[196] szkarlatna-pelnia

          Adres bloga: szkarlatna-pelnia.blogspot.com
          Oceniająca: Nessa
          Autor: Fealrin

Pierwsze wrażenie

Adres bloga „szkarlatna-pelnia” kojarzy mi się z wilkołakami. Czy słusznie?

Na belce cytat Nory Roberts (wyczytałam na podstronie „Informacje” na Twoim blogu) brzmiący: „Świat to wielkie płótno, na którym namalowano piękno. Wystarczy tylko uważnie patrzeć”. Mnie się bardzo podoba. Jest tajemniczy i intrygujący.

Twój blog ma spokojne, ciemne barwy. W oczy rzuca się obrazek z dziewczyną i wilkiem, umiejscowiony z lewej strony. Delikatny i ładny.

Moje wrażenie po pierwszym wejściu na Twojego bloga jest bardzo pozytywne, choć podejrzewam, że niektórych potencjalnych czytelników może odrzucić długość tekstu, jednak ja stanowczo się do takich osób nie zaliczam, wręcz przeciwnie.

10/10

Wygląd

Nagłówka nie ma, za to jest obrazek. Taki mały, skromny, wepchnięty gdzieś do kąta, jednak więcej nie trzeba. Dzięki temu łatwiej jest skupić się na treści, a nie patrzeć przez dziesięć minut na uroczy i kolorowy nagłówek.

Tak czy owak, szablon zasługuje na pochwałę. Szabloniarka zrobiła naprawdę kawał dobrej roboty.

Czcionka jest bardzo mała, więc po krótkim fragmencie mój wzrok się buntował (szczególnie wieczorem), więc musiałam powiększyć sobie całego bloga. Jednak plus za to, że tekst jest wyjustowany.

Przejrzystość jest duża, wszystko ma swoje miejsce w zakładkach. Mam jednak jedno malutkie „ale”. W Informacjach na lewym pasku bocznym masz odnośnik do szablonarni, w menu – również. Ponadto malutki pasek w prawym dolnym rogu również informuje nas, kto wykonał szablon. Nie wiem, czy koniecznie potrzebujesz trzech linków do jednej strony, ale to Twój blog, rób jak uważasz.

Ogólnie rzecz biorąc wygląd bloga bardzo mi się podoba, dlatego odbieram tylko jeden punkt – za małą czytelność czcionki.

5/6

Treść

Może jestem realistką, ale na litość borską, po co ona głaska tego wilka? Nie wie, że to dzikie zwierzę? Że może mieć wściekliznę czy inne świństwo? Ale, chwila moment, to opowiadanie fantasy. Tutaj wszystko się może zdarzyć, toteż na wszystko jestem przygotowana.

O ile pierwszy akapit w rozdziale pierwszym mnie zaciekawił i zaczęłam zadawać sobie pytania typu: „Kto zabił Chloe?”, „Dlaczego?”, o tyle drugi podpowiedział mi, że główna bohaterka zapewne będzie ratowała świat przed złymi mocami...

Nie jestem natomiast pewna, czy dyrektor razem z policjantem chodziliby po każdej klasie i ogłaszali, że będą sprawdzali każdego, kto po północy będzie się kręcił po mieście, czy przypadkiem nie pił lub nie ćpał. Raczej nie traciliby swojego cennego czasu i zrobili zwykły apel lub – żeby było jak w filmie – ogłosili w radio czy też w szkolnej telewizji, jeśli byłaby takowa. Myślę, że to byłoby bardziej prawdopodobne. I wtedy także mogłabyś wpleść rozważania głównej bohaterki na temat Pijanego Piątku.

W rozdziale drugim Willow widzi martwe ciało koleżanki porzucone w lesie. To musiał być oczywiście okropny szok. Bardzo ładnie zaczęłaś opisywać przeżycia głównej bohaterki, znajdującej się na komisariacie, jednak ta zaraz patrzy w lustro i zastanawia się, czy jest brzydka, czy ładna, co psuje atmosferę tajemniczości i zalatuje odrobinę marysuizmem. Ponadto nie wydaje mi się, aby ktoś, kto właśnie zobaczył człowieka, z którym rozmawiał parę godzin wcześniej, ni z gruchy ni z pietruchy zaczął rozmyślać na temat swojego wyglądu. Rozumiem jednak, że chciałaś wprowadzić opis głównej bohaterki, jednak nie wybrałaś do tego dobrego miejsca.

„[...] Odbijało się w nim moje odbicie – blada twarz rudej dziewczyny z ciemnobrązowymi oczami, w których widać było ogromny strach, smutek i zmęczenie [...]”. Tak opisałaś wygląd Willow. I mam problem. Opisywanie bohatera tak, jak widzi siebie w lustrze, zahacza o średni warsztat twórczy. Jest też druga strona medalu. Na psychologii się za bardzo nie znam, więc musiałam się posiłkować informacjami z Internetu (niestety, w mojej „Encyklopedii Zdrowia” nic nie było na ten temat). Wyczytałam, że osoby, które czują się oderwane od świata rzeczywistego (m.in. nie poznają siebie w lustrze), cierpią na derealizację. Jej przyczynami jest między innymi silny stres, więc Willow mogła stać się ofiarą tej choroby. Mam więc nadzieję, że tego typu opis był zamierzony, bo jeśli nie...

  

„[...] Siedzieliśmy znudzeni na lekcji, a każdy zajmował się czymś innym. Profesor Mauer nie przejmował się nami i pochrapywał w kącie klasy z głową na ramieniu. Tak wyglądała typowa lekcja fizyki w naszej szkole. I zdecydowanie taki tryb lekcyjny nam odpowiadał. Żadne z nas nie lubiło tego przedmiotu i prawdę mówiąc, nikt nic z niego nie rozumiał [...]”.

 „[...] Profesor Smith, który nas uczył nigdy nie zadawał dodatkowych pytań. Doskonale wiedział, że i tak odpowie mu cisza. Razem z Meredith chodziłyśmy na zajęcia z matematyki dla najsłabszych uczniów, co zdecydowanie nas nie motywowało do nauki tego przedmiotu. Na lekcjach panował zbyt duży luz, żeby ktokolwiek zajmował się tematem omawianym przez profesora Smitha, który sprawiał wrażenie jakby sam nie wiedział co robi w szkole [...]”.

Tego typu opisy wystąpiły w rozdziałach pierwszym trzecim.

Nie jestem pewna, czy opisywanie, co się robiło, a czego nie na danej lekcji i kto jest jakim nauczycielem, a także prezentowanie poglądu bohaterki czy innych uczniów na temat danego przedmiotu,  jest potrzebne do rozwijania fabuły. Wydaje się to w zupełności zbędne, trochę takie lanie wody...

Nie wiem, o jakim komizmie sytuacji piszesz. Nie rozumiem, dlaczego Meredith się śmieje, kiedy inni dyskutują z funkcjonariuszem na temat swojego bezpieczeństwa i śmierci Chloe. Wydaje się to odrobinę... niesmaczne.

„[...] Zerknęłam w wiszące w przedpokoju lustro. Patrzyła na mnie sarkastycznie dziewczyna z delikatnym makijażem, nieco kwadratową twarzą i z dopracowanymi rudymi lokami, ubrana w czarny ażurowy sweter, dżinsowe rurki i zabłocone glany [...]”. No, ale to na sto procent jest derealizacja.

Dziwne, że Willow tak szybko zapomniała o tym, że znalazła martwą koleżankę w kałuży krwi. Podejrzewam, że normalny człowiek chodziłby chociaż do psychologa, bo to było naprawdę silne przeżycie.

Jak na siedemnastolatkę Willow zachowuje się jak dziecko. Wilk prosi ją o pomoc, więc biegnie, ale, zmęczona, strzela focha i twierdzi, że będzie szła spacerkiem, choć – wnioskuję po zachowaniu zwierzęcia – to dość poważna sprawa.

Odkryłam tajemniczą moc Willow: umie czytać wilkom w myślach. I to tak bezbłędnie, jakby to robiła od dziecka...

W Twoim opowiadaniu pojawiają się określenia typu „błękitnooki”, „brązowowłosy”, które nie sugerują dobrego warsztatu twórczego... Zawsze kojarzą mi się z pewną panią od polskiego, która za każde takie określenie stawiała jedynkę twierdząc przy tym, że „takich słów używają ludzie, którzy mają zbyt ubogie słownictwo”.

Mam małe wątpliwości. Otóż – jak wyguglałam – Lithgow to miejscowość w Australii. To by się zgadzało, chociażby z angielskimi imionami. Ale w Australii nie ma OIOMu, za to jest jego angielski odpowiednik – ICU. Jednak szczęka dosłownie mi opadła w momencie obiadu Willow – kotlet. Polski kotlet na drugiej stronie świata?

No dobra. Przejdźmy do bohaterów.

Willow to, wydawałoby się, typowa Mary Sue – wszyscy ją lubią, ona ratuje świat itd. Ale okazało się, iż nie wszystko idzie po jej myśli. Opisy przeżyć wewnętrznych bohaterki także czynią ją bardziej ludzką i mniej marysuiczną.

Alex jest dla mnie nadal dość tajemniczy i wydaje mi się, że oprócz historii swojego życia, ukrywa przed Willow coś jeszcze. Zrobiłaś z niego bohatera Willow, przez co przypomina mi trochę Edwarda Cullena, ale mimo to go lubię.

O Joshu nie mogę powiedzieć zbyt wiele, oprócz tego, że jest odważny i waleczny.

Jasona się... boję. Jest obrzydliwy i zły. Tutaj również tylko tyle...

Nie wiem, może jestem mało pojętna, ale myliły mi się imiona Jasona i Josha, co doprawdy było katorgą, bo musiałam od nowa czytać zdanie, żeby zorientować się, o kogo chodzi.

Meredith bardzo polubiłam. Zapewne dlatego, że nie jest „wyznawczynią” Willow, tylko po prostu jej przyjaciółką.

Mam wrażenie, że lepiej „wychodzą” Ci postaci żeńskie. Wydaje mi się, że lepiej się w nie wczuwasz. Myślę, że najlepszym pomysłem byłoby stworzenie głównego bohatera płci męskiej i pisanie o nim opowiadania (lub opowiadań). Pozostaje także trudniejsza rzecz: obserwacja zachowania chłopaków. Akurat zaczął się rok szkolny, więc masz pole do popisu. 

Czemu większość opowiadań dzieje się w krajach anglojęzycznych? Jest tyle pięknych zakątków na świecie... W każdym razie miejscem akcji jest Lithgow. Podałaś tę informację na początku, więc żadnych wątów co do opóźnionych wiadomości odnośnie tego zagadnienia nie mam. Czasu akcji można się domyślić – współczesność.

Przedstawienie otoczenia pojawiło się tylko kilka, ale też więcej nie było potrzeba. Na bardzo dobrym poziomie są u Ciebie opisy przeżyć wewnętrznych. Dodatkowym plusem jest fakt, że piszesz w pierwszej osobie, toteż wszystkie przedstawienie uczuć bohaterki mamy z „pierwszej ręki”.

Na średnim poziomie natomiast są opisy wyglądu zewnętrznego. Unikaj więc przedstawiania bohaterów tak, jak oni siebie widzą w lustrze. Chociaż później, bo w rozdziale czternastym, bardzo ładnie opisałaś wygląd Arii. Z tego wynika, że trening czyni mistrza.

Czytało mi się bardzo dobrze. Tematyka Twojego opowiadania nie jest trudna, toteż szybko przez nie przebrnęłam. Z tego, co zdążyłam przeczytać, Twój styl jest jasny i prosty. Nie używasz wymyślnych frazesów, jest w pełni zrozumiały dla odbiorców. Piszesz jednolicie. Nie mieszasz odmian polszczyzny, zachowujesz ten sam gatunek wypowiedzi.

Co do zwięzłości tekstu mam uwagę, w szczególności do pierwszych kilku rozdziałów, w których opisujesz przebieg lekcji i to, jak nauczyciele uczą. Nie wiem, po co o tym wspominać, ponieważ nie ma to wpływu na fabułę.

Opowiadanie jest bardzo ciekawe i oryginalne. Nigdy nie spotkałam się z tekstem tego typu. Zaskoczyłaś mnie.

Co do dialogów uwag nie mam. Wypowiedzi bohaterów są żywe, a oni sami nie stoją jak kołki wbite w ziemię i nie mówią do siebie bez emocji czy jakiegokolwiek wyrazu twarzy.

Szczerze mówiąc na początku byłam źle nastawiona do Twojego opowiadania. Pomyślałam sobie, że o borze, że znowu opowiadanie o wilkołakach, że znowu jakaś dziewczyna ratuje świat i zapewne okaże się kolejną Mary Sue. A tu zonk! Opowiadanie mnie wciągnęło. Jest nietypowe. Nie mogę doczekać się kolejnych rozdziałów.

35/45

Błędy

Prolog

„[...] stałam w miejscu, nie wiedząc, co robić [...]” – zapomniałaś o przecinku, ponieważ, jak mówi SJP, „Imiesłów zakończony na -ąc, -łszy, -wszy — bez względu na to, jak interpretujemy jego funkcję w zdaniu — w zasadzie oddziela się przecinkiem wraz z ewentualnymi jego określeniami od poprzedzającej go lub następującej po nim reszty zdania lub wydziela się go przecinkami, jeśli jest wtrącony w zdanie”. Jeśli chcesz znaleźć więcej na ten temat, zapraszam TUTAJ.

 „[...] Na jego skraju stał czarny, jak noc wilk z bursztynowymi oczami [...]” – niepotrzebny przecinek.

Rozdział I

„[...] gdybym zareagowała w odpowiedniej chwili, to Chloe jeszcze by żyła [...]” – brakujący przecinek.

„[...] nie wiedząc, jaki robię błąd [...]” – brakujący przecinek.

„[...] tego przedmiotu i, prawdę mówiąc, nikt nic z niego [...]” – „prawdę mówiąc” to wtrącenie, więc trzeba je opatulić przecinkami z dwóch stron.

„[...] jeżeli będą spokojne przez pięć minut, to dostaną niespodziankę [...]” – zapomniany przecinek.

 „[...] - Chciałbym was ostrzec, że wszystkie osoby, które po północy będą paradować po ulicach miasta, zostaną wylegitymowane i zbadane na obecność alkoholu i narkotyków. – powiedział głosem pozbawionym [...]” – bez kropki. Więcej o dialogach TUTAJ; brakujący przecinek.

„[...] Choć jego słowa brzmiały niepokojąco (najwyraźniej policja zaczęła interesować się wzmożonym pijaństwem okolicznych nastolatków), to nikt się nimi nie przejął [...]” – znowu brakujący przecinek.

„[...] nikt nie wiedział, skąd gospodarz go bierze [...]” – zapomniany przecinek.

„[...]Korytarze były opustoszałe, co było aż dziwne [...]” – powtórzenie.

„[...] Miesiąc czekałyśmy na tą imprezę [...]” – tę.

„[...] Moja przyjaciółka zapeszyła się [...]” – speszyła.

Rozdział II

„[...] tą nastolatkę [...] tą dziewczynę [...]” – w obu przypadkach „tę”. TUTAJ wyjaśnienie.

„[...] więc wypuść ją. Najwyżej ściągnie się ją znowu [...]” – powtórzenie.

„[...] Najwyżej ściągnie się ją znowu, jeżeli będzie taka [...]” – zgubiony przecinek.

„[...] Nie rozumiem tego, co się stało [...]” – zagubiony przecinek.

„[...] doskonale wiedząc, w których [...]” – przed „w których”, „na których” etc. stawiamy przecinek.

Rozdział III

„[...] ale mimo, że zdawałam [...]” – między spójnikami typu „mimo że”, „pomimo że”, nie stawiamy przecinka. Powinien on być przed nimi.

„[...] że ma racje [...]” – rację.

„[...] Oboje nie wiedzieli, jak mają ze mną rozmawiać [...]” – brakujący przecinek. Podkreślone słowa to orzeczenia, które, jeśli występują w jednym zdaniu, trzeba rozdzielić przecinkiem.

„[...] które mijam jedynie na korytarzu, nie chciały mi wbić się w pamięć [...]” – brakujący przecinek. Błąd taki sam, jak wyżej.

„[...] nie rozumiejącym [...]” – nierozumiejącym.

„[...] - Dlaczego nie? – wzruszyłam ramionami [...]” – tutaj powinna być wielka litera.

„[...] Stwierdziła, że dzięki Chloe będzie za mą teraz krążyć przekonanie, że była dla mnie kimś bliskim [...]” – czy chodziło o: „Stwierdziła, że przez zachowanie po śmierci Chloe, wszyscy będą przekonani, że dziewczyna była dla mnie kimś bliskim”?

„[...] Nie zwrócił na nas najmniejszej uwagi, więc odetchnęłyśmy z ulgą [...]” – zagubiony przecinek.

„[...] - Brown. Alison Bron [...]” – literówka.

„[...] Pod ich wpływem, Carter Morgan, podniósł się [...]” – niepotrzebne przecinki.

„[...] tą jakże pasjonującą rozmowę [...]” – tę.

„[...] Kto stoi za morderstwem Chloe, a kto za zaginięciem Nicka [...]” – brakujący przecinek.

„[...] nie potrzebowaliśmy kolejnych zmartwieć [...]” – zmartwień.

„[...] Poirytowany wyprosiłyśmy [...]” – poirytowane.

Rozdział IV

„[...] wyłącz piekarnik, bo przypali [...]” – zagubiony przecinek.

„[...] nie zauważyłyśmy żadnych wrogich wzroków [...]” – chyba chodziło o spojrzenia.

„[...] kierując całą swoją uwagę na Joshu [...]” – wydaje mi się, że chodziło o: „skupiając całą swoją uwagę na Joshu”.

„[...] pod topieniach licznych wsi [...]” – podtopieniach.

„[...] Nie ważne [...]” – nieważne.

„[...] Pierwszy raz coś takiego, gdy byłam niemowlęciem [...]” – zgubiłaś orzeczenie.

„[...] Rozglądałam się w koło [...]” – wkoło, bo, jak mówi SJP, „Zapis wkoło znaczy ‘wokół, dokoła czegoś’, w koło to połączenie przyimka z rzeczownikiem, będące sumą ich znaczeń”.

„[...] nie myślisz w ogóle o college [...]” – „college” się odmienia, więc powinno być „college’u”. Więcej na TEJ stronie..

Rozdział V

„[...] mieliśmy cisze [...]” – ciszę.

„[...] na około [...]” – naokoło.

Rozdział VI

„[...] za przeszkloną szybą [...]” – wystarczyło „ za szybą”.

„[...] nie zgłosiłam jeszcze swojej wersji na policji [...]” – policję.

„[...] przyjaciółka postawiła mnie od swoimi drzwiami [...]” – pod.

„[...] blond włosa [...]” – blondwłosa.  

„[...] to nigdy nie uzna czegoś za prawdy [...]” – prawdę.

„[...] Nie miałam zamiaru zabierać ją do lasu [...]” – jej.

„[...] Dałam Meredith kilka minut na poukładanie tego, co usłyszała, w głowie [...]” – brakujący przecinek. Bez niego można by wywnioskować, że Meredith słyszy głosy w głowie.

„[...] zaperzyłam się [...]” – speszyłam. Zaperzyć się to unieść się gniewem, wpaść w złość lub pokryć się perzem

 „[...] przeprosić najszerzej jak potrafiłam [...]” – najszczerzej.

 „[...] jaki do nas dobiegał, był bardzo cichy, dobiegający z oddali szum liści [...]” – zapomniany przecinek; powtórzenie.

„[...] Mam podejrzenia, co do was [...]” – zbędny przecinek.

Rozdział VII

„[...] Moja mam [...]” – mama.

„[...] Co się wydarzyło 15 marca [...]” – w opowiadaniach liczby powinno zapisywać się słownie.

„[...] - Powinnam trochę przystopować z tymi wilkami – [...]” – na końcu, zamiast myślnika, powinna być kropka, ponieważ definitywnie kończysz wypowiedź bohatera.

„[...] chcieliby się dowiedzieć całej prawdy o tym, co mi się przydarzyło [...]” – brakujący przecinek.

Rozdział VIII

„[...] patrzyłam nieruchome i poturbowane ciało chłopaka [...]” – zapomniałaś o „na” między „patrzyłam” a „nieruchome”.

„[...]- Willow!

 z rezygnacją i opadłam [...]” – a tu brakuje chyba jakiegoś słowa.

„[...] Aria Madison to jedyna dziewczyną w sforze, moja rówieśniczką [...]” – albo „[...] Aria Madison była jedyną dziewczyną w sforze, moją rówieśniczką [...]”, albo „[...] Aria Madison to jedyna dziewczyna w sforze, moja rówieśniczka [...]”.

„[...] Zdradził mi jedynie tyle, że jest nimi od 10 lat [...]” – pomiędzy „jest” a „nimi” powinno znaleźć się „z”; liczby w opowiadaniach zapisujemy słownie

„[...] Latem to się nie zdarze [...]” zdarza.

„[...] co czuje człowiek, który właśnie zamienia się w wilka, bądź człowieka [...]” – chyba powinno tutaj być „bądź odwrotnie”.

„[...] Poza tym krzyki, które temu towarzyszą… - pokręcił głową, nie kończąc myśli [...]” – zacznijmy od tego, że „pokręcił” powinno być z wielkiej litery, a skończmy na tym, że zamiast dywizu powinien być myślnik.

Błędów jako takich nie ma dużo. Te, z którymi masz problem to przede wszystkim: przecinek pomiędzy „mimo że” czy „pomimo że” (szczególnie w pierwszych rozdziałach) oraz jego brak pomiędzy orzeczeniami w zdaniach złożonych i „tą” zamiast „tę”.

Zdarza się natomiast wiele litrówek. W tym wypadku radzę poprosić betę o pomoc (przy okazji wyeliminuje lub doda przecinki). Znalazłam dla Ciebie LISTĘ BET. Jeśli jednak nikt, kto się „zna”, nie będzie chciał poprawiać Ci błędów, ostatecznie możesz poprosić o pomoc kogoś z rodziny, może chociaż wyeliminuje literówki, których sama nie jesteś w stanie poprawić.

6/10

Ramki

Bardzo dobrze, że masz zakładkę Informacje. Opis opowiadania, który napisałaś, według mnie spokojnie mógłby znaleźć się z tyłu książki. Jest interesujący i zapada w pamięć. Aż chce się zajrzeć do treści!

Wszystko pięknie i schludnie poukładane, więc do niczego przyczepić się nie mogę.

7/7

Dodatkowe punkty

Plus za menu, które przesuwa się wraz z przewijaniem strony, dzięki czemu po przeczytaniu jednego rozdziału, można od razu przenieść się do Spisu treści i zagłębiać się w kolejny.

Swojego bloga prowadzisz ponad rok, co – według mnie – jest nie lada wyczynem. Na pewno poświęciłaś dużo czasu na pisanie i doskonalenie się, a tego nie mogę zlekceważyć. Kolejny plus za wytrwałość.

Dlatego przyznaję dwa dodatkowe punkty.

2/3

Zdobyłaś 65 punktów, co daje Ci ocenę dobrą.

Tak między Bogiem a prawdą dałabym Ci piątkę, na którą oczywiście zasługujesz. Niestety, zabrakło do niej bardzo niewielu punktów.

Twoje opowiadanie jest naprawdę ciekawe i polecam go wszystkim, którzy lubią fantasy. Myślę też, że ci, którzy za fantastyką nie przepadają, po przeczytaniu napisanej przez Ciebie historii, przekonają się do niej.