super. Odjęłam piętnaście punktów – za bohaterów, dialogi, które były takie „pół na pół” i opisy. Masz trzydzieści punktów za fabułę i oryginalność. Nie spartacz tego.

30/45

Błędy

Rozdział I

„[...] Biegniesz boso, po lesie w nocy, odgarniając gałęzie. [...]” – przesuń przecinek sprzed „boso” tak, żeby był po „nocy”.

„[...] stup [...]” - stóp. Bo stopa. „O” wymienia się na „ó”.

„[...] Wtedy ulitują się i zanurzą srebrne ostrze w twoim ciele, a wtedy doznasz ukojenia [...]” – powtórzenie.

„[...]Myślę nad sensem snu, który już przecież śni mi się nie raz [...]” – śnił.

„[...] Po chwili przecieram oczy i wstaję, rozciągając się [...]” – zaginiony przecinek.

„[...] Zaprzeczająco kiwnęłam głową [...]” – „potrząsnęłam głową”.

„[...] - Jeszcze jesz? Ech.. – staną i dodał. – mogłaś powiedzieć, że chcesz zjeść, poczekałbym. – Machną ręką w stronę domu [...]” – źle zapisany dialog (może TEN POST Ci pomoże); dwie kropki w wielokropku; stanął; zamiast kropki dwukropek; wielka litera na początku zdania; ten myślnik jest niepotrzebny – „machnął” mogłaś zapisać od akapitu; właśnie, ”machnął”, nie „machną”.

„[...] sśmiechnęłam się [...]” – uśmiechnęłam.

„[...] Podbiegł i wyrównał krok [...]” – brak kropki na końcu zdania.

„[...] Myślę, że kolejny ukarze się [...]” – ukaże. „Ukarze” bo „ukazać”, czyli „nałożyć na kogoś karę”, jak podaje SJP. Natomiast „ukaże” bo „ukazać” pokazać, zaprezentować, ale chodzi o rozdział, więc „zostanie opublikowany”. 

„[...]Tak więc komentujcie, chwalcie, ale, i jak będzie potrzeba, to >>hejtujcie<< [...]” – przed „ale” stawiamy przecinek; po nim też, ponieważ „jak będzie potrzeba” to wtrącenie, dlatego trzeba je opatulić przecinkami z obydwu stron; niepotrzebne to „i”.

Rozdział II

„[...] Odruchowo odwróciłam się, ale nie było tam nikogo nadzwyczajnego, poza David’em. Wysoki, niebieskooki blondyn. [...]” – Davidem. Zasady dodawania lub usuwania apostrofów, z których korzystam, znajdują się TUTAJ; tę kropkę możesz zamienić na przecinek; „kim był?” – wysokim, niebieskookim blondynem.

„[...] Wpatrzona w niego przez kilka sekund i zastanawiająca się, czy to on tak się śmiał, nagle uśmiechną się [...]” – ja napisałabym to następująco: „Patrzyłam na niego przez kilka sekund, zastanawiając się, czy to on tak się śmiał. Uśmiechnął się do mnie i powiedział [...]”; uśmiechnął.

„[...]Chłopak z tak zwanych. „wyższych sfer” [...]” – a co tu robi ta kropka?

„[...]– A Ty? [...]” – opowiadanie to nie list, nie trzeba pisać zaimków osobowych z wielkiej litery. Jest to nawet uznawane za błąd.

„[...]miał cos dodać [...]” – coś.

„[...]podbiegł do niego i szepną coś do ucha. Wtedy wzdrygną się  [...]” – szepnął; wzdrygnął.

„[...] odchodząc, krzyknął [...]” – zaginiony przecinek.

„[...] Kiwnęłam, a po chwili schował się w tłumie ludzi [...]” – według mnie lepiej brzmiałoby: „Kiwnęłam głową, lecz po chwili straciłam go z oczu w tłumie uczniów”.

„[...] Gdy odwróciłam się zauważyłam ciemnooką brunetkę, która jak zawsze ma upięte włosy w koński ogon [...]” – misz masz czasów.

„[...] Nagle zrzuciła z ramiona plecak [...]” – ramienia; brak kropki na końcu zdania.

„[...] Potem wykonała kilka zręcznych ruchów kciukiem, a potem zaczęła bujać się w rytm [...]” – powtórzenie.

„[...] Dobry stary kawałek Nirvan’y - Smells Like Teen Sprint […]” – Nirvany; Spirit.

„[...]Taka wieśniaka [...]” – wieśniara.

Rozdział III

„[...] Gdy lekcje zakończyły się, poszłam do szafki [...]” – zagubiony przecinek. Dlaczego? Ja kojarzę sobie to tak: gdy coś się kończy, a coś się zaczyna, te dwie czynności muszą być rozdzielone przecinkiem.

„[...] Ona chcę [...]” – chce.

„[...] Ja.. Ja nie wiem [...]” – w wielokropku występują trzy kropki, nie dwie.

„[...] Mathew’a [...]” – Matthew; to imię nie odmienia się.

„[...] Matt westchną i machną [...]” – westchnął; machnął.

Rozdział IV

„[...] Szliśmy szybkim chodem [...]” – krokiem.

„[...] machną [...]” – machnął.

„[...] Idąc wzdłuż ulicy, dotarliśmy do jednorodzinnego domu, numer 13 [...]” – brakujący przecinek; ten drugi jest jednak całkowicie zbędny.

„[...] odsuną [...]” – odsunął.

„[...] – Cześć, tato.

- Cześć, Ann [...]” – brakujące przecinki.

"[...] poszedł do kuchni, gdzie staną [...]" - stanął.

"[...] Gdy mężczyzna wszedł do kuchni, podniósł wzrok i zapytał [...]" - brakujący przecinek.

„[...] Dobra myśl, Matt. Przenocujesz, a rano wrócisz do domu, Rachel [...]” – brakujące przecinki.

„[...] Co ważniejsze, nigdy nie wspominał o swojej rodzinie. Nawet na wywiadówkach nie zjawiał się nikt z jego rodziny [...]” – brakujący przecinek; powtórzenie.

"[...] Ta część lasu nie była tak przyjazna, jak ta jakieś sto metrów wcześniej [...]" - niepotrzebne to "ta".

„[...] 25-letnia [...]”- dwudziestopięcioletnia. Liczby w opowiadaniach zapisuje się słownie.

„[...] pomiędzy nią, a Matthew’em [...]” – niepotrzebny przecinek; jak już wiesz, to imię się nie odmienia.

"[...] Po prawej stronie była kuchnia, a na lewo chyba salon z kominkiem. Za schodami była klapa, która prowadziła, za pewnie, do piwnicy. Zabezpieczona była żelazną kłódką. W przedpokoju ściany były śnieżnobiałe, w kuchni były kremowe z kwiatowym wzorem. W salonie zaś były ciemne, drewniane panele.  [...]" – powtórzenie; zapewne.

„[...]niemalże identyczna dziewczyna. Różniła ich jedynie fryzura, bo dziewczyna [...]” – powtórzenie.

"[...] Czułam się nieco skrępowania [...]" - skrępowana.

„[...] Matthew'a, Colton’a, Crystal, Katherine i Daniel'a […]” – Matthew; Coltona; Daniela.

 „[...] Pewnego dnia postanowił, zrodzić potwora [...]” – niepotrzebny przecinek.

„[...] gdy chłopak zdenerwował się na czarownika, zamienił się w potwora [...]” – zagubiony przecinek.

„[...] Był wyższy, zgarbiony. Jego uszy były spiczaste, twarz lekko owłosiona, oczy były węższe i błyszczał się na brązowozłoty kolor [...]” – powtórzenia.

„[...] Lihley pobiegł więc do królestwa, gdzie błagał o pomoc [...]” – zagubiony przecinek.

„[...] Ludzie nie wierzyli mu, ale gdy zobaczyli bestię i przerazili się [...]” – zamiast „i” powinien być przecinek.

"[...] Pastrzeż, który ich pilnował, także zginą [...]" - pasterz; brakujący przecinek; zginął.

„[...] Gdy ludzie dowiedzieli się o tragedii, postanowili zabić bestię [...]” – brakujący przecinek.

"[...]  Już mieli urodzić go nożem, gdy trzej ludzie [...]" - ugodzić; zagubiony przecinek.

„[...] gdy trzej ludzie, którzy byli ugryzieni, zaczęli krzyczeć [...]” – brakujący przecinek.

„[...] zamienili się w wilkołaki. Pomogły uwolnić złapanego wilkołaka [...]” – powtórzenia.

"[...] Na te imię [...]" - to.

„[...] Lihle’y [...]” – Lihley.

„[...] Do tego Diver’si mają sojusz z Choisi’ami [...]” – Diversi; Choisiami; zasady stawiania apostrofów znajdziesz TU i TU.

„[...] - Czyli… To wy jesteście „buntownikami”, z rodu Eliss’y.

– Wszystko łączyło się w całość [...]” – to powinno być w jednej linijce.

Rozdział V

„[...] W ciągu ostatniej doby moje życie odwróciło się do góry nogami. Mój najlepszy przyjaciel [...] Szuka mnie jakiś tysiącletni psychopata, który próbuje mnie zabić, bo mój praprzodek [...]” – powtórzenia.

„[…] Świetnie Ann, co jeszcze o tobie nie wiem [...]” – czego.

„[...] Zapytałam, siedząc na łóżku [...]” – zagubiony przecinek.

„[...] Po dwóch godzinach jazdy będziesz wiedzieć o nim wszystko. Od deski do deski, uwierz [...]”- od deski do deski można przeczytać książkę, a nie poznać kogoś.

„[...] Uśmiechną się. Następnie zamkną drzwi [...]” – uśmiechnął; zamknął.

„[...] mógł byś [...]” – mógłbyś.

„[...] Westchną [...]” – westchnął.

„[...] Miałam zamiar z grzeczności odpowiedzieć „Nie, dziękuję”, ale mój brzuch nagle zaburczał tak głośno, że nie miała wyjścia [...]” – powtórzenie; miałam.

„[...] Colton’ie [...]” – Coltonie.

„[...] był małym dzieckiem z klasy 3 podstawówki [...]” – liczby zapisujemy słownie.

„[...]złapałam się za kanapki [...]” – „złapałam za kanapkę”.

„[...] ale głód dawał nie za wygraną [...]” – nie dawał.

„[...] Co do kanapek, były straszliwie słone i było na nich zbyt dużo masła [...]” – zagubiony przecinek; powtórzenie.

„[...] Kanapki zjadłam w ciągu jakichś pięciu minut, pomimo, że było ich [...]” – a tu wyjątek. Między „mimo że”, „pomimo że” nie stawiamy przecinka.

„[...] Zauważyłam tam garaż, z którego [...]” – brakujący przecinek.

„[...] Gdy weszłam do środka, poczułam zimny [...]” – brakujący przecinek.

„[...] Robił to tak szybo [...]” – szybko.

„[...] Nagle staną, trzymając w jednej dłoni zieloną szmatkę, w drogiej płyn do mycia okien [...]” – stanął; zagubiony przecinek; drugiej.

„[...] Colton prysną [...] podszedł do szafki i wyciągną [...] Podciągną rękaw za łokieć i wyciągną rękę.” – prysnął; wyciągnął; podciągnął; powtórzenie.

„[...]wilczą cześć [...]’ – część.

„[...] Kiwną [...]” – kiwnął.

„[...] pokazując kciukiem w stronę wyjścia, powiedział [...]” – brakujący przecinek.

„[...] przyjrzałam się jego skrzydłowi [...]” – Celownik (komu? czemu?) – skrzydłu.

„[...] zatrzasną [...]” – zatrzasnął.

Ufff...

Myślę, ze wypisywanie większej ilości błędów jest już bez sensu, bo zdążyłam już jako tako ogarnąć, co sprawia Ci największą trudność. A są to przede wszystkim słowa rodzaju „minął”, „uśmiechnął” – z uporem maniaka piszesz je bez „ł”. Kolejny Twój słaby punkt to odmiana angielskich imion i nazwisk, a także pisanie dialogów – żadna wypowiedź nie została poprawnie zapisana. Mam nadzieję, ze zapoznasz się z materiałami, do których linki masz powyżej. Ponadto pojawiło się trochę powtórzeń. Literówek jest dość mało, jednak czytanie tego, co napisałaś, pozwoli Ci je wyeliminować.

Zapewne sama widzisz, ile błędów robisz, dlatego dałam tylko dwa punkty.

2/10

Ramki

Strona główna – wiadomo.

Bohaterowie – spis bohaterów.

"[...] jest jedynaczką. Jest wysoką [...]" – powtórzenie.

"[...] Ma 16 lat. Ma ojca [...]. Jest koleżanką Ann. Jest to ciemnooka brunetka, która niemalże zawsze ma upięte włosy [...]" – powtórzenia.

"[...] co podkreśla jej wybuchowy, odważy [...]" – odważny.

"[...] Ma długie, proste, ciemno brązowe włosy z przedziałkiem na środku. Tak jak Matt i Colton ma okrągłe, wielkie, ciemnoniebieskie oczy. Jej usta mają wiśniowy odcień [...]" –ciemnobrązowe; powtórzenie.

"[...] To z pewnością dusza towarzyska [...]" – towarzystwa.

"[...] Jego oczy są niebiesko-brązowe, a usta są pełne [...]" – bez tego drugiego "są" też byłoby ok. Zamiast niego możesz wstawić myślnik.

"[...] Ma 42 lata. Krótkie włosy mają szarą barwę [...]" – powtórzenie. Ja zapisałabym to tak: "42-letni ojciec Annabeth. Ma siwe włosy [...]".

"[...] ma powodzenie u dziewczyn. Ma niebieskie oczy [...]" – powtórzenie.

"[...] Często dochodzi do zgrzytów pomiędzy nią, a Ann [...]" – niepotrzebny przecinek.

W tej zakładce większość błędów, jakie popełniłaś, to powtórzenia. Przeczytaj kilka razy to, co napisałaś o bohaterach, a pozwoli Ci je wyeliminować.

Nie wiem także, dlaczego zamieściłaś lata zarówno człowiecze, jak i "wilkołacze". Jeśli byłoby to potrzebne do fabuły - zrozumiałabym. Ale tak nie jest, mimo że wspominają o nich, jest to zupełnie bez znaczenia.

O autorce – przybliżasz nam swoją postać.

Spam – wiadomo. Reklamy blogów, pytania do Ciebie itede. Przydatne.

Psychotest – no, z tym to ja się jeszcze na żadnym blogu nie spotkałam. Nie wiem, czy ten jest on potrzebny blogowi... Jednak kiedy się człowiek nudzi, to można wejść i zrobić.

Jak już mówiłam, brakuje spisu treści i tylko tego, ewentualnie opisu bloga.

4/7

Dodatkowe punkty

 Nie mogę się oprzeć i nie dać dodatkowych za te kanapki i jajecznicę. I to naprawdę nie jest złośliwe z mojej strony. Uwielbiam te fragmenty... Co ja się będę zastanawiać, dam Ci trzy punkty. Tylko nie zwariuj ze szczęścia...

3/3

Zdobyłaś 47 punktów, co daje Ci ocenę... Dostateczną. Ja postawiłabym Ci czwórkę, jednak punktacja rzeczą świętą...  

Podsumowując: fabuła i pomysł są świetne. Musisz natomiast pomyśleć o bohaterach i... tak, o opisach, szczególnie pomieszczeń i osób, a przede wszystkim poprawić te okropne błędy.

Moja rada? Taka, jaką powtarzam od początku: czytaj książki (nie inne blogi, nie gazetki) oraz pisz, pisz i pisz! Zapoznaj się z zasadami interpunkcji, a w razie problemów – poproś mamę, tatę czy siostrę lub brata o pomoc. Dobrym wyjściem jest też beta, jednak nikt nie gwarantuje Ci, że trafisz na taką z prawdziwego zdarzenia. Ostatni miesiąc wakacji radzę Ci wykorzystać do poprawy starszych postów w oparciu o materiały, które zamieściłam.

Ja natomiast czekam na kolejny rozdział Twojego opowiadania. Chyba mnie przekonałaś do wilkołaków...