[083] hp-i-zatajone-dziedzictwo-yaoi

Adres: hp-i-zatajone-dziedzictwo-yaoi

Oceniająca: Chemical Rainbow 
Autor: Caathy,x1


***

Pierwsze wrażenie:

Adres bloga – konkrety, a więc od razu wiem, czego powinnam się spodziewać. Harry Potter i Zatajone Dziedzictwo, w dodatku z wątkiem miłości męsko-męskiej? Nie wiedzieć czemu, mam słabość do yaoi, więc pomysł bardzo przypadł mi do gustu. Spodziewam się dobrego opowiadania. Cóż... mam nadzieję, że się nie zawiodę.

Oczywiście, nie byłabym sobą, gdybym nie odjęła choćby jednego punktu – napis na belce. Tak, wiem, potraktowałaś belkę jako miejsce na umieszczenie tytułu, ale, uwierz mi, miło byłoby przeczytać jakieś motto, motyw przewodni opowiadania, choćby zdanie zaczerpnięte z oryginalnego „Harry’ego...”.

Przyglądam się dokładniej. Szablon sprawia wrażenie ponurego, ale to pewnie jest celowy zabieg, bo i samo opowiadanie nie będzie miało charakteru komediowego. Jak na sam początek, jestem zaciekawiona, co z tego wyniknie. 
(9/10) 

Wygląd:

   Tak jak wcześniej wspomniałam, szablon wydaje mi się ponury, przede wszystkim za sprawą ciemnych barw. Jednak, kiedy przyjrzeć mu się uważniej, zachwyca – to mroczne, zielonkawe światło na nagłówku nadaje swoistą aurę Twojemu blogowi – klimat tajemniczości. Tło pod postami to już nieco inny odcień zieleni, który, chociaż niewiele się różni, jakoś mi tutaj nie pasuje. Nie jest to jednak bardzo drażniące, do wybaczenia.

Wizerunki bohaterów nawiązują stylistycznie do nagłówka, za to masz u mnie plusa.

A teraz poruszmy temat czcionek. Nie za duże, nie za małe, jak dla mnie w sam raz. Tekst jest czytelny, nic mi się nie zlewa. Jest jednak pewien defekt: chodzi mi tutaj o ramki boczne, głównie opisy głównych bohaterów – kolor czcionki jest zbyt ciemny i na czarnym tle trudny do odczytania. Może warto go nieco rozjaśnić?

Ciekawym akcentem jest dla mnie kolor mięty (o ile mnie oczy nie mylą), którym odznaczają się, między innymi, tytuły postów. Myślę, że gdybyś zmieniła tą ciemną czcionkę na identyczny kolor, otrzymałabyś ładny efekt i, oprócz wyglądu, poprawiłabyś przejrzystość bloga. 

(13/15) 

Treść:

Spodobał mi się pomysł przestawienia Dumbledore’a jako złego i podłego człowieka.

Chociaż sama nawet nie wiem, czy określenie „człowiek” pasuje do czarodzieja. Mniejsza z tym – po prostu zły Albus to świetne posunięcie. Co do fałszywego Rona i równie nieszczerej Hermiony mam, a raczej miałam mieszane uczucia, może dlatego, że w książce Dumbledore zawsze był taką tajemniczą postacią i jemu pasowałaby maska złoczyńcy, natomiast R i H kojarzyli mi się z przyjaciółmi, którzy nigdy nie zawodzą. Jednak po przeczytaniu całego opowiadania wizja Weasley’a i Granger jako psuedoprzyjaciół wydała mi się nader ciekawa.

Masz dobry styl, Twoje opowiadanie czyta się przyjemnie. Dawkujesz je bardzo dobrze – nie za dużo, nie za mało, ale tak, żeby nikomu się nie znudziło. Często łapię się na tym, że czytając jakiegoś tasiemca co chwilę spoglądam na pasek przewijania, żeby sprawdzić, ile mi jeszcze pozostało. U Ciebie nie było takiej sytuacji, za co u mnie masz mocnego plusa.

Masz wystarczający zasób słownictwa, jednak zawsze warto go jeszcze poszerzyć, by uatrakcyjnić opowiadanie. Wszystko ładnie opisujesz, ale czasem przydałoby się trochę porównań, żeby można było sobie lepiej wyobrazić daną sytuację, otoczenie. Może trochę więcej opisów uczuć bohaterów, odrobinę przyrody? To na pewno by nie zaszkodziło.

Czasami pojawiały się u Ciebie dialogi, które doprowadzały mnie do szału: bohaterowie witali się, a później była tylko cisza. Skoro już się odzywają, mogliby zamienić kilka zdań, oprócz „dzień dobry” i „cześć”.

Wypadałoby jeszcze wspomnieć tutaj co nieco o zbliżeniu pomiędzy facetem a facetem, bo ten wątek przecież pojawia się w opowiadaniu. Otóż zdecydowana większość akcji przebiega  tym samym, utartym scenariuszem (proszę mi wybaczyć słownictwo): pocałunki, obciąganie, palec w odbycie i do dzieła! A gdzie odrobina kreatywności? Gdzie coś nowego, ja się pytam? To po jakimś czasie zaczyna nudzić, bo chociaż sama sceneria się zmienia (raz przy świecach, raz na kanapie...) same, że się tak wyrażę, czynności pozostają bez zmian. Każdą scenę opisujesz prawie identycznie, motywy „drażnienia narządu smaku” „zaciskających się ścianek”, „prostaty” i „nawilżonego palca (lub czegoś innego)” pojawiają się niemal za każdym razem!  

A teraz, tak w skrócie, mój odbiór poszczególnych odcinków.

Rozdział 1

Akcja rozwija się dosyć szybko, bo już w pierwszym rozdziale Harry dowiaduje się o tym, że jego rodzice żyją w Mrocznym Mieście i są wampirami. Zastanawiam się, czy aby nie za szybko potoczyła się akcja w tym odcinku?

Rozdział 2

Znów odnoszę wrażenie, że pośpieszyłaś się troszkę z określeniem orientacji pana Pottera. Do tego scena seksu z facetem, którego zna zaledwie od wczoraj... I, ogólnie rzecz biorąc, zaczynam mieć wrażenie, że w Magicznym Wymiarze jest więcej gejów niż przewiduje norma.

Rozdział 3

Żałuję, że proces przemiany nie został dokładniej opisany, bo to przecież kluczowy moment w życiu Harry’ego. A takim ważnym wydarzeniom powinno się poświęcać więcej niż kilka(naście) zdań. W tym rozdziale Harry poznaje rodzinę i dowiaduje się o siostrze.

Rozdział 4

Nie wątpiłam, że którakolwiek z osób będących na przyjęciu jest całkowicie normalna, w końcu to czarodzieje. A jednak... okazuje się, że nie tylko to ich wyróżnia. Remus-wilkołak, to akurat oczywiste, tak samo wampiry, ale oprócz tego pojawiają się elfy (zwyczajne i mroczne i półmroczne; znów nie wiem, czy określenie „zwyczajne” pasuje do elfów), dhampiry, nekromanci... Dużo tego, nie wiem, czy wszystkich spamiętam.

Rozdział 5

Harry poświęca się dla swojego ojca chrzestnego. Scena w labiryncie bardzo przypomina mi trzecie zadanie turnieju trójmagicznego, które bardzo lubiłam, więc nie mam przeciwko lekkiemu „zgapieniu” tego fragmentu. Syriusz ocalony! Ta wiadomość bardzo mnie ucieszyła.

Z każdym kolejnym odcinkiem przekonujesz mnie, że warto czytać Twoje opowiadanie.

Rozdział 6

Potwierdziło się moje przypuszczenie, że Harry i Alex będą przynależeć do czarnej drużyny – gdzieś się w końcu musieli poznać. Zaczynam im współczuć, bo w ciągu dnia prawie nie mają wolnego czasu.

Rozdział 7

Zaczyna się monotonne życie w szkolnych realiach. Współczuję im tych 50 kółek, wstawania o 5.00 nad ranem i tego, że przez kilka godzin częstowano ich cruciatusem.

Rozdział 8

Morderczych lekcji ciąg dalszy. Mam cichą nadzieję, że przez następne kilkanaście rozdziałów nie będziesz opisywać tylko ich lekcji, bo to zanudzi mnie na śmierć. Miłym urozmaiceniem jest scena sam na sam Harry’ego i Nicka. Zaklęcie żądlące kompletnie mnie rozbroiło.

Rozdział 9

To chyba najmniej udany rozdział całego opowiadania. Interpunkcja w niektórych miejscach leży.

Minęły trzy lata! Chłopcy zaczęli oblewać zdane egzaminy na tyle intensywnie, że następnego dnia wszyscy byli bardzo skacowani. Co zastał w swoim pokoju, ba!, w swoim łóżku, Alexander? Rozmowa o porannych erekcjach była, na swój sposób, dziwna. Na dokładkę Nick pokłócił się z Potterem.

Znów zaczynam mieć wrażenie, że czas przyspieszył, pędzisz i pędzisz, jakbyś chciała jak najszybciej zakończyć etap nauki, nie pochylasz się nawet dokładniej nad uczuciami bohaterów. Greyson Zack Green przysięgał dwa razy, jeśli tego nie zauważyłaś.

Rozdział 10

Przejściowe problemy z weną, które ujawniły się w poprzednim rozdziale, najwyraźniej już Cię opuściły.

A więc Harry’emu Alex nie jest do końca obojętny. Bardzo dobrze, że tej nocy nic się jeszcze między nimi nie wydarzyło, to byłoby aż nadto przewidywalne.

Harry + Draco = Zgoda? Przyznam, że byłam tym lekko zaskoczona.

Już prawie zapomniałam o Hogwarcie, a tu nagle okazuje się, że Harry wkrótce tam powróci. Cóż... na razie do końca wakacji ma pozostać z Alexem w domku. Ponoć Harry ma odpowiadać na listy Dumbledore’a nie zdradzając, gdzie obecnie przebywa. Tylko skąd Albus może wiedzieć, gdzie ma wysłać sowę z listem dla Pottera? Ciekawe...

Rozdział 11

Już sobie wyobrażam Alexa i Harry’ego duszących się papierosowym dymem. Ha! A nie mówiłam? Papierosy to paskudztwo, a ciekawość to pierwszy stopień do piekła. Chyba się już przekonali, że nie warto było nawet próbować.

Co tam się pod tym prysznicem nie działo... W następstwie tych wydarzeń w dalszej części rozdziału na każdym kroku spotykamy się z tekstem typu: „zależy mi na tobie”. To miło, ale nie warto przesadzać z deklaracjami, bo później ewentualne rozstanie (a nie wykluczam, że takowe będzie miało miejsce) bardziej boli. Nie jestem za przesadnym okazywaniem uczuć.

Lubię zakupy na Pokątnej, szkoda, że było ich tak mało.

Ostatni dzień wakacji i scena ich pierwszego razu. Potter jakiś romantyczny się zrobił...

Szczerze powiedziawszy sądziłam, że do szkoły w ostatniej chwili zapisze się nie kto inny, jak pan Davis... a tutaj niespodzianka!

Rozdział 12

Płacząca McGonagall? Ta wizja, szczerze powiedziawszy, wywołała uśmiech na mojej twarzy. Naprawdę, chciałabym to zobaczyć.

Rudzielec i Panna Perfekt bardzo stracili w moich oczach, chociaż w książce bardzo lubiłam ich postaci.

Czekałam na ten żart już od końca poprzedniego rozdziału i nie zawiodłam się. Pękałam ze śmiechu.

Twój styl się zmienił, piszesz coraz lepiej.

Rozdział 13

  Rola Kapitana to dla Harry’ego nie lada wyróżnienie!

Spodobało mi się również to, że nie bazujesz tylko i wyłącznie na zaklęciach pojawiających się w serii książek - idziesz kilka kroków dalej i wymyślasz własne!

Powiedziałaś, że ten rozdział jest kiepski. Faktycznie, bywały lepsze, ale ten jest naprawdę dobry i nie widzę powodu, dla którego miałabyś być niezadowolona.

Rozdział 14

A jednak stało się to, co przewidywałam. I nie, nie chodzi mi o napad furii w obecności Trzmiela, lecz o pana Davisa, który postanowił przenieść się do Hogwartu!

Harry przywiązał Alexa do łóżka – miłe urozmaicenie, jednak ostatecznie skończyło się jak zawsze.

Rozdział 15

A ci, jakżeby inaczej, znowu nabijają się z „biednej” i „Bogu ducha winnej” Hermiony.

Jej strój równie dobrze mogłaś opisać, bez konieczności dodania linku do zdjęcia clowna.

Mecz Quidditcha... ten moment bardzo lubię!

Pocałunek na oczach sporej grupy uczniów...? Spodobało mi się jeszcze bardziej.

Twój styl stale ewoluuje, z każdym rozdziałem wciąga i wciąga mnie coraz bardziej.

Rozdział 16

Atak popleczników Voldemorta na mugolską wioskę wplotłaś w najmniej oczekiwanym momencie, przerywając sielankę. Za to brawo, ponieważ wprost przepadam za zwrotami akcji w najmniej spodziewanych chwilach.

Harry zabił śmierciożercę i uratował maleńkie dziecko. Bohater! Pięknie, ale... pomimo liczebnej przewagi poddanych Sami Wiecie Kogo, dobrzy wygrali bardzo szybko. jak na mój gust za szybko.

Rodzice i Syriusz dowiadują się o związku Harry’ego i Davisa. Radości i sielanki ciąg dalszy?

Alex przejmuje inicjatywę pod prysznicem! Coś nowego!

Rozdział 17

Jak widać dopiero po powrocie do Hogwartu Harry w pełni zrozumiał, co zrobił – zabił! I chociaż była to zła istota – śmierciożerca – to jednak istota żywa... Wyrzuty sumienia nie omijają nawet wielkich ludzi.

W Twoim opowiadaniu faceci mażą się jak baby. Chociaż nie powiem, w tej chwili może to i nawet naturalne. Ja na przykładzie swojego taty wiem, że w zachowałby pokerową twarz bez względu na wszystko i chyba dlatego uważam, że ci tutaj są nad wyraz wrażliwi.

Harry bardzo wydoroślał. Jeszcze w pierwszym odcinku był tylko kapryśnym nastolatkiem, tutaj już robi się z niego odpowiedzialny facet, który chce wziąć odpowiedzialność za maleńkie dziecko. Zostać ojcem. Jestem pełna podziwu dla jego postawy. Czysty Potter.

Rozdział 18

Kolejny kawał bandy Potter i Spółka. Ciekawe, co oni znów wymyślili...?

McGonagall, ćwieki, glany i postrzępione dżinsy? Hermiona w wyzywającej bieliźnie? Albus robiący skarpetki na drutach? Ze śmiechu prawie spadłam z krzesła.

Co jak co, ale talent do wymyślania genialnych żartów masz, Cathy, Huncwocie Ty!

Rozdział 19

Josh adoptowany!

Rodzinny spacer i Serpens, rezolutny trzylatek, który sprowokował wyznanie miłości. Z każdą chwilą lubię ten rozdział coraz bardziej!

Ja też chciałabym, ot tak, machnięciem ręki zawiązywać sznurówki.. Czemu, ach, czemu, nie mogę mieszkać w Hogwarcie?

Jakiż ten Alexander zrobił się zadziorny! Akcja w Trzech Miotłach jest na to wystarczającym dowodem.

I wszystko byłoby wprost idealne, gdyby nie... ŚMIERCIOŻERCY!

Rozdział 20

Walka na śmierć i życie z sługami Voldemorta... Czyżby tym razem miała się zakończyć nieszczęśliwie dla Harry’ego? Zatruty sztylet nie wróży niczego dobrego.

Rozdział 21

Śpiączka.

Rozdział 22

Udało się, udało! Harry znów zawitał wśród żywych. Sądząc po wydarzeniach w Skrzydle Szpitalnym czuje się już znacznie lepiej... 

(22/30) 

Błędy:

Powtórzenia:

„Przyjaciele nie odzywali się od początku wakacji.

– Przyjaciele – prychnął.

Jaki przyjaciel zostawiłby załamanego przyjaciela” – jakby nie patrzeć, użyłaś tego słowa o trzy razy za dużo! Synonimy, synonimy są po to, żeby je stosować!

„zapytał z przekornym uśmieszkiem wampir.

- Tylko tych nieziemsko przystojnych – powiedział Potter z figlarnym uśmieszkiem” – czy nie wydaje Ci się, że za dużo tego uśmieszku w jednym miejscu?

Interpunkcja:

„przecież wiesz, że to dla twojego dobra” – brakujący przecinek.

„ – Książę, spokojnie”- i znów brak przecinka

„a żeby być dokładnym, to w samym jego środku” – po raz kolejny ten sam błąd. Niby nie są to jakieś straszne i nie do wybaczenia błędy interpunkcyjne, ale niektórych mogą razić.

„Nic, tylko pustka i przeraźliwa cisza” – tutaj też musi stać przecinek!

„A do tego one chichotają, rozumiesz, chichotają na mój widok!” – tutaj również przecinek jest niezbędny. Poza tym, chociaż Word uznaje „chichotają” za poprawną formę, zdecydowanie lepiej brzmi „chichoczą” i tego wyrazu bym użyła.

„Dlaczego, ledwo co mówię?” – zazwyczaj brakuje u Ciebie przecinków, w tym jednak wypadku jest on tutaj zbędny. 

Inne:

 „Mahoniowe łoże [...] stało naprzeciwko jednych, z trzech drzwi, obok łóżka, po obydwu stronach stały szafki nocne z tegoż samego drewna.” – to zdanie było zupełnym mistrzostwem! Nie dość, że „łoże stoi obok łóżka”, to jeszcze znalazłam tutaj zbędne przecinki. Absolutnie bez sensu, nie sądzisz? Gdybyś jednak zrobiła z tego dwa oddzielne zdania, byłoby zupełnie inaczej. Powinnaś napisać: „Mahoniowe łoże [...] stało naprzeciwko jednych z trzech drzwi. Obok łóżka, po obydwu stronach[...]”. No, teraz przynajmniej jest logicznie.

 „we śnie przeżywał po raz kolejny bitwę w ministerstwie, kończącą się Syriuszem, jego ojcem chrzestnym, wpadającym za zasłonę” – tak, rozumiem, co miałaś na myśli, ale jak bitwa mogła „kończyć się Syriuszem”? To dosyć śmiesznie brzmi, nie sądzisz? Przykładowy zamiennik: „która zakończyła się śmiercią jego ojca chrzestnego, Syriusza”. I wiem, później okazuje się, że Syriusz jednak przeżył, ale na razie Harry nie zdaje sobie z tego sprawy, więc zdanie o śmierci jest uzasadnione.

„Nie ładnie...” – ‘nie’ z przysłówkami piszemy łącznie, a więc nieładnie

„bez żadnego chociaż by listu” – chociażby.

„się poderwali z miejsc” – poderwali się

„Ściana naprzeciw drzwi była oszklona, pośrodku której znajdowały się drzwi na taras” – nielogiczne!

„Po prawej stronie od wejścia stał regał [..], natomiast po prawej stał mały stolik, kanapa [...]” – być może chodziło ci o „po lewej”

„przybrał na wadze (wcześniej był niedożywiony)” – bez wyróżnionego na czerwono słowa brzmiało to naprawdę dziwnie, dlatego zalecam Ci poprawić to zdanie.

„Co cię tak zdenerwowało?” – jeśli chcemy zadać pytanie, stawiamy znak zapytania, nie kropkę!

„dojadając Tosta” – spotkałam się z tym u Ciebie już kilka razy. Z innymi rzeczownikami jakoś nie miałaś problemu, jedynie z tym... Ta wielka litera w „toście” jest zbędna.

„którzy w lato przeszli trening w Wymiarze Ras Magicznych” – w lecie, jeśli już.

„co jeszcze bardziej rozsiedliło młodego księcia” – przypuszczam, że chodziło Ci o „rozsierdziło”

„schował twarz w dłonie” – w dłoniach

Nie stosuj ‘itp.’ Czy ‘m.in.’ w opowiadaniu! W tej formie wypowiedzi nie należy używać skrótów.

Rada dla Ciebie

Czasem warto dać komuś tekst do zbetowania, niech ktoś przeczyta i poprawi ewentualne błędy interpunkcyjne i inne, o ile jakieś się pojawią. To naprawdę się przydaje, tekst na tym zyskuje, a i czytelnicy z pewnością będą zadowoleni.

Niestety, to nie wszystkie błędy pojawiające się w tekście. Dlatego jestem zmuszona postawić Ci zaledwie... 

(3/10) 

Ramki:

Jest tutaj wszystko, co być powinno: coś o Tobie, zdjęcia bohaterów, swoisty regulamin (i bardzo dobrze, to wprowadza porządek na blogu), kolekcja linków...

A skoro już mowa o informacjach w „O mnie”. Byłam w lekkim szoku, kiedy dowiedziałam się, że masz 18 lat. Szczerze powiedziawszy, stawiałam na jakieś 15 albo 16... Co do bogatej wyobraźni, jak najbardziej się zgadzam.

Księga Gości jako miejsce dla pozostawiania spamu to ani trochę oryginalne, ale bardzo praktyczne rozwiązanie.

Jeśli o nazwy tych podstron chodzi, nie wysiliłaś się zbytnio, a ja lubię, gdy i one mają jakiś taki.. związek z opowiadaniem. Przykładowo w miejscu „Kilku słów na początek” chętnie zobaczyłabym coś w stylu „Regulamin Hogwartu”.

(9/10) 

Dodatkowe punkty:

„+”: za ciekawy pomysł na Albusa

„+”: za żarty młodych Huncwotów

(2/3)

Łącznie zdobyłaś 58 punktów, ledwie załapałaś się na dobry. Ta ocena, szczerze powiedziawszy, była nieco naciągana – usilnie szukałam czegoś, za co mogłabym dodać dodatkowe punkty. Jeszcze trochę pracy przed Tobą, chociaż i tak z każdym rozdziałem widać poprawę. Różnica pomiędzy pierwszymi, a ostatnimi rozdziałami jest diametralna, co świadczy o ciągłym rozwijaniu się Twojego stylu. To daje ci naprawdę dobre rokowania na przyszłość, nie rezygnuj z pisania i sama dużo czytaj.

***

Teraz takie słówko do wszystkich tych, którzy jeszcze mnie nie kojarzą. Owszem, to była moja pierwsza ocena. Tak, należę do Ostrza już od 15 maja, jednak nasz „kochany” i „niezawodny” onet nie chciał mi dać dostępu do bloga. Z tego właśnie powodu nie napisałam (i raczej nie napiszę, chyba że na wyraźną prośbę Estrelli) żadnej notki powitalnej. Przepraszam. A zainteresowanych moją osobą odsyłam do podstrony, tam znajdziecie wszystko.

P.S.: Estrello, mam nadzieję, że ta ocena nie wymęczyła Cię za bardzo. Wiem, że się rozpisałam i liczę na to, że powiesz mi, co następnym razem powinnam pominąć, a na co zwrócić większą uwagę.